ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ο ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ







Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Καισάριος Δαπόντες

Περίπτωση ανθρώπου, λογοτέχνη , μεγάλη ιστορία, δεν είχαμε και πολλούς φαίνεται τότε εκεί στο 1730-1780, οπότε ξεχώρισε ο μάγκας. Και φυλάκα μπήκε και αξιώματα πήρε και τραγωδίες έζησε, από τα ψηλά στα χαμηλά που λένε. Και πληθωρικός συγγραφέας ήταν, και χρονογράφος, σα σύγχρονος μπλόγκερ ένα πράμα. και θρησκευτικούς ύμνους έγραφε και μουσική ήξερε και καλόγερος στην Ξηροποτάμου βρέθηκε, πιο πριν ήταν στην αυλή των Μαυροκορδάτων. Και χιούμορ είχε στη γραφή του και θυμόσοφος ήταν.

Ίσως να ήμουν εγώ, παλιά. αν και δεν έχω διαβάσει ούτε ένα κείμενο του (κάπου θα τα βρω, πού θα μου πάνε?) νομίζω τον "έχω". 

Παραδείγματος χάριν>

" Ίξευρε και βεβαίωνε πως σήμερον πεθαίνεις. "

Αυτό που λέω εγώ στον εαυτό μου δηλαδή, καθημερινά, εδώ και δύο-δυόμισι χρόνια.  Τι τέλειο, τι Ντάρμα!


"Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη". 

Σιγά μη σκάσω, σιγά μη χωλοσκάσω, δε θα μας χαζέψουν αυτοί, (οι ποιοί??) , θα τους (ποιούς?) χαζέψουμε εμείς (ποιοι εμείς??) !!!! 

Πες τα κυρ Καισάριε μου, να μην τα λέω εγώ!!



Joaquin Rodrigo

Fantasia para una gentilhombre. Guitar Concert No 1. Κυρίως το δεύτερο μέρος. Ίσως και το τέταρτο, το χορευτικό, Danza de las Hachas, στο σύνολο είναι πέντε μέρη.

Λυρικό, αφήνει να φανεί όλη η γαλήνη (και η σαγήνη) της κιθάρας, ανάμεσα από τα όμποε και τα φλαουτιστικά περάσματα, ανάμεσα στις έγχορδες συνοδείες. 

Έχει εκείνη την ταχύτητα, όχι υπέρμετρη δεξιοτεχνία και το άπλωμα, που χρειάζονται τα σολιστικά μέρη για να αναπνεύσουν πλήρως. 

Μου έφερε λίγο στο μυαλό το Pavane του Gabriel Faure, ίσως το leitmotiv που ακούγεται λίγο απλοϊκό, νατουρέλ, που λεν οι καλλιτέχνες. 

Γραμμένο από τον Rodrigo, τον οποίο-να πω την αμαρτία μου- τον ήξερα μόνο από το Aranjuez και τον είχα μάλιστα συνομήλικο των Tarrega και Albeniz. Αλλά αυτός γεννήθηκε όταν εκείνοι πέθαιναν, ....ωραίο ακούστηκε! προφανώς ειναι η συνέχεια της μουσικής τους στον εικοστό αιώνα.

Βιογραφία, εδώ

Εγώ συγκρατώ ότι γράφτηκε μετά από παράκληση του κιθαρίστα Αντρέ Σεγκόβια, ο οποίος τελικά ήταν και ο gentilhombre / gentleman του τίτλου. Βασίζεται κυρίως σε παλαιότερα τμήματα ενός άλλου Ισπανού συνθέτη του 17ου αιώνα, ονόματι Gaspar Sanz, ο οποίος όντας στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, έγραψε τρία μεγάλα συγγράμματα για την μπαρόκ κιθάρα. 

Γράφτηκε το 1954 και πρωτοπαρουσιάστηκε το '58 στο Σαν Φρανσίσκο.

Πού να το ακούσετε; Εγώ θα σας πω; Μεγάλα παιδιά είστε, θα το βρείτε κάπου. Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Δε θέλω να σας αναγκάσω, μη σα κάνω κάνα Gaslighting και προσβληθείτε!

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2024

Ακούω το Urbanum

 ....ή με ακούει αυτό, όπως το ακούω!

Δύσκολος ο Θανάσης, σου βάζει δύσκολα, εδώ και κάποια χρόνια δηλαδή. Εγώ έφυγα για Γερμανία με τον Ελάχιστο Εαυτό, του '11. 

Μετά από την Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου (δεν ξέρω, δεν έχω άποψη, πέρασε μέσα μου και δεν ακούμπησε, ίσως πρέπει να τον ξανακουσω) κι έναν δίσκο λάιβ από 5-6 χρόνια συναυλιών, βγαίνουν το '18 και το '21 μες στην πανδημία δύο δίσκοι με κύριο ερμηνευτή το Σωκράτη (το στόμα που γελά και ο απροστάτευτος). Επίσης μέτριο ενδιαφέρον από μεριάς μου. Είχα αλλάξει κι εγώ βέβαια, στο ενδιάμεσο και δεν είδα αυτό το συνεχιζόμενο γαϊτανάκι στη σκέψη του.

Οπότε με ένα κενό στη δισκογραφία, είπα να ακούσω τον πρόσφατο δίσκο. Το Ουρμπανουμ. εδώ 

Το άκουσα. Δεν την άκουσα.

Το ξαναάκουσα. Μπα.


Όχι. Δυστυχώς για μένα. Αυτός είναι δημιουργός. Εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω. 

Πίσω στα παλιά του. Πίσω στα παλιά μου.

Αντίο Θανάση.

Mit sich im Reinen sein

 Psychotherapeuten wie die Annika, sagen ".....Die Vergangenheit, getroffene Entscheidungen und die Person, die man jetzt ist – alles ist irgendwie in Ordnung....."

Keine Reue! Kein schlechtes Gewissen! Das Beste, das er konnte. Alles in dem Moment war richtig so, wäre nichts anders gewesen. Könnte nicht anders verlaufen. 

Es besteht dennoch keine Ordnung, nix Reines und Feines. Enthusiasmus ist Schnee vom gestern, Pessimismus und Fatalismus sind wie das Blutzoll des Lebens. Dazwischen, gequetscht und erstickend, das Gefängnis der Realität (danke Lampe!) Trotz der Farce findet ein Friedensvertrag statt, das endgültige Kompromiss mit sich selbst. 

Im Reinen, in Ruhe, ein Seufzer. Er gab alles was er konnte. Kein Ding, das Ergebnis war nicht das Erwünschte, gelinde gesagt.

Oder andersrum,  das Ergebnis wurde nicht gesehen, nicht wahrgenommen. Das Publikum hat das Stadium vor dem Ende verlassen. Ohne Frust und ohne Traurigkeit. "It's what it is now" wie Mark Knopfler singt.

Jeder sollte mit sich im Reinen enden. 

Aber...das ist das wahre Ende, nicht wahr?

Wechsel der Dinge

 An einem regnerischen Tag, um 06:15, wie immer, unterwegs für die Arbeit, höre ich ein meiner Lieblingsgedichte von Brecht, mit banalen Worten konstruiert, wiederholt und monoton.

 Jung, alt, traurig, erinnernd, morgen, Abend. 

Geschrieben in 1955.

In einem Jahr war er mit 58 tot.



Wechsel der Dinge


Und ich war alt, und ich war jung zu Zeiten

War alt am Morgen und am Abend jung

Und war ein Kind, erinnernd Traurigkeiten

Und war ein Greis ohne Erinnerung.


War traurig, wann ich jung war

Bin traurig, nun ich alt

So, wann kann ich mal lustig sein?

Es wäre besser bald.




Begr

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2024

Shostakovich Symphonie 14, Opus 135

 Για την αρχή επίσης του χρόνου: 

Ένα εντυπωσιακό έργο της εξπρεσιονιστικής περιόδου του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση κι ο Μίκης (είχα γράψει για τη βράβευση εδώ).

Ανήκει στα ύστερα έργα του, γράφτηκε το 1969, έξι χρόνια πριν το θανατό του. Είναι γραμμένο σε σολ ελάσσονα, περιλαμβάνει υψίφωνο, βαθύφωνο και ορχήστρα εγχόρδων με κρουστά. Το λιμπρέτο είναι ποιήματα των Garcia Lorca, Apollinaire, Küchelbecher και Rilke.Ειδικά για τον τελευταίο, έχω ξαναμιλήσει (εδώ). Ο Σοστακόβιτς χρησιμοποιεί το ποίημα "der Tod des Dichters", ο θάνατος του ποιητή, που γράφτηκε στο Παρίσι το 1906.

Μπορείτε να ακούσετε μόνο ένα μικρό απόσπασμα (τη μελοποίηση στο ποίημα του Ρίλκε) εδώ ή ολόκληρη τη συμφωνία με όλα τα ποιήματα, με τη συμφωνική ορχήστρα της hessischen Rundfunk εδώ .

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να εκτιμήσω το μεγαλείο ενός τέτοιου μοντέρνου σύνθετη, που ζει κι αναπνέει σε ένα απολυταρχικό καθεστώς με το φόβο της λογοκρισίας, ή και του θανάτου, εάν ο πατερούλης δεν τα έβρισκε αρκετά "σοσιαλιστικά" τα έργα του. Πάντως με το αυτί μου, δεν τα ακούω ότι κατευθύνονται στον μέσο άνθρωπο, στον ανοίκειο με διαφωνίες και κοντρα-αντιστιξεις, α-μελωδικές γραμμές και ακατανόητα λόγια. Ίσως να μην έχω ιδέα για το τι ακριβώς ήταν αυτή η ρωσική κομμουνιστική ιντελιγκέντσια στις δεκαετίες '50- '60, αλλά το σίγουρο ήταν πήρε πολλές βραβεύσεις από το καθεστώς. Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που ο Στραβίνσκι δεν το γουσταρε, τον κριτικαρε, το σνομπαρε και όταν βρέθηκαν κάποια στιγμή ήταν ιδιαίτερα καταφρονητικός. Παρόλο που ο Σοστακόβιτς τον είχε είδωλο, πρότυπο, τον εκτιμούσε αυτόν και τη μουσική του απεριόριστα.

Τέλος πάντων, οι άνθρωποι ίσως πρέπει να διαχωρίζονται από το έργο τους, αλλά αυτό ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή του cancel Culture, δεν είναι ούτε να το αναφέρεις.

Ξανά στο έργο. Ο ίδιος ο Σοστακόβιτς έδωσε μεγάλη σημασία στην 14η, έλεγε ότι ο,τι είχε δημιουργήσει μέχρι τότε, ήταν η προετοιμασία για αυτό το έργο του. Το οποίο ουσιαστικά είναι η ερμηνεία του για το φαινόμενο του θανάτου. Είχε κουραστεί, είπε, με την ωραιοποίηση και μυθοποίηση της στιγμής που πεθαίνει ο άνθρωπος. Σε μια συνέντευξη είπε: 

"In part, I am trying to polemicise with the great classics who touched upon the theme of death in their work.... Remember the death of Boris Godunov. When ... he dies, then a kind of brightening sets in. Remember Verdi's Otello. When the whole tragedy ends, and Desdemona and Otello die, we also experience a beautiful tranquility. Remember Aida. When the tragic demise of the hero and heroine occurs, it is softened with radiant music."

Quoted in Fay, Mussorgsky and Shostakovich, 22o. Από τη Βικιπαίδεια 

Υπό το πρίσμα αυτό, ακούστε τη μουσική, όχι ως αυτοκτονικό ιδεασμό, ούτε ως καταθλιπτική αίσθηση. Απλά ως τα οράματα ενός δημιουργού, που προαισθάνθηκε και άκουσε μέσα του, αυτό που ήρθε μετά από έξι χρόνια. 

Και να μην ξεχνάμε, ίσως και να μην υπάρχει, μου αρέσει/δε μου αρέσει. Ο δυϊσμός στις τέχνες, όπως και στη ζωή και στην καθημερα πράξη είναι καλός για την απλοποίηση των συνθηκών αλλά όχι τόσο κοντά στην πραγματικότητα. 

Καλή ακρόαση. Καλή αρχή, στο νέο έτος, με πατερίτσες ή χωρίς.

Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2024

Groucho....

 Άντε, για να "αλαφρωσουμε" το κλίμα, χρονιαρες μέρες....

Πράγματα που με αφορούν, με εκφράζουν, είναι σαν να τα είχα πει εγώ....αν ήμουν τόσο έξυπνος!

Growing old is something you do, If you're lucky.

Before I speak, i have something important to say.

Money will not make you happy and happy will not make you money!

He may look like an idiot, talk like an idiot, but don't let that fool you: He really is an idiot! 

I am free of all prejudices, i hate every one equally.

I drink to make other people interesting.

Learn from the mistakes of others. You can never live long enough, to make them all yourself.

Marriage is the chief cause of divorce. (Now, you tell this to me!)

The problem with doing nothing is that you never know when you're finished. 

If you are not having fun, you are doing something wrong.


Και το καλύτερο.... Για μένα

Humor is reason gone mad.