ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ο ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ







Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Ohne Fleiß, kein Preis

Αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρι δεν έχει. Λένε οι παλιοί σοφοί.
Von nichts kommt nichts, No pains no gains, λένε οι Σάξονες.
Εμ τι περίμενες ρε μεγάλε, θα ΄φευγαν τα σύννεφα φαντάσου, αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου.
Τα καλά κόποις κτώνται. Τα 'πε ο σοφός και τράβηξε κατά το δάσος. Κάθησε εσύ και συλλογίσου.
Uberleg mal. OK, sag ich. Ich hab's mir überlegt. Ο αγώνας παίζεται, εσύ τρέχεις, πάσες πολλές δεν παίρνεις, ο προπονητής αρχίζει να σε κοιτάει περίεργα, "θα με βγάλει όπου να 'ναι, κάτι πρέπει να κάνω" muss die Initiative ergreifen, κόπιασε κάπως αλλά με τρόπο που και απόδοση να μη βγει, να είναι κάτι που θα μπορεί να συζητηθεί, να το προσέξει κάποιος. Οι μάγκες εδώ στη χώρα του στεγνού ορθολογισμού και ψυχρού υπολογισμού το λένε σαφώς:
"Tue Gutes und rede darüber".
Nicht ohne Grund lautet dieser alte Wahlspruch der Öffentlichkeitsarbeiter.
Εγώ κοπιάζω, ότι κοπιάζω, κοπιάζω, ψέμματα να πω;;
Το τίμημα έρχεται κάπως καλό αλλά και κάπως αλμυρό, mal mehr mal weniger, ο μόχθος με τρομάζει όταν το αποτέλεσμα δεν είναι ηθικά αποδεκτό meiner Prinzipien nach.
Καλός δεν είμαι, ηθικός Εεεμμμμμ, na ja, kann man darüber viel diskutieren, παραγωγικός, μμμμ ναι μπορείς να με κατατάξεις εκεί, Ι deliver, wie vorhergesagt. Ωραία! Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα;;;;
Μα δεν υπάρχει πρόβλημα!!!! Υπάρχει μόνο η λύση. Την έχω στα χέρια μου και την επεξεργάζομαι. Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει να έχεις τη λύση σε κάτι που δεν ξέρεις τι ακριβώς λύνει. zB σε ένα βιβλίο έχεις χάσει την ερώτηση, δεν ξέρεις τις πιθανές απαντήσεις, ξέρεις όμως ότι οι σωστές λύσεις είναι το Α), το Δ), το Γ) κτλ κτλ. Χάνεσαι λιγάκι έτσι;;;;
Έχουμε όλες τις λύσεις στα χέρια μας, έχουμε τον τρόπο, τον κόπο, την προσπάθεια. Δεν ξέρουμε το από πότε και το μέχρι πότε, δε βλέπουμε το γιατί.

Δεν πειράζει, εσύ δεν ξέρεις, κάποιος θα ξέρει, εσύ κάνε το καλό και μην το ρίχνεις σαν έμβρυο από άμβλωση στα σκουπίδια, τον κόπο σου κάνε στεφάνι οσιομάρτυρα, κάν'το και θηλειά άμα βολεύει την κατάθλιψη σου (δε μιλάμε για μένα, τα 'παμε αυτά, δεν υφίσταται τέτοια λέξη στο λεξιλόγιο μου, ab und zu deprimiert aber keinesfalls depressiv, überhaupt nicht).
Αυτό το κάτι καλό σου κάν'το φυλαχτό και στόλισέ το για να ανάβεις τα κεριά σου, τα τάματά σου, τα βράδια πριν κοιμηθείς κουρασμένος απ'έξω σου, αλλά που γελάς από μέσα σου.
Γιατί κατά βάθος και κάπου προς το τέλος, κάτι θα θερίσεις
die Ernte deines Fleißes.......................

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

UZ "17 Hippies"



Για να καταλάβετε τι τραβάμε κι εμείς εδώ στα χωριά της Έσσης με τα Hessisch!!!!!!!!!!!!!
 Το συγκρότημα είναι καταπληκτικό, επιλογή και δώρο της Annette για τα γενέθλιά μου, λόγω ακκορντεόν και λοιπών βαλκανικών/ανατολικοευρωπαϊκών ήχων. Το EL DORADO  είναι από το 2009, φοβερός ήχος, ρυθμοί, φωνές, στίχοι στα αγγλικά, στα γερμανικά, στα γαλλικά, στα hessisch, αρκετά ινστρουμεντάλ, πολύ ωραίο και πλούσιο σχήμα. Έρχονται στην Ερφούρτη και στο Κάσελ, θέλω να πάω να τους δω (με την Ανέτε ή χωρίς), να κοιτάξω ποια ημερομηνία με βολεύει. Ήδη άρχισα να γρατσουνάω στο ακορντεόν μου τα ακκόρντα τους, έχουν πολλή πλάκα, αλλά αυτοί δεν πολυθέλουν να κάνεις πλάκα μαζί τους!!!!!
UZ MISCH NEΤ!!!!!!!=Μην κάνεις πλάκα σε βάρος μου, σημαίνει
Uz = verarschen, babbisch guzje=γλοιώδης τύπος


Gesungen auf südhessisch

uz misch ned
babbisch guzje uz misch net

isch ho dä nix gedo äbbä isch dab disch
wenn de misch uze dost dab isch disch sischälisch
uz emo den do der do sezd do
den schlabbekigger do
gug dä den ämo o

heb heb mem giggel ibbän zou

dou dabbes do denge mo net do
dasde misch uze konsd - net? - noa!
weil isch noch dä schnabbe do
un wenn de do dei do uze don do dost
do däi disch dabbes dabbe dabbe däi disch dabbes
heb heb mem giggel ibbän zou

un wenn de do dei do uze don do dost
do däi disch dabbes dabbe dabbe däi disch dabbes
dumm dabbe digge bobbes dabba dabba digge bobbes
shake dan digge bobbes baby

heb heb mem giggel ibbän zou

uz misch ned

© 17 Hippies, Hipster-Records 2009
M: Max Manila (Christopher, Carsten, Dirk), T: Max Manila (Dirk)
Album: El Dorado


Gesungen auf südhessisch
Englische Übersetzung

Don't make fun of me

Don't you make fun of me!
You old stick-in-the-mud.
Stop taking the mickey!
I didn't do anything to you, but I will punch you
if you keep having me on like that --
you bet I'll really punch you!
Have a go at him over there,
the one who's just sitting there.
That pussy,
just look at him!
Let's run riot!
You bonehead, don't even think
you could pull the wool over my eyes!
No? No!
Because if I lay my hands on you
and if you're taking the piss out of them
they will beat you up, you lout!
Move your fat arse, baby!

Πώς τα λέει έτσι ο άτιμος ο Αρκάς!!

Στην Ελλάδα νιώθεις σαν ταμπόν.
 Ζεις στο ομορφότερο μέρος του κόσμου, 
τη χειρότερη περίοδο.

Είναι μεγάλη τύχη να γεννηθείς Έλληνας
και είναι μεγάλη τύχη να πεθάνεις Έλληνας.
Το ενδιάμεσο όμως είναι μεγάλη ατυχία.






Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Το δυαδικό σύστημα (ή αλλιώς Δύο πόρτες έχει η ζωή)

Κάποιος μεγάλος κάποτε (εγώ δηλαδή πριν κανα δύο μέρες ) είχε πει:

Υπάρχουν δύο επιλογές στη ζωή σου: Η μία είναι να έχεις ή να βρίσκεις επιλογές και η άλλη είναι να μην έχεις επιλογές ή να μη βρίσκεις...............,,,,,,,,,,,,,,,..............(Σιωπή μεγάλου θαυμασμού)


Κάποιος άλλος πάλι (όχι εγώ αυτή τη φορά) είχε πει: Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι, αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες και αυτοί που δεν τους χωρίζουν.

Γενικά δύο πόρτες έχει η ζωή, δύο γιους είχες μανούλα μου, δύο δυόσμους, δυο λαχτάρες, δυο μέρες μόνο, δυο νύχτες ανταμώσανε, δυο δεκάρες η οκά, δυο γυναίκες δυο αγάπες κτλ κτλ κτλ

Με ρωτάνε γνωστοί και φίλοι να τους συμβουλεύσω να ξενιτευτούν ή όχι και γω τους απαντώ με τις γνωστές μου παραβολές, διδακτικές όσο και συμβολικές, γνωστότερες ως "η επί του Όφενμπαχ Ομιλία". Ξεκινάει κάπως έτσι.......

-Άκουσε να δεις φίλε μου. Υπάρχουν δύο επιλογές, δύο δρόμοι, που μπορεί να πάρει κανείς. Ο ένας λέει: " Εγώ που είμαι μόνος μου, γιατί να φύγω, να μεταναστεύσω;; Σιγά! μου φτάνουν όσα βγάζω, δε θέλω και παραπάνω, μια ψυχή είμαι, 500;; 500!!! σπιτάκι έχω, μαμά έχω να με μαγειρεύει, μια χαρά. θα μειώσω λίγο τα έξοδα και όλα καλά. Ο άλλος που έχει οικογένεια, παιδιά, γυναίκα να φροντίσει, να ταϊσει, να σπουδάσει, να φροντίσει ασφάλειες, φροντιστήρια, ωδεία, γυμναστήρια, ρούχα, φαγητό, κτλ, αυτός ναι! να βγει, να πάει να έξω να δουλέψει, να βγάλει κανα φράγκο παραπάνω για να δώσει κάτι στους απογόνους του"

Ο άλλος δρόμος λέει: " Εγώ που είμαι μόνος μου θα φύγω και την κάνω για αλλού. Πού;; όπου μου γουστάρει!!! Θέλω Γερμανία, θέλω Σουηδία, θέλω Γαλλία, θέλω Αυστραλία, θέλω Ντουμπάι, όπου γης πατρίς, παιδιά, σκυλιά δεν έχω, όπου φυσάει ο άνεμος πάω, τον κόσμο γυρνάω ανάποδα, έχω να δώσω σε κανέναν λογαριασμό;;;; Ο άλλος ο κακομοίρης με παιδιά, κουτσούβελα, γυναίκα, πεθερικά, μαμά/παππού/γιαγιά, εκείνος πού να πάει;; εκείνος είναι δεμένος με σιδερόμπαλα, πακτωμένος, να φύγει;;; πώς να φύγει;; ας κάτσει στα αβγά του να δει πώς θα κρατήσει το σόι ενωμένο"

Έχω ακούσει εκπροσώπους και των δύο δρόμων και ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός για σένα. Αλλά ένα τελευταίο θα σου πω (και εκεί κάνω γκραν φινάλε και έξοδο)
Υπάρχουν ουσιαστικά δύο επιλογές: να επιλέξεις τον πρώτο δρόμο ή να μην τον επιλέξεις. Αν τον επιλέξεις και σου βγει σωστός, τότε καλά έκανες. Αν τον επιλέξεις και βγήκε λάθος, τότε θα έπρεπε να είχες επιλέξει το δεύτερο. Αν πάλι επιλέξεις εξαρχής το δεύτερο και σου βγήκε σωστός, είδες πού στα λεγα;; θα λες μέσα σου, αλλά αν δε βγει σε καλό σου, τότε να θυμάσαι, υπάρχει πάντα και ο πρώτος δρόμος. 

Πάντα να σκέφτεστε δυαδικά λοιπόν στη ζωή σας, σαν τους προγραμματιστές. Και αν δεν τα καταφέρνετε, υπάρχουν δύο λύσεις: Ή να αλλάξετε ζωή ή να αλλάξετε πλανήτη. Εκτός εάν τα καταφέρετε, οπότε πάλι μπορείτε να διαλέξετε μεταξύ δύο δρόμων κ.ο.κ (θα μπορούσα να το πάω μέχρι το πρωί έτσι, αλλά τι νόημα θα είχε;;; Θα έπρεπε να διαλέξω μεταξύ του να συνεχίζω να λέω βλακείες για τις δύο επιλογές ή να λέω βλακείες για άλλα πράγματα)
Πάντως η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μία αλήθεια. Ουσιαστικά υπάρχουν δύο αλήθειες. Η μία είναι αυτή που θέλουμε να βλέπουμε και η άλλη αυτή που δε θέλουμε να βλέπουμε. Και να ξέρετε οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν έναν από τους δύο ακόλουθους δρόμους: Οι μεν βλέπουν την αλήθεια αλλά δεν την πιστεύουν, οι δε την πιστεύουν χωρίς να τη βλέπουν.
Αλλά δύο πράγματα να θυμάστε. Το ένα είναι: Είτε με την αλήθεια είτε χωρίς αυτήν, θα πρέπει κάποτε να διαλέξετε: ή θα μείνετε στη χώρα σας ή θα φύγετε.
Το άλλο είναι: .............δεν το θυμάμαι, θα το ξέχασα στο δρόμο, σε ποιον από τους δύο δε θυμάμαι. Οπότε δεν μπορώ να διαλέξω μεταξύ των δύο: Ή να συνεχίζω να γράφω παπαριές μέχρι να το θυμηθώ ή να κλείσω το ποστ έτσι ξαφν

Eins, zwei, drei, Polizei

Στη δουλειά μου έχω έναν μάστορα, Meister κυριολεκτικά, όχι σαν τον Μάϊστερ Παισέλ, αυτός λέγεται Μπαμπατσάν, και όταν μετράμε το γνωστό "ένα, δύο, τρία, πάμε!", λέει συνέχεια το κλασικό αλλά και βαρετό Eins, zwei, drei, Polizei. Άμα καμιά φορά λέω μόνο "ένα, δύο, τρία" και δε λέω το polizei, σταματάει, δε συνεχίζει και μου λέει "όχι, όχι, δεν γίνεται χωρίς πολιτσάϊ, πρέπει να πούμε και το πολιτσάϊ, δεν πάμε πουθενά χωρίς την Πολιτσάϊ". Στην αρχή, κι εγώ όπως κι εσείς πιθανόν να σκέφτεστε, είπα μέσα : "Τι βλακείες λες ρε θείο;; Τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά;; Πολιτσάϊ και τα καρούλια του Αμβρόσιου!!! Ξινά χαζά αστειάκια. Η πλάκα είναι ότι ο θείος Babacan, το λέει με την καλή του την καρδιά, καλόψυχα (Babacan auf Türkisch bedeutet gutmütig), το εννοεί κιόλας, δεν κάνει πλάκα.
Η αστυνομία λοιπόν πανταχού παρούσα, τα πάντα πληρούσα και ακολουθούσα και παρακολουθούσα και ρουφιανούσα και το νόμο εκτελούσα.
Εμπειρίες με τροχαία/αστυνομία/Offenbacher Vice (ή αλλιώς απ'τη ζωή βγαλμένα)
παράδειγμα πρώτο:
είμαι καινούριος στην πόλη και περπατάω στη Biebererstr. δίπλα σε μια στροφή, με προσπερνάει ένα μαύρο αμάξι με φιμέ τζάμια, με το που στρίβει ακούγονται "στριγγλιές" και φρενάρισμα. Με το που στρίβω κι εγώ σε δευτερόλεπτα "παγώνω" γιατί μπροστά μου βρίσκονται "ξαφνικά" (μετά συνειδητοποίησα ότι πρέπει να ήταν μπλόκο) καμιά 30αριά πεζοί, ίσως 6-7, μπορεί και παραπάνω ακροβολισμένοι σε ταράτσες και μπαλκόνια, δεν μπορεί λέω, ταινία γυρίζουν, κι όμως μετά από φωνές, και τσιρίδες των αστυνομόπαιδων, βγαίνει με σηκωμένα χέρια ένας μελαμψούλης από το μαύρο αμάξι και τον ξαπλώνουν στην άσφαλτο, τον ακινητοποιούν, ενώ εγώ κοιτάω απ'το πλάι τις πινακίδες του αυτοκινήτου : ΚΒΑ ΧΧΧΧ, Ναι κύριοι η Καβάλα μεγαλουργεί και στα εξωτερικά, τι νόμιζες;;; Αυτό που μου έμεινε είναι ότι όποτε βλέπω αστυνομικό, βρε και το καλύτερο παιδί του κόσμου να είναι, λέω : μάγκα αυτοί δεν αστειεύονται, εδώ έχει εγκληματικότητα, κανόνισε μη βρεθείς στο λάθος σημείο τη λάθος ώρα, σκύβε το κεφάλι και να είσαι νόμιμος, κακομοίρη μου!!!!!

Παράδειγμα δεύτερο:
Γυρίζω από δουλειά, 9:30 το πρωί, περνάω μέσα από χωριό και την ζώνη των 30 χιλ, καταλαβαίνω ότι τρέχω με κάτι παραπάνω ίσως 35χιλ/ώρα ίσως παραπάνω, αλλά είμαι κουρασμένος, νυσταγμένος, βαρεμένος, δε δίνω σημασία, μέχρι που ανάβει το Blitz της κάμερας. Ώπα νατα, νατα, άρχισαν τα προστίματα, σκέφτομαι μέσα μου και περιμένω τη λυπητερή. Μετά από 10 μέρες, ερχεται το πρόστιμο από το Δήμο, 15 ευρώ, γιατί οδηγούσα με 36χιλ/ώρα σε ζώνη μέχρι 30χιλ/ώρα, η φωτογραφία ωραιότατη, καθαρότατη, με απεικονίζει σα γαμώ το στανιό μου, χάλια, νύστα και τύφλα μες στο μάτι, άμα ήμουν εγώ τροχαίος και με έβλεπα, 500ευρο θα μου έριχνα, έτσι για να ρίχνω νερό στα μούτρα μου πριν να οδηγήσω. κατά τα άλλα, το χαρτί ευγενέστατο, με συμβουλές, με αναφορά στον αυτόπτη μάρτυρα (τον ποιον;;;) που είδε το λαμπάκι της κάμερας και γενικά όλες τις πληροφορίες για εκείνη τη στιγμή. Αποτέλεσμα πρώτο: Το πλήρωσα αλλά το φχαριστήθηκα, μέσω ίντερνετ, ούτε ταλαιπωρίες, ούτε ξεφτιλισμούς, ούτε παρακάλια, να κύριε παρανόμησα και θα πλερώσω......Αποτέλεσμα δεύτερο. Έχουν περάσει δύο μήνες και περνάω από κει κάθε μέρα.....σαν Παναγίτσα των 20-25 χιλ/ώρα, εκνευριστικά αργός, αλλά νόμιμος. Γιατί εδώ οι νόμοι εφαρμόζονται!

Παράδειγμα τρίτο:
προς καφενείο κοντά στη Merianplatz. Τσουλάω με το ποδηλατάκι μου κανονικά και νόμιμα, όταν αντιλαμβάνομαι αμαξίδιο όπισθεν μου. κάνω νόημα να περάσει ο μάστορας, αλλά εκείνος με ευγενέστατη εκφορά μου λέει : "Κάντε στην άκρη, σταματήστε και περιμένετε". Ωωωχχχ, ο μπάτσος θα με γράψει,λέω μέσα μου, Μια φορά Μαλ%$#& δε φόρεσες κράνος και τώρα βρήκαν να σου κάνουν έλεγχο....φτουουουου! κατεβαίνουν δύο κύριοι με στολές, με ρωτάει ο ένας "δικό σας είναι το ποδήλατο κύριε;;" "ναι" του απαντάω "σίγουρα;; γιατί μοιάζει κάπως παιδικό για το μέγεθός σας;; επιτρέπεται να δούμε τον αριθμό του;;" "βέβαια λέω εγώ"
Και αφού το αναποδογυρίζουν και ο ένας παίρνει τον αριθμό και τον λέει σε κάποιον στον ασύρματο, περιμένει λίγο, πετάει ένα "negativ" στον άλλον, μου λένε ευχαριστώ και συγνώμη για την καθυστέρηση, και μετά μου δίνουν συμβουλές "καλύτερα να αγοράσετε ένα ψηλότερο, ώστε να ταιριάζει ο άξονας με το ύψος του μηρού και της κνήμης, ώστε να μην κουράζετε και καταπονείτε το γόνατο!!!!!" με κούφαναν αμφότεροι, εξεπλάγην ευχάριστα, λέω εδώ μέσα, τα κλεμμένα ποδήλατα φακελώνουν, τους ανθρώπους θα αφήσουν;;;;;, μπράβο τους, η Στάζι στην καλή της μορφή, ζει και βασιλεύει, τροχαία με σκοπό, δράση, ευγένεια, φαντάζομαι και αποτέλεσμα.

ΟΚ, να βρίζω την αστυνομία. Ανέξοδο, εύκολο, της μόδας. Το γίνεται όμως όταν είναι απαραίτητη;;;;; Πότε να της βγάλω το καπέλο;;; Όταν θα με δείρουν ή πριν προλάβω να πω κιχ;; Καλύτερα streng und effektiv παρά χλιάρες, χλεμπονιάρες, χρυσαυγομαμακοπίτουρες, στον Αφγανό "μαιμουδέμπορο" πουλάμε μαγκιά, στον Αρμένο πρεζέμπορο μπροστά γινόμαστε "κοτούλες του αγρού".
Eins, zwei, drei, vier, have no fear, θα έλεγα εγώ.
Αλλά αυτός είμαι εγώ, ο φασιστόφιλος και πολιτσοφιλος, παράλληλα πασιφιστής και ειρηνοποιός.
Την αστυνομία πολλοί εμίσησαν, το νόμο του άστεως ουδείς......

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Δεν είναι δικό μου.......θα μπορούσε όμως!

Hast du was

Hast du was bist du was
hast du nichts bist du nichts
hast du was und bist du nichts
bist du blöd

bist du blöd und hast du was
bist du auch was
hast du nichts und bist du was
wie machst du das??

(Αντιγραμμένο από το βιβλίο των Γερμανικών, καλό έτσι;;;)

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Sonntagskonzert in Büsing-Palais

Τα κυριακάτικα κοντσέρτα στο Όφενμπαχ εγκαινιάστηκαν χτες μεσημέρι, με καιρό so mittelmäßig. Έτοιμο για βροχή, με αέρα που σήκωνε παρτιτούρες, σημειώσεις και τα διαχωριστικά πίσω από τους μουσικούς.
Ο τρομπετίστας, που αποδείχτηκε και τενόρος παράλληλα, μας μίλησε, μας έκανε να γελάσουμε, ανέλυε τα κομμάτια, Verdi, Boccherini, μενουέτα κτλ κτλ. Ειδική μνεία στη φλαουτίστρια και στην παίκτρια του όμποε, που είχαν τρόπον τινά μια τιμητική παρουσία. Όμορφη και ευχάριστη στιγμή.
Στα παρασκηνιακά τώρα. Όσο περίμενα, ήρεμος, χαλαρός στην καρεκλίτσα μου χαλαρός, τελευταία σειρά, ήρθε δίπλα μου μια Oma, ας πούμε ότι θα μπορούσε να ήταν η δική μου γιαγιά. Κάτασπρο γερμανικά χτενισμένο μαλλί (η δική μου το βάφει ακόμα καφέ, ούτε ρίζα δε φαίνεται κι ας είναι 88χρονών), με λουλακί (ω ρε μεγάλε, τι είπε τώρα ρε ο τεράστιος;;;) ταγιεράκι, μαξιλαράκι στη μασχάλη (στο γήπεδο θα πας γιαγιά;;;) και με ρωτάει :"Sind Sie allein?" "Aber ganz allein!" απάντησα εγώ. κι έκατσε δίπλα μου. Κάπου στη μέση του κοντσέρτου σηκώθηκε, πήρε τα πραγματούδια της και πήγε μπροστά. Μετά την πήρε το μάτι μου, πίσω από τους μουσικούς, να περπατάει σε άλλη κατεύθυνση. Ξαναγύρισε δίπλα μου, άφησε το μαξιλαράκι της και ξαναπήγε στην καρέκλα της μπροστά. Μετά την είδα να φεύγει, κάποια στιγμή σταματάει, κοιτάει, γυρίζει πάλι πίσω, παίρνει το μαξιλάρι της που είχε ξεχάσει και μετά χαιρέτησε κάποιον που μετά κατάλαβα ότι δεν τους ήξερε, λάθος θα νόμιζε και έφυγε.
Διάγνωση: Demenz. Σας βάζω εκατό μάρκα, εεε ευρώ στοίχημα. Αυτοί μας μείνανε!! Όλοι οι θεατές (50 ήταν, 60, θα σε γελάσω) ήταν αυτοί που τους ξαμολήσαν από τα Pflegeheim, από τα γηροκομεία και τα θεραπευτήρια, όσοι γερμανοί απόμειναν δηλαδή, για να ακούσουν κάτιτις. Ούτε ένας μελαμψούλης, ούτε ένας μαυριδερούλης, πολωνούλης, βαλκανιομούρης στο ακροατήριο, θα πεις παίζαν με τα παιδιά τους στο πάρκο δίπλα, πάντως τη μουσική την είχαν γραμμένη στα παπούτσια τους τα παλιά, δεν έκαναν φασαρία βέβαια, δεν γκάριζαν, αλλά σαν να μην υπήρχαμε κιόλας. Οι μόνοι κάτω των 55-60, από όσο μπόρεσα να υπολογίσω (και ειλικρινά δεν υπερβάλλω, παρά την τάση μου) πρέπει να ήμουν εγώ μαζί με έναν άλλο μουσάτο, με schwabischen Kleidung (αυτό το ρώτησα κι έτσι το έμαθα). Οι Γερμανοί έχουν εδώ και χρόνια που γερνάνε, δεν αναπαράγονται, δεν ανανεώνονται οι γενιές, παιδιά δεν κάνουν, ρυθμός γεννήσεων ανά ζευγάρι 1,1 (για να ανανεωθεί η γενιά θέλει mindestens 2,1 ανά ζευγάρι, στα 10 ζευγάρια δηλαδή 21 παιδιά τουλάχιστον, η Ελλάδα είχε το 2005 1,3-1,4, τώρα άγνωστο). Και να σκεφτείς λίγη ώρα πριν τη συναυλία, έγραφα δίπλα στο ποτάμι τις ασκήσεις μου των Γερμανικών και είχα να γράψω έκθεση με θέμα "Γυναίκες με πτυχία και χωρίς παιδιά".
Αυτοί μείνανε που λέτε, αυτά τα μπαρμπαδάκια, αυτά τα γλυκά γεροντάκια είναι ότι απέμεινε από εκείνη τη Γερμανία που θα μνημονεύουμε στα βιβλία, για τα γνωρίσματα της φυλής τους, τα καλά ή κυρίως τα κακά τους.
Και αυτωνών τα παιδιά;;; Κάποιοι θα υπάρχουν, ανύπαντροι, ή παντρεμένοι χωρίς παιδιά, άντε το πολύ ένα, μικτοί γάμοι παρα πολλοί. Και έχεις όλο το υπόλοιπο κομμάτι των μεταναστών με τα 4, 5, 6 παιδιά να πλημμυρίζουν τη χώρα. καλό-κακό, αυτό είναι. Η χώρα θα υπάρχει, το έθνος μάλλον όχι, οι λαοί θα έχουν ιθαγένεια, κάποιοι θα θυμούνται την καταγωγή, ο τόπος τους θα είναι εδώ πάντως. Δε θα τους λες Γερμανούς, ίσως να βρεθεί κάτι άλλο σαν τίτλος, δε με πολυπειράζει, ας αφήσουμε πλέον ταμπέλες και κλισέ, Οι γερμανοί έτσι, οι Γερμανοί αλλιώς, τώρα πλέον θα λέμε "αυτοί που μένουν εδώ".......και να δω σε λίγα χρόνια, πόσοι θα κάθονται σε καρέκλες στη βροχή για να ακούσουν την εισαγωγή του Nabucco!
Κάθησε να χαρώ τώρα αυτούς τους γέρους γιατί δε θα τους ξαναδώ μάλλον,
γιαγιά;;; εε γιαγιά;;;; κάτσε δίπλα μου να πούμε για τα χρόνια τα προπολεμικά, τα μεταπολεμικά, γενικά ό,τι θυμάσαι, το Mirtazapin σου το πήρες, έτσι;;;;;;

Ύπνος στο Palmengarten

Να ήμουν κουρασμένος από τη βόλτα, να ήμουν ξενυχτισμένος από την εφημερία, να με πείραξε η πολλή ζέστη, να βαριόμουν ανόρεχτες ελληνικές παρέες,
Λες να ήταν η πολλή ηρεμία και η γαλήνη που μου έβγαζε το μέρος;;;; 

Πάντως μετά από κανα 20λεπτο βόλτας στα Tropicarium και στα Rosengarten, γύρω γύρω από λίμνες και παγκάκια και συντριβάνια,

την έπεσα μάγκες μου σε μια από τις σιδερένιες σεζ-λονγκ, αναπαυτικές όσο που δεν πάει, χαλάρωσα........και έριξα έναν ύπνο μιαμιση ώρα!!!! Οι μάινες και κάτι άλλα γλυκόλαλα πουλιά με νανούριζαν και μια απόλυτη ησυχία και ηρεμία, μέσα στο κέντρο της Φραγκφούρτης, με εκατοντάδες κόσμο γύρω μου.
Ήταν τόσο εντυπωσιακό το γεγονός, που στην αρχή δεν το συνειδητοποίησα. Παιδάκια γύρω μου με μπάλες και παιχνιδάκια, χωρίς τσιρίδες χωρίς φωνές και στριγγλιές, να τραγουδάνε χαμηλόφωνα, θαρρείς να μη με ξυπνήσουν. Γονείς παραπέρα, χωρίς να πολυασχολούνται, χωρίς υστερίες "Γιωργάκη, πού πας εκεί;;;; ΠΡΟΣΕΧΕΕΕΕΕΕ θα ΠΕΣΕΙΕΙΕΙΣ, ΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!" και άλλα τέτοια απείρου κάλλους ελληνικά/βαλκανικοασιατικά όμορφα . Ακόμα και τα ιταλικά, τα γαλλικά, τα αγγλικά που άκουγα από τους τουρίστες έφταναν τραγουδιστά στα αφτιά μου, γλυκιές νανουριστικές μελωδίες, γλώσσες κελαϊδιστές, αλλόθροες αλλά μελίρρυτες.
Μετά που ξύπνησα δεν είχα ούτε στραβή μέση ούτε οσφυαλγίες ούτε τίποτα. Αφράτος ξεκούραστος συνέχισα τη βόλτα. Ζέστη επιθυμητή, ήλιος όχι καυτός αλλά φιλικός, μου έκανε παρέα

Τελευταία διαδρομή με το τουρκάκι που έπαιζε με τις πάπιες και τα μωρά τους. Η θηλυκιά ξεβραχνιάστηκε να φωνάζει για να τα προστατέψει και να απωθήσει τον εισβολέα. Ο αρσενικός εκεί κοντά, αλλά σε χαλαρή απόσταση, δεν τρελάθηκε κιόλας, "στήριζε μάλλον ψυχολογικά" την προσπάθεια της μάνας
Γενικά ο Κήπος δεν με άφησε "παξιμάδι" που λένε, έχει τρομερή συλλογή κάκτων και άλλων μελών του φυτικού βασιλείου από όλον τον κόσμο, αξίζει (και μάλιστα 5 ευρώ) παραπάνω από ότι πιστεύουν αρκετοί από μια γύρα με βαρκούλα και περπάτημα σε διαδρομάκια με δεντράκια......
Δε βλέπω να ξαναπηγαίνω στα κοντά, εκτός αν με πιάσουν τίποτις αυπνίες !!! οπότε η λύση είναι μόλις λίγα χιλιόμετρα δίπλα μου

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Kayak : gefährliches Hobby

όποιου του μέλλει να πνιγεί, πότε του δεν πεθαίνει

Υ.Σ. Αυτό που προσπαθεί εκεί το παλικάρι είναι το περιβόητο Roll Over, απαραίτητη η μάθησή του πριν ξεκινήσεις, διότι αλλιώς ....πνίγεσαι!

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Ναιαιαιαιαιαιαιαι!!!!!!!! είμαστε (ακόμα) alive and well-kicking !!!!!!!!!!!!!!!!!!









Ναι ρε μάγκες ήμουν εκεί κι εγώ, πάλι να τα πούμε, να τα ακούσουμε, εμείς οι "μυστήριοι" οι "περίεργοι" (άμα σας πω όμως τι περίεργες φάτσες είδα, όχι άμα σας πω, θα με λέτε παραμυθά!!), εμείς οι αθεράπευτοι φανς του Άντερσον και των οργάνων του, φλάουτα, κιθάρες, μαζί με την καινούρια παρέα του τα τελευταία χρόνια, όντας γηρασμένος και (ειλικρινά, δεν κάνω πλάκα, θα το ακούσετε κι εσείς) ΧΩΡΙΣ φωνή, που προσπαθεί κι αυτός, όπως φυσικά και εμείς όλοι, να αποδείξει περήφανα ότι ζούμε, είμαστε εκεί, δε μας έθαψε η μόδα, δεν κρύψαμε τα μπλουζάκια μας, με τη φάτσα του και τα μούσια του να λέει, κάνοντας χειρονομία με το δείκτη> Too old to rock 'n' roll, too young to die........





ήμανε που λέτε παιδιά, με κάτι 60άρηδες, μαλλιάδες ξεχασμένοι, με κότσους και μπλουζάκια χίπικα, περιποιημένους κυρίους με γυαλάκια και με κοντομάνικα μακό μπλουζάκια heavy horses, κάτι κυρίες με τακούνια και τσάντες περιποιημένες, και από πίσω στον ώμο έβλεπες ένα τατουάζ, από κείνα τα πριν 40 χρόνια, θολό και στραπατσαρισμένο, να γράφει Aqualung, ανθρώπους των 55-60 χρονών, γερμανόφατσες, κρυομπλαστρόφατσες και ασπρομουροπρόσωπους τευτονόγερους, να κουνιούνται και να τραγουδάν αγγλικούς στίχους σαν εφηβάκια με σπυράκια, σαν πιτσιρίκια του '70 (διαβάζω τώρα και τα Ανεμώλια του Ζουργού, ήρθε κι έδεσε!!), που δεν πέρασε ούτε μια μέρα πάνω τους, ούτε οι ρυτίδες υπάρχουν, ούτε τα κιλά, ούτε οι ζωές πέρασαν, σαν του Ιαν τα κουνήματα στη σκηνή, όπως παλιά, όπως και τώρα, μας προδίδει (πάντα όμως, μα πάντα;;;) το σώμα, μας "κρεμάνε" τα σαρκία μας, αλλά εμείς εκείίίίί, δεν παραδινόμαστε ποτέ, κουφάλα, θα το πούμε το ποίημα, αλλά θα το πούμε καλά, με αντίστιξη, με progressive χροιά,
 με παλαιομοδίτικες κλίμακες και μελωδίες, με μοτίβα του folk rock, με ήχους εγγλεζοσκωτσέζικους, με φράσεις μεγαλοβριτάνικες not too chipper? flippin' right!
 και ας έχουμε παιδιά, εγγόνια, δεν ξέρω μπας και δισέγγονα, ας μας λένε μπαρμπάδες, πουρόκερς, πουρόμυαλους με φαλάκρα και υπέρταση, "στυτική διαταραχή" μπορεί να έχουμε-που λέει ο λόγος του Ιαν "down there", αλλά εκεί μέσα, βαθειά, στα χαμένα μας, υπάρχει οργάνωση κι ελπίδα, δε σβήνει η φωνούλα, η άψυχη και ψυχωμένη μαζί, το νιάτο το κουβαλάμε, το δουλεύουμε, μουτζώνουμε μεν τον καθρέφτη, Παρ'τα μαλάκα που θες και ροκ συναυλία, δεν υποχωρούμε δε μπροστά σε δισκοπάθειες και ψιλοκαρδιακά, παρά μόνο στα κελεύσματα της φύσης μας, που μας έλεγε πάντα τα σωστά "αγάπα και μην περιμένεις πίσω" "δούλεψε για να χαρείς το διάλειμμα" "φάε όποτε πεινάς, πήδα όποτε αισθανθείς, κοιμήσου μόνο αν είναι μεγάλη ανάγκη", γενικά η Φύση μας πάντα ήξερε και έπαιρνε τους ήχους, τους δούλευε στα αφτιά μας, τους έκανε φλαουτίσματα και φαζιές, μπότες στα ντραμς και mellotron-like όργανα, και έδειχνε πάντα το παρελθόν, οδηγό και παραστάτη, σ'αυτά που έρχονται.


όσο ζω κι αναπνέω, όσο κάνω τα animal deals, όσο I ride myself over the fields, θα λέω στα wisemen τσογλανάκια των ουρανοξυστών και των κοινοβουλίων, ότι είμαι thick as a brick και φαίνομαι!!
Πες τα υπόλοιπα εσύ Ιαν, γιατί εγώ πάλι ξέφυγα, με φαίνεται.
Η μουσική των JT, ο ίδιος ο Man himself, μας είπε πάλι αυτά που έπρεπε, έφτιαξε ένα έργο 40 χρόνια μετά, το Thick as a brick2. Δηλαδή για να εξηγούμαι. Το πρώτο, αν θυμάστε, όσοι θυμάστε και όσοι ξέρετε, ήταν -υποτίθεται- ένα μεγάλο ποίημα του (κάποιου ανύπαρκτου προσώπου) 10χρονου παιδιού, ονόματι Gerald Bostock, που το 1972  μελοποιήθηκε από τους Tull. Κι αναρωτιέται ο Ιαν: τι να απόγινε βρε παιδιά ο (ανύπαρκτος είπαμε!) Gerald. Μπορεί στα 50 του να  είναι τραπεζίτης, άστεγος, στρατιώτης στο Ιράκ, ή μικροαστός/μαγαζάτορας σε επαρχιακή πόλη;;;;;
Γράφει λοιπόν ο Άντερσον για τις endless possibilities, τα pebbles thrown της μοίρας μας,

τι θα γινόταν αν;;;;;; μήπως αν είχα κάνει εκείνο;;;;;;;;; Λες άμα τότε......;;;;;;; Καλά θα μπορούσα εγώ να ήμουν.......!!!!!!!

και τα παρατάει στο τέλος τα διλήμματα και λέει: ό,τι πέρασε, πέρασε

υπάρχει και το Γιατί όχι να μην κάνω και αυτό, έστω και τώρα, Μπορεί να γίνει, ναι όντως......
Περίμενε και θα δεις......!!!!!!!

What-ifs, Maybes, Might-have-beens, fly soft petals on a breeze
What-ifs, Maybes, Might-have-beens, Why-nots, Perhaps, Wait-and-sees


Υ.Σ. να αυτές είναι οι μαλακίες των καλλιτεχνών, τα λένε όλα αυτοί, και δε μένει τίποτα σε μας, τους φτωχούς ψωροπουρομπλόγκερ να πούμε. Κουφάλαι καλλιτέχναι, στη ψάθα να ποθάνεται!!!!!

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Είχες και στο χωριό σου ράφτη(νγκ) ;;

Κυριακή των Βαϊων κινήσαμε wie geplant κατά την Αρίστη. Μείναμε καταενθουσιασμένοι, έκπληκτοι για την ακρίβεια. Το τοπίο ονειρικό, το φαράγγι του Βίκου, οι πηγές του Βοϊδομάτη. Βοϊδομάτης!!! Τι ποτάμι, τι νερά!!!!! Καθαρά σαν πισίνα, νερό να το πιεις στο ποτήρι, δροσερό, λαχταριστό. Άμα λάχει όμως, σε πνίγει κιόλας!!!! Θανατερή ομορφιά που λένε.
Είναι να μη σε πιάσουν τα ρεύματα και σε καρφώσουν στις ρίζες κανενός δέντρου, σε κανα πλατάνι που βρίσκεται στο βυθό, και χαιρέτα μας τον πλάτανο, στην κυριολεξία, μετά.....
Οι στιγμές που πέρασα με τα πιτσιρίκια, τι πιτσιρίκια δηλαδή, ολόκληρα αντράκια, έπεφταν από ύψος 2-2,5 μέτρων σε νερό θερμοκρασίας 6-7 βαθμών, χωρίς να κωλώσουν, όχι όπως εγώ, που τα είχα κάνει πάνω μου από το φόβο!!! "Βούτα ρε μπάρμπα!!" φώναζαν εν χορώ, αλλά εγώ ήθελα το χρόνο μου, να σκεφτώ "τι κάνω εγώ εδώ πάνω ο μαλάκας!!!!". Μόλις απάντησα στον εαυτό μου αυτή τη στοιχειώδη ερώτηση, ε τότε βούτηξα.......

Το ξενοδοχείο, "ταξιάρχες", όλο δικό μας (λόγω έλλειψης πελατών). Οι άνθρωποι άψογοι όλοι, από τους οδηγούς στις βάρκες, τον ξενοδόχο, στα εστιατόρια, στις βόλτες, στις πλατείες, στο Βίκο και στο Πάπιγκο (εκεί μάλιστα κάναμε μικρή βόλτα και με τα άλογα της Δάφνης, που την έδειξε ο Θεοδωράκης στους "πρωταγωνιστές" Κυριακή του Πάσχα).

Ωραία ήταν και στους μικρούς καταρράκτες στο γεφύρι της Κλειδωνιάς, ωραία για αρχάριους δηλαδή. 







και μάλιστα είχαμε και τα αποδεικτικά στοιχεία. Ήταν έξυπνο να μας "τραβήξουν" και με κάμερα απ'έξω και να το βλέπουμε ακριβώς το ίδιο από την κάμερα του κράνους του οδηγού.....





Ό,τι και να πω, αυτό που μένει είναι στο μυαλό, η αίσθηση του βουνού και του ποταμού, το κρύο και ο φόβος, οι ήχοι και οι εικόνες, χρώματα και λαμπυρισμοί στο νερό, σχέδια δέντρων (καρδιές, εστίες, στόματα που τρέχουν, κτλ), οι σπηλιές ψηλά, οι κουβέντες πάνω στη βάρκα, το να βλέπω τα καμάρια μου να τραβάνε κουπί (έστω για λίγο, έστω κι ελεγχόμενα).

Μια αξέχαστη (πρώτη) εμπειρία, από αυτές που κρατάνε ζωντανό και κινούμενο έναν μπαμπά, εκεί στα ξένα, για μέρες και μήνες

Αφιερωμένο στους μπαμπάδες όλου του κόσμου (Vatertag heute, πώς για;;), που προσπαθούν για να βγουν καλύτερα και πιο "αντρειωμένα" τα νέα μοντέλα, οι καινούριες σειρές, απ'ότι μπόρεσαν οι ίδιοι να γίνουν.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Brüssel revisited

Stadt des Europas, κολοκύθια με μπόλικη πολυεθνική ρίγανη.
 Ένα Βατερλό είναι και οι ίδιες οι Βρυξέλλες και η Ευρωπαϊκή Ένωση και η αλληλεγγύη
Ωραία πόλη, μάλλον όμως όχι κάτι ιδιαίτερο, περπατάς, ακούς, βλέπεις και δεν πάει το μυαλό σου  "α ναι ρε συ αυτό είναι κλασικό Βέλγιο", παρά μόνο λες, "άκουσα κάτι γαλλικό, εκείνο εκεί μου θυμίζει Γερμανία, κτλ", βλέπεις αγγλικές επιγραφές, στο δρόμο και αρκετά ολλανδικά, γενικά μια ένωση από τους άλλους. Κάτι εθνικό, κάτι ιδιαίτερο σε βελγικό χρώμα, δυσκολεύτηκα να βρω.
όμορφη πρόσοψη κτιρίου
Το Parc du Cinquantenaire,  με την αψίδα του θριάμβου, φτιαγμένου το 1880, για τα 50 χρόνια ανεξαρτησίας του Βελγίου (της ποιας;;; του ποιου;;;; από ποιους;;;;;)

Ολίγη από Berlaymont, δεν μου προκαλεί πλέον παρά μόνο θλίψη, θα μπορούσε να ήταν το κέντρο του κόσμου;;; Θα μπορούσε να διδάσκει αρχές και αξίες (πήρε και το Νόμπελ Ειρήνης, πανάθεμα το!!!!), αλλά προτίμησε να το παίζει λογιστής και γραφειοκράτης, με πολλή χαρτούρα και μπλα-μπλα. Εύκολα το ισοπεδώνεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά



Κι έκλεισε η σύντομη μου βόλτα-πού αλλού-Grand Place, πολλοί τουρίστες, πολύς λαός, φωτογράφοι και βιντεοσκόποι, προς τι;;;;;; Αυτό!!! Να δουν ένα χώρο με τέσσερα κτίρια, όμοια, να τα κοιτάμε σα χαζοί, θαρρείς έχουν να δώσουν περισσότερα από τα πρώτα 20 sec που θα τα δεις. Μήπως την παρα-απομυθοποίησα την πόλη;;; 
Δε νομίζω! Έτσι θα ήταν πάντα, ίσως παλιά να υπήρχε η ελπίδα της Μεγάλης Ευρώπης, αυτής των λαών και όχι των τραπεζών και τραπεζιτών και μεγαλοκαταθετών. Τώρα έμειναν τα κουφάρια αυτών των ελπίδων, να χάσκουν αμήχανα στους περαστικούς. Χωρίς ούτε μια συγνώμη!
Ευτυχώς δηλαδή που είδα και τους πολύ καλούς μου φίλους και τα παιδιά τους και πέρασα όμορφα μαζί τους, αλλιώς από την Πόλη αυτή, τι άλλο να περίμενα;;;;;
καλή τύχη στους Βρυξελλιώτες και σε όλους τους Ευρωπαίους, θα τη χρειαστούμε.