Κυριακή των Βαϊων κινήσαμε wie geplant κατά την Αρίστη. Μείναμε καταενθουσιασμένοι, έκπληκτοι για την ακρίβεια. Το τοπίο ονειρικό, το φαράγγι του Βίκου, οι πηγές του Βοϊδομάτη. Βοϊδομάτης!!! Τι ποτάμι, τι νερά!!!!! Καθαρά σαν πισίνα, νερό να το πιεις στο ποτήρι, δροσερό, λαχταριστό. Άμα λάχει όμως, σε πνίγει κιόλας!!!! Θανατερή ομορφιά που λένε.
Είναι να μη σε πιάσουν τα ρεύματα και σε καρφώσουν στις ρίζες κανενός δέντρου, σε κανα πλατάνι που βρίσκεται στο βυθό, και χαιρέτα μας τον πλάτανο, στην κυριολεξία, μετά.....
Οι στιγμές που πέρασα με τα πιτσιρίκια, τι πιτσιρίκια δηλαδή, ολόκληρα αντράκια, έπεφταν από ύψος 2-2,5 μέτρων σε νερό θερμοκρασίας 6-7 βαθμών, χωρίς να κωλώσουν, όχι όπως εγώ, που τα είχα κάνει πάνω μου από το φόβο!!! "Βούτα ρε μπάρμπα!!" φώναζαν εν χορώ, αλλά εγώ ήθελα το χρόνο μου, να σκεφτώ "τι κάνω εγώ εδώ πάνω ο μαλάκας!!!!". Μόλις απάντησα στον εαυτό μου αυτή τη στοιχειώδη ερώτηση, ε τότε βούτηξα.......
Το ξενοδοχείο, "ταξιάρχες", όλο δικό μας (λόγω έλλειψης πελατών). Οι άνθρωποι άψογοι όλοι, από τους οδηγούς στις βάρκες, τον ξενοδόχο, στα εστιατόρια, στις βόλτες, στις πλατείες, στο Βίκο και στο Πάπιγκο (εκεί μάλιστα κάναμε μικρή βόλτα και με τα άλογα της Δάφνης, που την έδειξε ο Θεοδωράκης στους "πρωταγωνιστές" Κυριακή του Πάσχα).
Ωραία ήταν και στους μικρούς καταρράκτες στο γεφύρι της Κλειδωνιάς, ωραία για αρχάριους δηλαδή.
Είναι να μη σε πιάσουν τα ρεύματα και σε καρφώσουν στις ρίζες κανενός δέντρου, σε κανα πλατάνι που βρίσκεται στο βυθό, και χαιρέτα μας τον πλάτανο, στην κυριολεξία, μετά.....
Οι στιγμές που πέρασα με τα πιτσιρίκια, τι πιτσιρίκια δηλαδή, ολόκληρα αντράκια, έπεφταν από ύψος 2-2,5 μέτρων σε νερό θερμοκρασίας 6-7 βαθμών, χωρίς να κωλώσουν, όχι όπως εγώ, που τα είχα κάνει πάνω μου από το φόβο!!! "Βούτα ρε μπάρμπα!!" φώναζαν εν χορώ, αλλά εγώ ήθελα το χρόνο μου, να σκεφτώ "τι κάνω εγώ εδώ πάνω ο μαλάκας!!!!". Μόλις απάντησα στον εαυτό μου αυτή τη στοιχειώδη ερώτηση, ε τότε βούτηξα.......
Το ξενοδοχείο, "ταξιάρχες", όλο δικό μας (λόγω έλλειψης πελατών). Οι άνθρωποι άψογοι όλοι, από τους οδηγούς στις βάρκες, τον ξενοδόχο, στα εστιατόρια, στις βόλτες, στις πλατείες, στο Βίκο και στο Πάπιγκο (εκεί μάλιστα κάναμε μικρή βόλτα και με τα άλογα της Δάφνης, που την έδειξε ο Θεοδωράκης στους "πρωταγωνιστές" Κυριακή του Πάσχα).
Ωραία ήταν και στους μικρούς καταρράκτες στο γεφύρι της Κλειδωνιάς, ωραία για αρχάριους δηλαδή.
και μάλιστα είχαμε και τα αποδεικτικά στοιχεία. Ήταν έξυπνο να μας "τραβήξουν" και με κάμερα απ'έξω και να το βλέπουμε ακριβώς το ίδιο από την κάμερα του κράνους του οδηγού.....
Ό,τι και να πω, αυτό που μένει είναι στο μυαλό, η αίσθηση του βουνού και του ποταμού, το κρύο και ο φόβος, οι ήχοι και οι εικόνες, χρώματα και λαμπυρισμοί στο νερό, σχέδια δέντρων (καρδιές, εστίες, στόματα που τρέχουν, κτλ), οι σπηλιές ψηλά, οι κουβέντες πάνω στη βάρκα, το να βλέπω τα καμάρια μου να τραβάνε κουπί (έστω για λίγο, έστω κι ελεγχόμενα).
Μια αξέχαστη (πρώτη) εμπειρία, από αυτές που κρατάνε ζωντανό και κινούμενο έναν μπαμπά, εκεί στα ξένα, για μέρες και μήνες
Αφιερωμένο στους μπαμπάδες όλου του κόσμου (Vatertag heute, πώς για;;), που προσπαθούν για να βγουν καλύτερα και πιο "αντρειωμένα" τα νέα μοντέλα, οι καινούριες σειρές, απ'ότι μπόρεσαν οι ίδιοι να γίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου