ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ο ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ







Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν και Dogville

Μιλούσα με ένα φίλο για τις περιβόητες καλές προθέσεις, στην πολιτική και στην Κοινωνία. Γενικά για την Ηθική των Συστημάτων. Ποιος κρατάει για τον εαυτό του όχι το αλάθητο, αλλά το Δίκαιο και το Καλό;; Πώς ορίζεται ένας "καλός άνθρωπος" σε μια καλή ή κακή κοινωνία; Σε ένα καλό ή κακό οικονομικό σύστημα;; Ποια είναι η θέση της Δικαιοσύνης;; Η Αρχαιότητα έδωσε θέσεις, κρίθηκαν στο χρόνο, μίλησε με φιλοσόφους, Έλληνες και άλλους, είπε για dura lex sed lex. Είναι δίκαιο ζήτημα ή ζήτημα δικαίου μια τιμωρία σε θέματα ηθικής;; Φαίνεται ότι και η Ηθική "ξεχειλώνεται" ή "μαζεύεται" αναλόγως των κρατούντων την εξουσία. Κατά βάση η εκάστοτε εξουσία (θρησκευτική, πολιτική, πολιτιστική) ήταν και θα είναι συντηρητική, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Άνθρωποι πολύ πιο διανοούμενοι από μένα τα έχουν πει, τα έχουν γράψει, τα έχουν δώσει στο κοινό να τα επεξεργαστεί. Αποτέλεσμα εγώ δεν είδα πάντως. Που σημαίνει ότι ναι μεν τα κατανοεί η ανθρωπότητα (μάλλον!) αλλά δεν τα επιλέγει, δεν τα προωθεί.
Ποια είναι αυτά τα πράγματα;; Οι απαντήσεις στα προαναφερθέντα ερωτήματα δεν είναι απλές και γι'αυτό απαιτούν έντονα ασκούμενη φαιά ουσία. Ακριβώς επειδή έχουν ουσία! Ο "καλός" και "κακός" κρίνεται πιθανώς στο αποτέλεσμα. Μαθημένοι με το "σκοπό που αγιάζει τα μέσα", στραφήκαμε σαν πολιτισμός στο "ΣΚΟΠΟ", που τον ορίζουμε όπως μας αρέσει. Προσωπική ευδαιμονία, δική μου και του στενού μου περίγυρου, ανάπτυξη μιας εθνικής ή ηπειρωτικής οικονομίας, κατοχή περιουσίας/ύλης/γης, ισχύς μέσω όπλων, ενεργειακή αυτονομία με παραδοσιακούς τρόπους ή με εναλλακτικές μορφές, διαχείριση και χειραγώγηση των μαζών μέσω διαφόρων θεμιτών ή αθέμιτων μέσων.
Ο σκοπός καθορίζει πλέον τον καλό και τον κακό. Η μνήμη δεν μπορεί να συγκρατεί αιωνίως τις διαδικασίες, το πώς φτάσαμε εκεί (ή εδώ). Θα θυμάται, γιατί μπορεί να το συγκρατήσει, το σκορ. "Πώς, γιατί, κτλ," δεν μπορούν να βοηθήσουν." Έπρεπε, δεν έπρεπε", επίσης δεν βοηθούν. Δυστυχώς για μας, αυτή είναι η κατάσταση. Λίγοι ασχολούνται με τη Μέθοδο ή τον Τρόπο, όλοι αναγνωρίζουν ότι το Αποτέλεσμα μετράει.
Κάπως έτσι κρίνονται και οι καλές προθέσεις. Δια του αποτελέσματος. Και για να μη μακρηγορώ (πάλι!), θέλω να θυμίσω σε όσους δεν τα ξέρουν ή δεν τα έχουν δει, δύο μεγάλα έργα, και τα δύο θεατρικά (το ένα θεατροποιημένο έργο στο σινεμά).
Το ένα είναι ο "Καλός άνθρωπος του Σετσουάν" του Μπρεχτ (ή καλή γυναίκα του Σετσουάν). Το πρωτόδα από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, συνταρακτική παράσταση (πάνε και οι εποχές του θεάτρου "Αμαλία"). Δε λέω τίποτα άλλο, ο καθένας μπορεί να διαβάσει την υπόθεση, παλιό κλασικό έργο, κοινωνικοί προβληματισμοί του 20ου αιώνα μεν, διαχρονικοί μάλλον δε. Απλά ψάξτε το!
Πολλά χρόνια μετά, ένας Δανός σκηνοθέτης μερικώς εμπνευσμένος από τον Μπρεχτ, έφτιαξε το Dogville, το παραδέχεται και ο ίδιος ο Lars von Trier σε συνέντευξη σε εφημερίδα (εδώ). Δυνατές οι ερμηνείες, ανθρώπινες, με τη Θεία Δίκη πάντα στο τέλος να δικαιώνεται.

Η φύση των ανθρώπων θέλει να δυναστεύει ή να δυναστεύεται. Some of them want to abuse you, some of them want to be abused. Κι αυτό δυαδικό είναι. Το ενδιάμεσο δύσκολο, αφύσικο. Ή Θύμα ή Θύτης. Βέβαια η φύση δείχνει τους δρόμους αλλιώς κι αλλιώς εμείς τους ερμηνεύουμε. Υπάρχουν ζώα που είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, κυνηγοί κάποιων και θηράματα κάποιων άλλων ζώων. Εμείς το λέμε τροφική αλυσίδα, τα ζώα δεν ξέρω πώς το ορίζουν. Φυσικά υπάρχουν οι κορυφές, που φοβόντουσαν μόνο το φυσικό θάνατο, χωρίς κανέναν φυσικό εχθρό (μέχρι που εμφανίστηκε ο άνθρωπος), όπως υπάρχουν και οι "πάτοι", τους τρώνε όλοι, δεν τρων κανέναν, άντε καλά και τα φυτά έχουν ψυχή! Όπως δεν υπάρχει κάτι ανήθικο, να τρως για να φας, για να υπάρξεις, να συνεχίσεις να είσαι, άρα στερείς από κάποιον άλλο άτυχο το δικαίωμα αυτό, ταυτόχρονα αναγνωρίζει κάποιος το μεγαλείο στην Ισορροπία της Εξίσωσης. Τρως τον άτυχο, την γλυτώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Η περιβόητη λογική της Θυσίας. Οι δικοί μας, με τον ανθρωπομορφισμό των θεών ή τη ζωοποίηση των ανθρώπων, αν θέλετε, τα είχαν δει και αναπτύξει. Ο Μίνωας με το Μινώταυρο και τις θυσίες των νέων, για να γλυτώνουν οι άλλοι, η θυσία και οι βωμοί διαφόρων ζώων (δεν μιλάνε για ανθρώπους, περίμεναν τους Ίνκας και τους Μάγια φαίνεται) και διάφορα άλλα. Η καλή πρόθεση είναι η αφετηρία, ο σκοπός το τέρμα. Αν έπιαναν τα μάγια και τα ξόρκια, και άλλαζε ο άνεμος και ξεκινούσαν τα πλοία για την Τροία, χαλάλι η θυσία της Ιφιγένειας. Δεν υπάρχει καλό, εάν δεν είναι προς το συμφέρον αυτού που το κρίνει. Άρα η κρίση παίζει το ρόλο. Και ποιος μπαίνει κριτής, ποιος αξιολογεί, ποιος θα αθωώσει ή θα καταδικάσει, ποιος θα επιβραβεύσει ή θα αποδοκιμάσει;;; Η ανώτερη δύναμη, η εκπροσώπηση επί της Γης, η Κοσμική εξουσία, οι Κυβερνήσεις και τα παρακλάδια της, δικαστές, άρχοντες, πνευματικοί;;;;;;
Έλα μου ντε! Πάντως όχι μια απρόσωπη μάζα, ένας συρφετός ακαθόριστων σκέψεων, που άγονται και φέρονται, που επηρεάζονται κατά το δοκούν. Εδώ απαιτείται ένας καθαρός ορθολογισμός, στα όρια του δογματισμού, της Απόλυτης Πίστης, εξ'ου και το "συντηρητικό" της υπόθεσης, που λέγαμε προηγούμενα. Κάποιος κρίνεται καλός, κακός, χρήσιμος, άχρηστος, αθώος, ένοχος, ανάλογα με διάφορα χαρακτηριστικά τόσο των Κριτών, των Ιστορικών του μέλλοντος, που λένε, αλλά και της ίδιας της Κοινωνίας, του μέσου όρου των πολιτών της, του στατιστικού δείγματος που θεώρησε η Μεθοδολογία (Μμμ, να 'τη πάλι η Μέθοδος και τα ερευνητικά τερτίπια) ως αξιόπιστο και αντιπροσωπευτικό. Τα φυσικά χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας, μια Φοβική συμπεριφορά, μια Νευρική ή και Βίαιη συμπεριφορά, μια Απαθής/Άνευρη/Υποχόνδρια παθολογία, μπορούν να δικαιολογηθούν ή όχι. Αν δηλώσεις τρελός/παράφρων/ψυχοπαθητικός σε μια δίκη, απαλλάσσεσαι (βλ. Μπρέιβικ), αν δηλώσεις άγνοια/αβλεψία/ανοησία (βλ.Γεωργάκης), θα έχεις ελαφρυντικά. "Δεν ήξερε το παιδί, χαζό ήταν, δεν κατάλαβε τους κινδύνους για τη χώρα". Κακός όμως ήταν;; Ανήθικος ήταν;; Το ότι έβλαψε η όχι κάποιος το γενικό σύνολο, πότε κρίνεται;; Στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον και πότε είναι τελικά αυτό;; Πόσο να περιμένουμε τα αποτελέσματα μιας πράξης για να την κρίνουμε ως αποτυχημένη;;;
Εδώ αφήσαμε μια 40ετία τους ίδιους κι απαράλλαχτους να καταστρέψουν μια χώρα, τους ψηφίζαμε και μας χάιδευαν τα αυτιά (και τις τσέπες), χωρίς ακόμα να μπορούμε να κάνουμε αποτίμηση, χωρίς να διαννοούμαστε καν να τους διώξουμε, όχι να τους τιμωρήσουμε δια του αποτελέσματος. Επομένως μάλλον οι ανήθικοι είμαστε εμείς, οι Κριτές και όχι αυτοί. Αν κάποιος έρθει τώρα και ζητήσει περιθώριο χρόνου π.χ. 5 χρόνια (το περιβόητο πενταετές) για να δει αποτελέσματα η ελληνική κοινωνία, θα τον πάρουν (και αυτόν) με πέτρες, γιαούρτια και άλλα συναφή. Η υπομονή δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει η Ανοχή και η Συνενοχή. Κρίνω (και ψηφίζω) ως Καλό, εκείνον που κάναμε μαζί μπίζνες, κρίνω και ανέχομαι εκείνον, γιατί φοβάμαι κάποιον άλλον. Δύσκολα ξεμπερδεύει έτσι το κουβάρι, θέλει αρετή και τόλμη μαζί, που λέει και το γνωστό ποιητικό. Η αρετή είναι θεϊκό, θεϊκότατο χαρακτηριστικό, δυστυχώς όμως λείπει, δε μας βρίσκεται ούτε για δείγμα. Η τόλμη πάλι, περισσεύει, η τζάμπα μαγκιά ξεχειλίζει, οπότε όπως και ο Σουι-Τα, το alter ego της καλής γυναικούλας του Μπρεχτ, λεονταρίζει για να καλύψει το κενό της αρετής, της ηθικής, αφού αυτή και δεν απέδιδε, δεν τον βόλευε, αλλά και τον έβαζε σε μπελάδες.

Κακοί ντυθήκανε καλοί και πιάσαν εξουσίες, και υπερωρία πέσανε στις αγιοαμαρτίες
Λύκοι ντυθήκανε αρνιά, κάνουν πως μπεμπενίζουν, και όσοι τους είχαν για ψητά, στον Άδη αρμενίζουν
(Ρασούλης) http://youtu.be/XCwzr96XPjs

Αυτοί που ξεγελάστηκαν, φταίγανε κατ'ουσίαν.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Κυβέρνηση και Ακυβερνησία

 Το παράλογο της φύσης μας και της πολιτικής μας. Είναι η Δημοκρατία το πρόβλημα, είναι η διαφθορά της, οι "παραλλαγές της" ή απλώς δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, πεπερασμένης λογικής και ηθικής;
Ο εξωγήινος στο βίντεο μάλλον αντιπροσωπεύει τη φωνή του υποσυνείδητου, αυτή που όλοι την ακούμε, αλλά επιλέγουμε να την παρακούσουμε. Υπάρχει κόσμος, μιλιούνια, εκατομμύρια, που έβριζαν (και ίσως ακόμα βρίζουν) τον Παπανδρέου, το Βενιζέλο, το Σαμαρά, το Σαρκοζί, τον Μπλερ, τον Μπους, και όταν έρχεται η στιγμή, να δείξουν αυτό που αισθάνονται, απλά τους ξαναψηφίζουν. Κανείς ποτέ δε θα καταλάβει τι είδους φόβος είναι αυτό, τι είδους διαστροφή, αν είναι ανοησία, παραλογισμός ή απλή τυχοδιωκτική τακτική.
Τι είναι οι Κυβερνήσεις;; Τι είναι αυτά τα περιβόητα θεσμικά όργανα, οι Υπηρεσίες, το Κράτος, οι Οργανισμοί, εγχώριοι και διεθνείς;;; Πώς μπορούν οι άνθρωποι ενώ φαινομενικά τα ελέγχουν όλα αυτά, να αισθάνονται τόσο αδύνατοι και φοβισμένοι;; Πού στράβωσε η Δημοκρατία και φοβήθηκε την έννοια της Αριστοκρατίας (η δύναμη των Άριστων); Γιατί δεν εκλέγονται οι Καλύτεροι;; Γιατί οι Καλοί (πνευματικά, κοινωνικά, ηθικά) μπορούν τόσο εύκολα κι απλά να διαφθείρονται και μέσα από καλές προθέσεις;;;
Άλυτα ζητήματα (ειδικά προεκλογικά). Πάντως να θυμόμαστε ένα. Όσο πιστεύεις στον εαυτό σου, άλλο τόσο ενδυναμώνεται μια κοινωνία. Όσο φοβάσαι για την αξία σου ως άτομο, ως οργανισμός, όσο αυταπατάσαι για την αδυναμία σου, άλλο τόσο δίνεις δικαίωμα να διαλύεται η ενότητα και η αλληλεγγύη μεταξύ συνανθρώπων.
Αυτό που επιφανειακά περιφέρεται ως κοινωνικός ιστός βασίζεται στον κάθε κόμπο κλωστής. Δεν υπάρχουν αδύναμοι κρίκοι, υπάρχουν κρίκοι που "βολεύονται" η "συνήθισαν" στο να είναι αδύναμοι. Δε σώζει κανείς κανέναν. Απλώς κρατιόμαστε ο ένας με τον άλλον. Έτσι γινόταν, ας ξαναρχίσει το ίδιο πράγμα..............

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Γενέθλια

Ο μικρός μου γιος έχει σήμερα γενέθλια. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο υπερήφανο με έχει κάνει, μέχρι τώρα. Είναι περίπου το πρότυπο που έχω για την μυστήρια αυτή γενιά, εμπεριέχει αυτά τα δυναμικά στοιχεία που με κάνουν και παθαίνω πλάκα, που με εντυπωσιάζουν και μου δίνουν ελπίδα κι αισιοδοξία. Μπορώ να μιλάω ώρες, μέρες, μήνες για αυτόν και τον αδερφό του, αλλά επειδή θέλω να περάσω τη μέρα την υπόλοιπη μαζί τους, δε θέλω να σπαταλάω ώρες στον υπολογιστή, θα πω μόνο αυτό:

Ευχές δε δίνω, λόγια περιττά. Αυτά που ο καθένας μας μπορεί να νοιώσει, για το κλαδί του, για τη φύτρα, το βλαστό, όσα μπορεί να δει κάποιος στα μάτια τους, δεν χωράνε σε χίλια σύμπαντα και άπειρα ποτάμια από δάκρυα. Με την ορμή και τη λάμψη τους, διαλύουν τον αρνητισμό και την κακία που υπάρχει γύρω τους. Να φοβούνται οι άθλιοι αυτής της μίζερης γης, να τους τρέμουν, μην τυχόν και τους ανταμώσουν, γιατί δε γλυτώνουν!!!!! Όποιος τολμήσει, ας υπογράψει πρώτα μια καλή διαθήκη.
Το μέλλον σας ανήκει. 
Σαρώστε τους όλους λεβέντες μου, είστε τεράστιοι άνθρωποι, τεράστιες ψυχές, μη φοβάστε τους λίγους, τους τιποτένιους. 
Μπροστά, μόνο μπροστά, ποτέ πίσω............

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Μητροπάνος

Πήρε σαν ένα χωρατό, κυρά ζωή, το ψέμα σου.
Γιατί αλλιώς μιας και φτωχός, ούτε που θα'στεκε ορθός. (1974, Παπαβασιλείου, Οικονόμου)


Κι αν θα τον κόψουν στη μέση, διπλά θα μας αγαπάει (1977, Μουσαφίρης)


Μπορεί να κάνει παγωνιά να νιώθει κρύο
να 'ναι για αυτόν στο λιμάνι αυτό το πλοίο
όμως δεν έχει πει ακόμα το αντίο
άκου
, ακόμα ζει
 

Είναι φωτιά κεραυνός και αστραπή
η καταιγίδα που φέρνει βροχή
είναι ένας ήχος που ζει στη σιωπή
άκου
, έχει φωνή
(1986, Μουσαφίρης)

Κάποιοι είχαν ξεχάσει πόσα χρόνια ήταν στο περιθώριο ο Μητροπάνος, πόσα χρόνια στο "θάψιμο", πόσο καιρό τον αγνοούσαν εταιρείες, ραδιόφωνα, σταθμοί, μεγαλοπαραγωγοί, τότε που δεν του 'διναν καμμία σημασία, κανέναν συνθέτη. Αυτός είχε τον Παπαβασιλείου, το Μουσαφίρη, τον Οικονόμου. Δε λέω και το Μούτση και τον Κατσαρό, λίγο Κουγιουμτζή, κτλ.
Αυτό που έμεινε σε όλους είναι η δεύτερη "ένδοξη", "λαμπρή", "πολιτισμικά ανώτερη" μετα-καριέρα του. Μετά τα σουξέ του Τόκα και την πίπα του Μικρούτσικου, οι κουλτουριάρηδες ανακάλυψαν τον Μητροπάνο. Που τον είχαν χεσμένο 10+ χρόνια. Θυμήθηκαν οι κριτικοί, οι παρουσιαστές εκπομπών ιδιωτικών-κρατικών σταθμών, τηλεοπτικών καναλιών, τη μεγάλη "βυζαντινή του χροιά", που "τώρα είχε βρει άξια τραγούδια". Μπούρδες και υποκρισίες. Όπως και όταν τα 'λεγε ο Στράτος, σκυλά τον ανέβαζαν, μαστούρα τον κατέβαζαν, αλλά όταν πέθανε, μεταμορφώθηκε σε "μεγάλο λαϊκό βάρδο", έτσι περίπου και με το Μητροπάνο, προσπάθησαν αρκετοί να μη θυμούνται τα λαϊκά ερείσματά του, τις πρώτες του δουλειές, διότι "χαλούσαν το ίματζ" των μικρούτσικων και των πεθαμενο-ιδεολόγων.
Η φωνή του που δε λύγισε, οι άνθρωποι που τον στήριξαν στα δύσκολα χρόνια της κατάχρησης, της μερικής αφάνειας, των μικρών μεροκάματων, της απώθησης από τις μεγάλες δουλειές, είναι πράγματα που θα τον συντροφεύουν εκεί που πήγε ο άνθρωπος. Δε νομίζω όμως να κρατάει σε κανέναν κακία, ήταν ευγνώμων προς όλους που τον βοήθησαν, όποτε και όταν γινόταν αυτό.
Οι υπόλοιποι υποκριτές, ας θυμούνται ότι θέλουν από αυτόν. Ο τραγουδιστής είπε αυτά που είχε κι έπρεπε να πει. Τα 'δωσε στους ανέμους, τα σκόρπισε στη βουή. Ελαφρύ το χώμα και  η καρδιά του πλέον

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Όχι γέροι στις εκλογές........


Με όλο το σεβασμό, αλλά άμα τους αντιληφθείτε, καλύτερα "καταλάθος" να κλειδωθούν μέσα
καλύτερα τσάϊ και συμπάθεια, παρά να θυμηθούν "τι λεβέντης ήταν ο Άκης και ο Βενιζέλος" 
και "καλά τα έλεγε τότε ο Αντωνάκης". 
Παππού, γιαγιά, συγνώμη, αλλά άσ'το καλύτερα.......

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Gypsy Balkan Swing Ensemble

Τάχα παίζουμε κι εμείς μουσική.....Να το σπάσω τώρα ή το χειμώνα που θα χρειαστώ καυσόξυλα;
Ο Βουγιούκας είναι εκπληκτικός, έτυχε και τον άκουσα μια βραδυά πέρσι στην Πριγκηπέσσα και μου ήρθε να τον πλακώσω στο ξύλο, τόση ζήλεια ένοιωσα!!!Είναι και δέκα χρόνια μικρότερος!
Είναι τρομερός παίχτης, πέρα από την πλάκα, με φοβερό μέλλον, αλλά μαθητής του Βαβάτσικα, τι περιμένεις, Βολιώτης, παίζει και στην Εστουδιαντίνα, συνεργάστηκε και με το Βούλγαρο το Ralchev. Μπράβο στο παλικάρι, να είναι γερό, να μας θυμίζει τα ταλέντα και τις μουσικές διάνοιες που κρύβονται σε μέρη, που δεν τα βλέπει ο ήλιος της δημοσιότητας.
Για περισότερες πληροφορίες www.dimosvougioukas.com
Υπ'όψη ότι οι μουσικοί Serban, (Zotu, Romica, Bebe) που συμμετέχουν στο ανσάμπλ είναι από οικογένεια με τεράστια μουσική παράδοση στη Ρουμανία, νομίζω ο καλύτερος ήταν ο ακορντεονίστας Bebe Serban. Πάντως το σχήμα είναι φοβερό, αν τους πετύχετε, ακούστε τους!
Και πάλι άξιοι!

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Στους δρόμους θα γυρνάω τους ίδιους

Η Πόλις

Είπες· "Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ ειν' η καρδιά μου σα νεκρός θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μεσ' στο μαρασμόν αυτό θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

Καινούριους τόπους δε θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μεσ' στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στη πόλη αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού μην ελπίζεις
δεν έχει πλοίο για 'σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλη τη γη τη χάλασες


Είπα να το ξαναγράψω, να το ξαναδώ, να το ξαναεμπεδώσω, να δω όλη την παρακμή της σκέψης μου.
Μα είναι παρακμή; Επειδή το'πε ο ποιητής, που ανήκει στους "απωλεσθέντων ελπίδων και πατρίδος"....
Εγώ δεν ξέρω κάποιον που δεν κοιτάει πάντα μπροστά, πάντα αλλού, ελπίζοντας ότι φεύγοντας από δω, ελπίζοντας ότι πηγαίνοντας αλλού, ότι, ότι....κάτι, έστω κάτι..... Κάτι άλλο, δηλαδή. Όχι αυτήν την ίδια, την απαράλλακτη, ανοησία που ζούμε. Ζητούμε μια άλλη ψευδαίσθηση, να μας κάνει να ξεχάσουμε την ψευδαίσθηση την τωρινή, που μαράθηκε, που έγινε σαν σταφιδιασμένη παμπόγρια, που οι δικομματικοί νταβατζήδες ακόμα μας την πουλάνε "σε καλή τιμή", "πού να τρέχεις τώρα να ψάχνεις να βρεις τίποτα καλύτερο; κάτσε εδώ, μας ξέρεις και σε ξέρουμε!". Και γιατί παρακαλώ; Για έναν φόβο, μια φοβία καλύτερα. Φόβος του αγνώστου, φόβος για το ότι θα πρέπει να δω τον εαυτό μου στο καθρέφτη και να το φτύσω, προφανώς. Και υπάρχει τόσος άπειρος κόσμος, που φοβάται να ενδοσκοπηθεί, πόσο μάλον να αυτοτιμωρηθεί, που προτιμάει να βρίζει τον "άλλον", να παραμένει εδώ, στα ίδια, τα γνωστά, "εδώ που γεννήθηκε και μεγάλωσε" τιμή και καμάρι, βάζει και λίγη εθνικιστική σάλτσα "εμείς αγαπάμε την πατρίδα μας, δεν την παρατάμε!!" και ...κάθάρισε! Ούτε αυτοκριτική, ούτε διάθεση για αλλαγή, ταμπούρωμα στα συντηρητικά ένστικτα, στη φοβερή πατέντα των "Κεκτημένων", στα πράγματα που αρπάξαμε και δεν τα δίνουμε ο κόσμος να χαλάσει, στην αυταρέσκειά μας, στην αλλαζονεία μας, ως κέντρο του κόσμου που είμαστε (εννοείται!). 
Πού να πάει;; Εκεί θα πρέπει να κάνει αυτό που εδώ δεν του επιτρέπεται, να εφαρμόσει ή να ασκήσει τον Ορθό Λόγο. Αν θες το λες, Νόμο, αν δε σε αρέσει το κάνεις Κοινωνική Προσαρμογή. Ο Λόγος για μένα συνείρει τη Λογική.
Πώς τη λένε οι "βάρβαροι" τη Λογική;; Gesund Menschenverständnis. Υγιής Λογική.
Πώς τη λέμε εμείς οι πολιτισμένοι, οι αιώνιοι δημοκράτες;; Κοινή Λογική. Αν δηλαδή βρεθούν στους 10, οι 6 ή 7 να είναι ηλίθιοι, ανόητοι, κάτω του 50 IQ, ή φανερά κλέφτες, απατεώνες, παράνομοι, τότε αυτοί που είναι και η πλειοψηφία, καθορίζουν με βάση τους "αδιαμφισβήτητους" δημοκρατικούς κανόνες και την Κοινή Λογική, την Κοινή Γνώμη, που λένε. Άμα το λένε οι περισσότεροι, θα είναι και σωστό. Αφού Άκη ήθελαν, Βενιζέλο ψήφιζαν, αυτοί είναι και η Λύση της Κοινής Λογικής. Παπανδρέου-Καραμανλής και τα τσιράκια τους, οι Μιντιάρχες-Καναλάρχες-Εφημεριδάρχες-Τσομπαναραίοι της Κοινής Γνώμης, καθόριζαν και τη Κοινή Λογική, που θα ζήσουμε, που θα πορευτούμε στην καλή μας Πόλη αυτή. Και επειδή αυτοί, μαζί με όλο τον ηλίθιο συρφετό, που αποκαλούμε Δημοκρατικό Λαό, ο οποίος πάντα μιλάει στις Εκλογές κι εκφράζεται τα τελευταία 40 χρόνια τουλάχιστον κάπως δημοκρατικά, τα έκαναν σκατά, τα διάλυσαν όλα, Αρχές, Δίκαια, Νόμους, Ιδανικά και Ιδεολογίες, τα έκαναν δάνεια κι επιχορηγήσεις, προμήθειες και φακελάκια, έτρωγαν αρχικά με τα χρυσά κουτάλια, αργότερα με τα εκσυγχρονιστικά Cayenne, έφαγαν, όλοι μαζί όμως, όχι μόνο ο Άκης, λαός και Κολωνάκι, έφαγαν έφαγαν έφαγαν, τώρα πρέπει εγώ, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου (εάν προλάβω) πρέπει να πληρώσουμε το λογαριασμό!!!!!!!! Τι λε ρε μεγάλε!!!!!
Μάλλον δεν τη ρήμαξα εγώ τη ζωή μου εδώ, ούτε προφανώς όλη η Γη δουλεύει όμορφα κι ωραία. Δεν αναζητούμε πλέον το αδιανόητο, το ουτοπικό, πάνε αυτά, δεν ψάχνουμε Ιδανικές Πολιτείες, δεν υπάρχουν!
Μόνο την Υγιή Λογική. Τίποτα παραπάνω! Αλλά και τίποτα λιγότερο πλέον. Δουλεύεις; θα αμοιφθείς. Πάνω-κάτω, ίσως να έχει μικρή σημασία. Δε δουλεύεις; δε θα αμοιφθείς. Ποια είναι η θέση του καθενός σε ένα Σύστημα; Πώς ορίζεις της δικαιοσύνη και τις παραβιάσεις αυτής;; Πώς θα καθοριστεί το Έγκλημα και πώς η Τιμωρία;; Με ποιες Αρχές;; Της Υγιούς Λογικής ή της Συμφεροντολογίας της Κοινής επικρατούσας "όλοι τα φάγαμε" Νοοτροπίας, Γνώμης, Πλειοψηφίας, Ποσοστιαίας Ηλιθιότητας Ανθρώπων;;;
Βάζεις έναν Συνταγματαλόγο να "βιάζει" καθημερινά το Σύνταγμα, που έπρεπε να προασπίζει;;; και δεν το στέλνεις σπίτι του, με οποιοδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε τίμημα και κόστος;;;;; Καλά να πάθεις, βγάλ'τον και Πρωθυπουργό, βλήμα ΠΑΣΟΚε!
Αφήνεις έναν καθηγητή Νομικής να διασπαθίζει ξεκάθαρα και φανερά Δημόσιο Χρήμα και να έχει και το θράσος να καταφέρεται εναντίον των Νόμων, των οποίων την τήρηση διδάσκει στους φοιτητές αλλά και στην Κοινωνία;;;
Η υγιής Φυσική σκέψη λέει ότι "κόβεις το σάπιο για να αφήσεις χώρο στο υγιές". Δε λέει, ας ψηφίσουν τα κλαδιά του δέντρου, και με ένα πόρισμα της επιτροπής που θα επιδοθεί στον κηπουρό, ας διαλέξει η πλειοψηφία, πώς να απαντήσουν στις απόψεις του σάπιου κλαδιού κτλ κτλ. Κόψε σαπίλα, κόψε τις μαλακίες, κόψε-κόψε, εμείς δηλαδή να κόψουμε, να τους κόψουμε τον κώλο, να κόψουν τις παπαριές, να σταματήσουν να δουλεύουν τους ηλίθιους ψηφοφόρους τους, οι οποίοι στο κάτω-κάτω πρέπει να προστατευτούν, σαν όλους εκείνους τους ανόητους (με την έννοια του imbecile) που πήγαιναν στις εκπομπές της Πάνια και γελοιοποιούνταν και εξευτελιζόντουσαν για να γελάς εσύ κι εγώ. Τότε το Συμβούλιο δεν μπορούσε, λέει, να επιβάλλει πρόστιμο, γιατί οι "άνθρωποι" ή και "υπάνθρωποι" δεν είμαι σίγουρος, "πήγαιναν από μόνοι τους, αυτόκλητοι". Επομένως, δε σου βάζει κανείς το μαχαίρι στο λαιμό να ψηφίσεις Βενιζελο ή Σαμαρά, μόνος σου, με την ηλίθια σκέψη σου, ή με το γνωστό προαναφερθέντα φόβο ή με την αποδοχή "τελικά κι εσύ τα 'φαγες", θα πας και θα ψηφίσεις "για να μείνεις στο Ευρώ ή στην Ευρώπη", "γιατί δεν βρίσκεις άλλη εναλλακτική" για ότι είδους ηλίθια δικαιολογία θα βρεις και θα τους ξαναδώσεις το δικαίωμα να σου λένε ό,τι θέλουν, ό,τι κρίνουν αυτοί ως δίκαιο, ως νόμιμο, ως ηθικό, αλλά πάνω απ'όλα ως ΥΓΙΕΣ.

Και δεν είναι αυτοί όλοι οι ηλίθιοι που θα ξαναβγούν με τα σημαιάκια, που θα περιμένουν σαν τα σκυλάκια για κανα ρουσφετάκι, για καμμιά δουλίτσα των 3μηνών με 480 ευρώ, που πήγε η Ελλάδα εκεί που έχει πάει κι ακόμα παραπέρα, αλλά θα φταίω εγώ, εγώ που θα φύγω, ή εγώ που θα τους μαυρίσω και θα ψηφίσω ότι κρίνω ως αντίδραση ή δράση ή θέση αντίθεση, θα φταίω εγώ για την ακυβερνησία, θαρρείς τώρα μας κυβερνούσαν!! Πάρτυ έκαναν, πάρτυ δεκαετιών, όλοι μαζί, αριστεροδέξιοι, κεντρωοπεριφερειακοί, κουλτουριαροχώριατοι, νομάρχες της καρδιάς σας, ομαδάρχες με πούρα, που τους θεοποιήσατε, πολιτικάντηδες με ψεύτικα επίθετα, ψεύτικα λόγια, παπαδόλογα, Βατοπεδόλογα, πάρτυ μέσα, και γύρω-γύρω η σαπίλα, η απόλυτη ξεφτίλα του Νεοέλληνα, της Κοινής Λογικής το κάγκελο!!

Οι ίδιοι δρόμοι που κάποτε θα μας έβγαζαν κάπου, τώρα μοιάζουν να μας πνίγουν, μη δίνοντας μας ούτε καν μια διαφυγή. Αδιέξοδα βέβαια δεν υπάρχουν στις Δημοκρατίες, είπε ο εξυπνάκιας ξεφτιλοαναλυτής. Αδιέξοδο φυσικά και δεν υπάρχει, όταν ο καθένας μας πρέπει  να αποφασίσει ότι δεν του αξίζει να βουλιάζει μαζί με τη Μάζα, με τον Όχλο, όταν ψάξει και βρει την Εσωτερική του Δύναμη, να πετάξει από πάνω και μέσα του, Συνήθειες και Αδράνειες, Βαρίδια και Καβάντζες, Χλιδές και ψευτολούσα, Νοοτροπίες και Υποκουλτούρες. Τότε θα είναι που η αυτοσυνειδησία του μπορεί  να τον πάει κάπου, όχι στο έξω, όχι στο αλλού, σωτηρία μπορεί να έχει αλλά και να μην έχει εκεί, αλλά σίγουρα όχι στο εδώ, που σα μαύρη τρύπα τον τραβάει, γιατί δεν τόλμησε να υπερβεί την αθλιότητα, των Κοινών Λογικών και της Μη-Σκέψης, της Μη-Πράξης, της Μη-Ηθικής.

Μια άλλη φορά μπορώ να αναπτύξω μια γνώμη και για τα Κινήματα των Κοινωνιών, τα Μη-Κυβερνητικά Σχήματα, τα ΜΗ-Κερδοσκοπικά Ιδρύματα, τα Κοινωφελή, τις Οργανώσεις Άμεσης Δημοκρατίας, από τον Πολίτη στον Πολίτη. Τόσο μαγαρίστηκαν κι αυτά τα κακόμοιρα τα ανιδιοτελή πράγματα, τέλος πάντων.......
Κι αν φάνηκα σε κάποιους ολίγον αντιδημοκρατικός, ολίγον φασίστας, ολίγον μισάνθρωπος, είναι που βαρέθηκα να παίζω με τις λέξεις. βαρέθηκα να ακούω φράσεις κενές νοήματος, ανούσια λόγια, χωρίς στήριγμα ηθικό και υγιές.

Οπότε εν κατακλείδει, καλύτερα να βγεις από την Πόλη και να πας στον πηγαιμό για την Ιθάκη, αποχαιρετώντας την Αλεξάνδρεια που ούτως ει άλλως δεν είχες ποτέ

Καλή Ανάσταση (αλλού!)
Υγεία και Αγάπη, Ήθος και Δράση, σε όσους το αξίζουν, φτάνουν τα συγχωροχάρτια
Δε γυρνάμε πλέον και το άλλο μάγουλο για σφαλιάρες!


 (Γαμώ την) Παράγκα
 Ο λαός,ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει και λαχεία
κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία
αιτήσεις για τη Γερμανία

αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ

Ψαλμοί 105.4
Βγαίνεις μεγάλη Παρασκευή, είτε είσαι θρήσκος είτε όχι. Κοινωνική επιταγή γαρ. Η γνωστή υποκρισία του Έλληνα περί τα θρησκευτικά. Βωμολοχεί όλη μέρα, φτύνει, ρεύεται, κλάνει, φέρεται σα ζώο, αγενής και αμόρφωτος, αγροίκος και χωριάτης, είτε φοράει γραβάτα και σακάκι είτε φόρμα είτε ρούχα της δουλειάς. Αλλά ...η θεία κοινωνία, κοινωνία! Αααα όλα κι όλα, μπορεί να πίνουμε τσίπουρα, πιάνοντας κώλους και λέγοντας μαλακίες επί μαλακιών, όταν όμως έρθει  εκείνη η ώρα, πάμε μεταλαβαίνουμε και όλα καλά! Keine Hektik! Μετά την ανάσταση και τη λαμπάδα, με το καινούριο ταγέρ και τη καινούρια βαφή, με τις χαιρετούρες και τα χτυπήματα στον ώμο των υποψηφίων, οι άντρες να χαζεύουν γκομενάκια, τα πιτσιρίκια πιτσιρίκες και αντίστροφα (θα πεις κακό είναι αυτό; ΟΚ αυτό το δέχομαι!), μετά λοιπόν την Ανάσταση, θα την πέσουμε και στα μπουζούκια για γαρύφαλλα και πιάτα (παλιά αυτά, αλλά μήπως ξεχάστηκαν κιόλας; δε τα θυμόμαστε;). Έτσι θα τον αινείσουμε κανονικότατα με χορδές και τέλια, με όργανα και τουμπελέκια. Και την επόμενη μέρα, να μακαρίζεις εαυτόν που δεν είσαι γιατρός στα επείγοντα, να μαζεύεις τα τροχαία των μεθυσμένων, και τους πεθαμένους από την πολλή σούρα, να έρχονται οι σαπιοκοιλιάδες που έφαγαν τον άμπακο και την Άρτα, Γιάννενα, πρέβεζα, και λίγο από Μεσολόγγι, με τα εμφράγματά τους και την αχορταγία τους τη θρησκευτική, την εορταστική, την ψεύτικη.
Γιορτή σου λέει, αναστήθηκε ολόκληρος Υιός, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου. Τέτοιον κόσμο πήγε και αθώωσε;; Πήρε τις αμαρτίες του και τις έκανε φέιγ-βολάν σε γήπεδο της Τούμπας, τις σκόρπισε πανηγυρικά και τώρα βαράει το κεφάλι του στον τοίχο!
Στο προ-προηγούμενο φύλλο της Die Zeit είχε άρθρο για αυτήν την πολυδιαστατικότητα του σημερινού Χριστιανού. Βέβαια κυρίως αναφερόταν στις νέες τεχνολογίες, π.χ. προσευχές μέσω ίντερνετ,κτλ, αλλά μπορούμε να το αναγάγουμε στο δικό μας χάλι, που άμα βλέπουμε παπά τρελαινόμαστε από χαρά και τον αθωώνουμε για ότι κι αν έχει κάνει. Θα πεις και οι Καθολικοί λιγότεροι υποκριτές είναι, που πηδούσαν αβέρτα αγοράκια και κοριτσάκια και τώρα ούτε μια συγνώμη;; Όχι βέβαια, δε μιλάω μόνο για τους κληρικούς τους ορθόδοξους με τις κοιλάρες ίσα με την Αγία Τράπεζα, που μιλάνε για νηστεία και εγκράτεια και χλαπακιάζουν αμάσητες σπαλομπριζόλες, σαφώς έχω την ίδια και χειρότερη εντύπωση για τον Καθολικό Παποκεντρικο συρφετό των Ευρωπαίων.
Κυρίως όμως αναφερόμουν στον Πιστό, τον υποκριτή, τον αδαή, ανήθικο μέσο ανθρωπάκο, που ψήφιζε χρόνια Άνθιμο και Παπαγεωργόπουλο, Χριστόδουλο και Ψωμιάδη, κάνοντας μεγαλόσταυρους . Από μπρος παρθένα και από πίσω έμπαιναν τρένα. Έκανε κομπίνες και βρωμοδουλειές, έκλεβε δημόσιο χρήμα, λεφτά επιδομάτων κάνοντας τον ανάπηρο, μερσεντάρες με κόκκινες πινακίδες, ξέπλενε και καμιά φορά μέσω ερανικών συνδρομών, ώστε να ακουστεί και το όνομά του ως μεγαλοευεργέτη. Ο λαουτζίκος, ο μεροκαματιάρης που περίμενε να του πετάξει το ρουσφετάκι, σαν αντίδωρο, σαν γεναιοδωρία για την Υπέρτατη πράξη ενός πιστού, να ψηφίσει με τον τρόπο του, π.χ. την παρουσία στα εκκλησιαστικά δρώμενα, κι ας μην τα πιστεύει, κι ας τα έχει χεσμένα και τα Χερουβειμ και τα Σεραφείμ, η στομάχα να είν'γεμάτη, η πορτοφόλα και το γκαράζ γεμάτο μπύρες και αμάξια. Ο πιστός εύχεται και προσεύχεται ο θεός να φροντίζει μόνον αυτόν, τους άλλους να τους γράψει στα παλιά των υποδημάτων του.Να δίνει σ'αυτόν φοροαπαλλαγές, αθωωτικές διατάξεις, παραθυράκια και για τους άλλους "χώσ'τους μνημόνια, τι με νοιάζει;". "Εγώ πρόλαβα έβγαλα τα μαύρα μου λεφτάκια στην Ελβετία και στο Λίχτενστάιν, με βοήθησε ο καλός Θεούλης και ο εβραίος λογιστής μου να τη γλυτώσουμε, τι με νοιάζει μένα κατώτατος μισθός και αηδίες, εγώ πάω Εκκλησία κάθε κυριακή, μετά βόλτα στη Βουλιαγμένη, από βδομάδα θα ψηφίσουμε και Βενιζέλο, τον έχουμε ανάγκη, το 'πε και η Γεννηματά".
Αγαπάει ο θεός, όλους τους μασκαράδες Έλληνες γι'αυτό και δεν τους χρεωκοπεί. Τα μπουζούκια μας έμειναν, να αινούμε τον Κύριο που δε αφήσει τον Ψωμιάδη να σαπίζει στη φυλακή, θα προστατεύσει όλους αυτούς τους καλούς ανθρώπους που μας σώζουν με προσευχές από τις Ι.Χ. δυσκολίες μας.
Ορφανοί είμαστε εμείς. χωρίς θεό, χωρίς αγίους να μας σώζουν, χωρίς φωνή, χωρίς κύμβαλα, χωρίς αλαλαγμούς, μας έκοψαν τη λαλιά, μας έκαναν άπιστους, γκιαούρηδες, οι ίδιοι άνθρωποι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες με το φάκελο του βουλευτή στο χέρι, το είχε βάλει ο γαμπρός, που μετράει κεφάλια για το ρουσφέτι, μας βυθίζουν οι περιπτεράδες-χαφιέδες, μας σπρώχνουν στο γκρεμό οι νεκροί της παράγκας, οι χαμένοι του ελληνικού ονείρου. Δεν μπορώ να προσευχηθώ στην εκκλησία, με πιάνουν κλάματα για την κατάντια, φιλούν εικόνες και χέρια σαν τους Ιούδες των παιδιών τους (το βράδυ θα τα σπάσουν στο ξύλο), όλη η Ελλάδα μια λαμπάδα, που θα καεί για να λυτρωθεί από μόνη της, δε βλέπει άλλη λύση, σαν πυροτέχνημα να σκάσει, να βλέπουν οι άλλοι, να τρομάζουν, να τη δείχνουν στα παιδιά τα ξένα και να λένε: "είδες, είδες τι παθαίνεις, άμα γλεντάς συνέχεια και διασκεδάζεις με τα λεφτά των άλλων, είδες πώς τρως και τρως και μετά σκας, είδες πώς τιμωρεί ο Θεούλης αυτούς που τον αινούν με μπουζούκια και κλαρίνα, αλλά από πίσω του του ρίχνουν κάτι γαμώσταυρα, νομίζοντας ότι είναι κι αυτός Μπαοκτζής, να, να βλέπεις ότι δεν πρέπει να τρώμε συκωταριές στα κρυφά και μετά σαν καλοί χριστιανοί να ανάβουμε λαμπάδες να μας δουν οι άλλοι"......Ο Πατέρας μου (καθόλου θρήσκος) πάντα έλεγε: "Τα εισερχόμενα δεν πειράζουν, τα εξερχόμενα φέρνουν αμαρτία". Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδιζε να λέει τις Χριστοπαναγίες του κι αυτός, όπως όλοι μας, για τους άλλους τα λέμε. Εμείς.......εξαιρούμαστε, εμείς.....είμαστε άλλο.
Δεν κολλάω ούτε με το βρίσιμο, ούτε με τη νηστεία, ούτε με τη Μεγάλη βδομάδα. Φάε όσο θέλεις, φάε και τις κάλτσες σου, βρίσε και τον πατέρα και τη μάνα και τη προγιαγιά του Ιωσήφ, μη σώσεις και νηστέψεις, μη σώσεις και κοινωνήσεις. Αλλά μη γυρνάς στις εκκλησίες να ζητήσεις και να παρακαλέσεις. Όπως τα σκάτωσες ω αδερφέ, έτσι βρες τη λύση μόνος, ούτε Θεό ούτε Αλλάχ. Ούτε παπάς ούτε ζευγάς, πάρ'τα τα κεριά σου και σε άλλη παραλία. Ούτε εφέ με τα κουστούμια στα προαύλια, ούτε σταυρούς και προσκυνήματα, σας σιχάθηκα όλους και εσάς και το Άγιον Όρος σας, που πάτε και μπεκρουλιάζετε για να πάρετε συγχωροχάρτια από γέροντες για κάθε βρωμοδουλειά που κάνετε στον "έξω" κόσμο.
Μεγάλη Εβδομάδα, μικρός κόσμος, κοσμάκης που λένε, άπιστος, άθρησκος, άμυαλος, αλλά κι αχόρταγος κι άμαθος, ανύπαρκτος κατ'ουσίαν, άσ'τα να πάνε, Χριστέ και Βούδα και Μωάμεθ, όλοι μαζί κι ο καθένας χώρια, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι και να ήξεραν δηλαδή, πολύ που τους νοιάζει, έχουν το δικηγόρο έτοιμο και το βουλευτή stand-by να γλυτώσουν, από κάθε μπαγαμποντιά που ούτε μπορώ να φανταστώ. Το δικό μου το φτωχό μυαλό μέχρι τις off-shore φτάνει, πού να ξέρω εγώ πόσες ακόμα εταιρείες θρησκευτικού ή μη περιεχόμενου μπορούν να υπάρξουν......

Αλληλούϊα.
 ΑΙΝΕΙΤΕ τὸν Θεὸν ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν στερεώματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ· 2 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐπὶ ταῖς δυναστείαις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν κατὰ τὸ πλῆθος τῆς μεγαλωσύνης αὐτοῦ. 3 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ καὶ κιθάρᾳ· 4 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ· 5 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ. 6 πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον. ἀλληλούϊα.

Ειρήνη υμίν,  ΦΥΛΑΞΟΝ με, Κύριε, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα.

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Υποκριτές πολιτικοί, αλήτες ψηφοφόροι

Πάνε ψηφίζουν τα κόμματα που τους καταδίκασαν στο χάλι αυτό, μετά τους βρίζουν, τους μουτζώνουν, τους γιαουρτώνουν. Δεν ήξεραν τάχα, αυτοί αγράμματοι άνθρωποι είναι, παρασύρθηκαν εδώ και τριάντα χρόνια, από τον Άκη, από το Γιωργάκη, τον Κωστάκη, το Μπένυ (ηλίθια υποκοριστικά για σαχλούς πολίτες!). Τάχα δεν ήξεραν ποιος είναι ο Άκης, τον υπερασπιζόταν ο Βενιζέλος πριν λίγα χρόνια, "προεκλογική λάσπη" έλεγε ρίχνουν στο σύντροφο μέγα-σοσιαληστή Άκη. Όλη η Μακεδονία ξέρει και πάντα ήξερε τα χαϊρια του, αλλά δεν έλεγε τίποτες. Δεν ξέραμε τάχα τον Σαχπαζίδη, τις βιλάρες του στην Κατερίνη, τα κεφάλαια στον ΠΑΟΚ, αλλά ίσα-ίσα που λειτουργούσε και σαν πρότυπο. "Να έτσι παιδάκι μου να γίνεις όταν μεγαλώσεις", "μπράβο στον άνθρωπο, αυτοδημιούργητος, προκομένο παιδί!". Τα οικοδομικά τετράγωνα που ανήκουν στον Άκη, του έπεσαν σα λαχείο, φαίνεται, όπως και τα φύλλα χρυσού στο σπίτι της κόρης του, που έχει και θράσος να βγάζει και ανακοίνωση γιατί είπανε λέει για "πλάκες χρυσού". Τι λε ρε κορίτσι;; Τέτοιο σφάλμα, τέτοια αναίτια λάσπη, γιατί άραγε;; Εμ βέβαια, είπαμε πολιτική Δίωξη, τα βάλανε με το Λαό, που φώναζε κι ο Καζαντζίδης στη τρέλα του καρκίνου του και τον έκαναν βούκινο τον άνθρωπο. Τώρα ο Άκης και ο κομπάρος και ο άλλος και ο παραδίπλα, που έφαγαν και καλοχώνεψαν, τώρα στα 70φεύγα τους, πρέπει να πληρώσουν. Σαν τον Πινοσέτ, κάλλιο αργά παρά ποτέ! Τώρα, να το χέσω φίλε! Έψαξαν τάχα να βρουν λογαριασμούς, πολιτικών και μη, συγγενών και συναδέλφων, φίλων και συζύγων, διοικητών και γραμματεών, προέδρων και άλλων ιθυνόντων, πριν μας βάλουν στα ΔΝΤ και στα μνημόνια, πριν μας χώσουν στα Ευρώ και στις Ευρωζώνες, αρχοντοχωριάτες με τα Ντάτσουν και τα Μέγαρα.......
Τάχα τώρα είναι οι μωρές Παρθένες, οι μετανοημένες Κασσιανές, οι χτεσινές πουτάνες που λέγαμε, που θα αλλάξουν χαρακτήρα και θα επαναφέρουν και το Κράτος και την Κοινωνία στα ίσα της, στον ίσιο δρόμο, με αυτοδυναμία ή χωρίς. Αυτοί πρέπει να κρατήσουν τα ηνία, γιατί είναι οι πιο ικανοί, ικανότεροι από τους άλλους, που ούτε να ακούν δε θέλουν για συνεργασίες Αριστεράς ή πιθανά σενάρια εξουσίας (φτου-φτου-φτου!), "εμείς για να γκρινιάζουμε είμαστε, όχι και να προτείνουμε ουσιαστικές προτάσεις". Τι να σου κάνει και ο ηλίθιος ψηφοφόρος;;; Για την κακομοίρα τη μάνα του!!!

Άει σιχτήρ, μεγαλοβδομαδιάτικα που βρωμίζω το στόμα μου και τις σκέψεις μου με όλη αυτήν την αληταρία, υποψήφιοι και ψηφοφόροι, τάχα δημοκράτες, κλέφτες, ψεύτες, ανόητοι, πονηροί, κουτοπόνηροι δηλαδή, αλλά τόσα χρόνια που βγάζουν άκοπα και με δόλο τόσο πλούτο, μάλλον αυτοί είναι οι "έξυπνοι". Όσοι από μας είχαμε το χέρι στο βάζο και δε φάγαμε τίποτε, ούτε να γλείψουμε δάχτυλα δε δεχτήκαμε, είμασταν οι ηλίθιοι τελικά.
Ψηφίστε λοιπόν πάλι τα κόμματά σας, τα μνημονιακά, τα "δώσε και μένα μπαρμπαΠάγκαλε", να έχετε να λέτε ότι ανήκετε στην Ευρώπη, να τρώτε πακέτα και επιχορηγήσεις, χωρίς να δουλέψετε ούτε την παραμικρή σπιθαμή γης, χωρίς να λασπώσετε ούτε το μικρό σας δαχτυλάκι. Τεμπελχανάδες φραπεδιέρηδες, άχρηστοι, ανίκανοι, άβουλα πλάσματα, φοβισμένα και δειλά, μην τυχόν φύγετε από το μαντρί, και σας φάει ο λύκος, που τον τρέμετε εφόσον δεν έχετε τα κότσια να του σπάσετε τα μούτρα, κάθεστε και σας πηδάει ο τσομπάνος, γλυκά-γλυκά και σας δίνει και κουτόχορτο, πρόβατα, γίδια, κατσίκια, που να σας κάτσει το κατσίκι στο λαιμό, πασχαλιάτικα, μην τυχόν και πάτε και ψηφίστε τους ίδιους ηλίθιους που σας τάζουν τάχαμ κυβέρνηση και κράτος και νόμους και δικαιοσύνη και προστασία του πολίτη. Την είδαμε μεγάλε και την προστασία και το δακρυγόνο και τη σφαλιάρα τη φάγαμε και τη γκλομπιά και το σεβασμό σου, συμπολίτη με τα σκουπιδαριά και την ξεφτίλα σου. Τέτοιος είσαι, τέτοιοι σου αξίζουν.
Όχι όμως σε μένα!


Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου. Συγχώρεσέ με.

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Ο ανθός της λίμνης

 (παραδοσιακό)

Διώξε με μάνα διώξε με
και να μισέψω θέλω
Να σφίξω τα ματάκια μου
να φύγω από μπροστά σου

Να πάω κι εγώ με τα πουλιά
και με τα χελιδόνια
Τα χελιδόνια να γυρνούν
κι εγώ να μην γυρίζω

Μέσα η καρδιά μου με πονεί
μα δεν ηξεύρω τι έχει
Κανέ πουλί την ετσιμπά
κανέ θεριό την τρώγει
Κανέ μαχαίρι δίκοπο
είναι και την εκόβει


Υ.Σ. Στη μαμά μου

Είν'τα τραγούδια μου πιο μόνα κι από χτες....

Με σένα πλάι μου (Κουγιουμτζής-Ρασούλης). Ήταν να το πει ο Στέλιος, δεν το'πε, το είπε ο Λεωνίδας, δεν πειράζει.........

Παράπονό μου (Κουγιουμτζής-Τεάζης). Μητροπάνος 1985. Μικροί ήμασταν αλλά τα θυμόμαστε, ...ότι δεν τα πρόσεξε κανείς τότε, ίσως λίγο τα κρατικά ( σάματις είχε κι άλλα;) ραδιόφωνα.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Συμφωνώ με τη ..μετα-λαλήσασα

Το αγριεμένο πλήθος (metarithmisi.gr)

Αγγελική Σπανού, 10/04/2012

Aνάμεσά τους υπάρχουν όλοι: Εξαθλιωμένοι, απελπισμένοι, άνεργοι, νεόπτωχοι, καλοστεκούμενοι που δεν θέλουν να χάσουν αναχρονιστικά προνόμια, νέοι και γέροι, μικροαστοί που ξεβολεύονται, συνειδητοποιημένοι αριστεροί και όψιμοι αντικαπιταλιστές της πλάκας, εθνικιστές και πατριδοκάπηλοι, ευρωσκεπτικιστές και ξενόφοβοι, ευαισθητοποιημένοι για το γονάτισμα της χώρας και άλλοι αναίσθητοι όταν δεν πρόκειται για το δικό τους κομένο επίδομα, φοροφυγάδες και έντιμοι εργαζόμενοι που δοκιμάζονται από την κρίση, πρώην πελάτες του δικομματισμού που προδόθηκαν, αθώοι και συνένοχοι, καλοί και κακοί.

Το αίτημα δεν είναι κοινό: Αλλοι ζητούν επιστροφή στο status quo ante, κάποιοι θέλουν εξευρωπαϊσμό αλλά με κοινωνική δικαιοσύνη, μερικοί ονειρεύονται κατεδάφιση του πολιτικού συστήματος για να εκδικηθούν, ορισμένοι επιδιώκουν το χάος για να το ταιριάξουν με αυτό που βιώνουν ως προσωπική καταστροφή ή δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν πέρα από το να εκφράσουν το θυμό, την απόγνωση, την απαρέσκειά τους για ό,τι συμβαίνει.

Οι εκδηλώσεις είναι διαφορετικές: Νεράντζια και γιαούρτια στους πολιτικούς, αν τύχει και στον Γ. Νταλάρα, διακηρύξεις σε επίπεδο παρέας για το μαύρισμα που τους περιμένει όταν έρθει η ώρα της κάλπης, χειροκρότημα κάθε ακραίας φωνής ως αντισυστημικής, ανοχή -αν όχι ενθάρρυνση- επιθέσεων εναντίον προσώπων που ταυτίζονται, αυθαίρετα ή όχι, με το σύστημα εξουσίας, αποστασιοποίηση από τα κοινά, ιδιώτευση, αποστροφή του βλέμματος από τη δημόσια σφαίρα με αίσθημα αηδίας.

Δεν υποφέρουν όλοι με τον ίδιο τρόπο: Αλλοι αναζητούν την καλύτερη δυνατή διέξοδο μέσα από τον υπάρχοντα συρφετό και προβληματίζονται για την επιλογή που θα κάνουν πίσω από παραβάν, όλο και περισσότεροι δεν έχουν κανένα ταμπού με την ακροδεξιά, αποενοχοποιούν με πρόσχημα τα πάθη του ελληνικού λαού αντιδημοκρατικές και σκοτεινές αντιλήψεις που μέχρι τώρα έκρυβαν, υποστηρίζουν ανοιχτά «λύσεις» που οδηγούν στα βράχια της δραχμής.

Τα κόμματα απευθύνονται στο αγριεμένο πλήθος με –λίγο ή πολύ- ίδια μεθοδολογία: Υπόσχονται πιλάφια στον παράδεισο που θα έρθει αν φύγει η τρόικα από τη χώρα, αποτάσσονται κάθε εθνικής ευθύνης για την κατάρρευση, γενικολογούν, αοριστολογούν, επιτίθενται στον πολιτικό αντίπαλο με όρους τηλεοπτικής κακοφωνίας, λένε ασύστολα ψέματα για ό,τι προηγήθηκε και για ό,τι θα ακολουθήσει, επικαλούνται τον Θεό και την Παναγία, το ελληνικό δαιμόνιο και το μεγαλείο των προγόνων, λαϊκίζουν, φλυαρούν και επικοινωνούν με τους βαλκανικούς κανόνες που ίσχυαν πριν εκδηλωθεί η κρίση.

 Παρακάτω λέει για το ζήτημα με τη χρηματοδότηση των κομμάτων κι έχει δίκιο, νομίζω, αλλά το ζήτημα με τον κόσμο που αγριεύεται, που κάποιοι τον χαϊδεύουν για να τους ψηφίσει, άλλοι το δαιμονοποιούν ως προβοκάτορα, άλλοι τον υμνούν ως "μέγα δημοκράτη λαό". Γενικώς από το καλάθι του αγανακτισμένου λαού, καθένας παίρνει ό,τι του γουστάρει και το βολεύει στην τρέχουσα συγκυρία. 

Ο Κόσμος δεν είναι Ένας Κόσμος, μια Μάζα. Μας βολεύει κοινωνιολογικώς να τον αντιμετωπίζουμε έτσι είτε στις Εκλογές είτε στην ανάλυση της συμπεριφοράς του. Αλλά αναλύεται σε πολλές, ίσως και άπειρες υπο-ομάδες, με διαφορετικά εξελικτικά χαρακτηριστικά, σε απλή μορφή (φύλο, χρώμα, γλώσσα κτλ), πιο πολύπλοκα (ακαδημαϊκή μόρφωση, επαγγελματική εμπειρία κτλ) και ακόμα πιο "φευγάτα" (συνδυασμοί παρόντων επιθυμιών με προηγούμενα βιώματα και συνειδησιακές συγκρούσεις ). Σε ποιον να στηριχτείς; Ποιον να πιστέψεις ως αληθινό και γνήσιο ΛΑΟ; Ποιος κατέχει την αμεσότητα των δημοκρατικών διαδικασιών; Ποιοι μέσα στο συρφετό που γιουχάρει ή καίει στολές ή βρίζει γηπεδικά ή πετάει γιαούρτια είναι "δικαιολογημένα οργισμένοι", μη έχοντες άλλη επιλογή εκτόνωσης/αντίδρασης;; Η απάντηση σε λαϊκιστικό επίπεδο είναι πάντα απλή κι εύκολη: Μα φυσικά ΟΛΟΙ!!!!

Με ΟΛΟΥΣ λοιπόν πρέπει να προχωρήσει και αυτή η περίοδος της Ιστορίας μας. Αν αρχίσει κάποιος να ξεχωρίζει και να ξεδιαλέγει φακές και ρεβύθια, κλάφτα Χαράλαμπε!! Μαύρο φίδι (χρυσαυγίτικο) που μας έφαγε! Θα βγαίνουμε για διαδηλώσεις στους δρόμους και θα καταλήγουμε να γιαουρτώνουμε ο ένας τον άλλον. Πολυκομματική βουλή θέλουμε;;  Καθείς και το κόμμα του! Διαίρει και κυβέρνα, κατά το μοναχός χόρευε και όσο θέλεις πήδα. Αλλά υπάρχει και η φοβία της ακυβερνησίας, καθότι όλοι θέλουν να αντιδράσουν, αλλά όχι να δράσουν. Πάντα η άρνηση είναι ευκολότερη, απ'ότι μια θέση. 

Θα δούμε. Όοοοοταν γίνουν οι εκλογές και όοοοοσοι ψηφίσουν, όοοο,τι κι αν ψηφίσουν, θα είναι πάντα και σαφέστατα μια ΛΑΪΚΗ εντολή. Ο Λαός μίλησε, θα πουν! 

Για να δούμε, θα μιλήσει ή θα γκαρίξει;;;;;; (πολλοί) (Λαϊκοί) Γάϊδαροι μαλώνανε σε ξένο (ευρωπαϊκό πλέον) αχυρώνα.

Ich muss das zugeben

Warum Sie die Vergangenheit ignorieren sollten.
Es gibt viele gute Gründe, weiter zu investieren, um etwas zum Abschluss zu bringen. Aber es gibt einen schlechten Grund: das bereits Investierte zu berücksichtigen. Rational entscheiden bedeutet, dass Sie die aufgelaufenen Kosten ignorieren. Egal, was Sie bereits investier haben, es zählt einzig das Jetzt und Ihre Einschätzung der Zukunft.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Farin Urlaub

Zum Tanzen bin ich nicht gebor'n.........

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Restart

Η αρχή και το ήμισυ του παντός. Το τέλος της αρχής και η αρχή του τέλους. Ο κύκλος και η αρχή του.
Ωραία γράφονται όλα αυτά, αλλά όταν βιώνονται δε φαίνονται τόσο ειδυλλιακά. Μια ζωή προχωράει, θεωρητικά ξεκινά από κάπου και κάπου τελειώνει. Μικρές ζωές όμως μέσα στη μεγάλη, οι λεγόμενοι κύκλοι της ζωής, αρχίζουν και τελειώνουν χωρίς να πάρεις χαμπάρι. Κεφάλαια κλείνουν, άλλα ανοίγουν, τα γράμματα μένουν στη μέση. Λέξεις μισές, δεν πρόλ......... Κι άντε να βγάλεις το νόημα.
Η ζωή των ανθρώπων όμως βγάζει νόημα, γιατί υπάρχουν τα συμφραζόμενα. Ακόμα κι αν δεν ολοκληρωθεί η φράση "Άντε και γα....", όλοι έχουν καταλάβει την ευχή που σου δίνει κάποιος. Έτσι και στις φάσεις μιας ζωής, όταν ολοκληρώνεται ένας κύκλος, κάπου το αισθάνεσαι, δε θες βέβαια, δε σε βολεύει, αλλά αυτό εκφράζεται. Κι επειδή σε κανέναν δεν αρέσει η φράση "ΚΛΕΙΣΤΟΝ" λόγω ασθενείας, λόγω πτώχευσης, λόγω ότιναναι, προτιμάμε την μετάθεση, την αναβολή, τη μεταφορά κάπου αλλού. "ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ". Τώρα απέναντι είναι μια μεταφορά λέξης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Απέναντι στου Απότσου το μπαράκι, απέναντι στον άλλο κόσμο, απέναντι στην άλλη ήπειρο, κάπου απέναντι, να σας βλέπω και να με βλέπετε.
Μια μεταφορά περιλαμβάνει μετακόμιση, αλλαγή τόπου-χώρου-έδρας, επανέναρξη. Η επανεκκίνηση της Οικονομίας που λένε. Ο αφέτης δίνει τον εναρκτήριο πυροβολισμό και όλοι τρέχουν τον αγώνα τους. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που προτιμούν να φάν τον πυροβολισμό στο κεφάλι. Αυτοί κάνουν το μεταφυσικό restart, δεν είναι κατακριτέο, δεν είναι λάθος. Απλά είναι ένας άνισος αγώνας, ενάντια στην άγνωστη αιωνιότητα και στις ανυπαρξίες της, άντε να κερδίσεις εκεί μέσα, ναούμ'!!!
Οπότε αφού επιλεγεί το γήπεδο, πρέπει να επανεκκινηθεί η ψυχή και το σώμα. Η αρχή που ξαναγίνεται, που θυμίζει κάτι από τα παλιά, επιβάλλει νέους κανόνες, αλλά σε παλιά μυαλά. Πρέπει να ξεριζωθούν σιγουράντζες, καβάντζες, δεδομένα, δόγματα, αυθεντικές γνώσεις. Όλα! Στο κάτω-κάτω, σε κάθε format, πρέπει να υπάρχει και κάποια απώλεια δεδομένων, δεν τα σώζεις όλα, κάτι χάνεται, κάτι θυσιάζεται, κάτι εξατμίζεται.
Η επανέναρξη δηλώνει απώλεια σιγουριάς, απώλεια ηθών κι εθίμων, γνωστών και τετριμμένων. Δεν είναι για όλους, είναι για αυτούς που είτε βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και την ψυχή στο στόμα είτε για αυτούς που θα πάνε για τα πολλά, κι ας χάσουν και τα λίγα.
Εγώ δεν ανήκω ούτε στους μεν ούτε στους δε. Κάπου ενδιάμεσα! Καλό να είναι να ξέρεις γιατί γίνεται μια επανεκκίνηση, ώστε να μη μένεις με την απορία, εκεί που τρέχεις, να σκέφτεσαι "Τώρα τι μ'έπιασε και τρέχω;". Βρες μια καλή δικαιολογία και κράτα την σαν καντήλι σε εικόνισμα Παναγίας, σαν δίσκος 45άρης με τα μεταναστευτικά του Καζαντζίδη. Για ένα σοβαρό λόγο, μπορούν και βουνά να κουνηθούν, μπορούν και σεισμοί να προκληθούν, μπορεί να βγει και πρώτο κόμμα η χρυσαυγή ή το ΜΛ-ΚΚΕ, πού ξες;
Ξεκινώ και πηγαίνω, αρχίζω και πάω. Η κασέτα πρέπει να παίξει, να μη τη μασήσει το μηχάνημα, τα λόγια να ακουστούν καλά, όχι μασημένα. Το στίγμα που δίνει ο καθείς είναι για δική του κατανάλωση, είτε είναι κοντά στη νέα αρχή, είτε κοντά στο παλιό τέλος. Δεν τον κοιτάει κανείς, δεν νοιάζει σε κανένα, που αρχίζει και πού τελειώνει. Έχουν όλοι τα δικά τους αρχινοτελειώματα και τις δικές τους σκοτούρες στα σταματοξεκινήματα. Ένας κύκλος έχει αυτό το καλό, είναι κι άλλοι μέσα, χωράει πολλούς, αέναο έργο, ασταμάτητο, που όλο σταματάει κι όλο ξαναρχίζει.
Για να μην ξεφύγουμε στα τρελοκουλτουριάρικα πάλι, μίλησα για στίγμα και το εννοούσα κάτι σα φάρο. Το φως, η καθαρή σκέψη (θα μιλήσω και μετά για αυτό) είναι που παίζει καθοριστικό ρόλο στην νέα εκκίνηση. Πρέπει να φύγουν βαρίδια, σαβούρες του παρελθόντος, αλλά και σημαντικά πράγματα, μνήμες δυνατές, που σε χάραξαν, σε όρισαν. Ίσως να μην τα σβήνεις τελείως, κάπου θα υπάρχει το cookie, αλλά σε μέρος που δε θα ενοχλεί τη διαύγεια που απαιτείται.
Ξεκινώντας κάποιος λέει, είμαι ακόμα εδώ, έφυγα από κει, αλλά είμαι απέναντι, το φως μου μακρινό ίσως, αλλά ζωντανό, δε σβήνει, δε με σβήνετε κουφάλες έτσι εύκολα, θα είμαι και θα φωτίζω, όποιο κοντινό ή μακρινό καράβι με αισθανθεί, με ζητήσει, με δει. Η φυγή είναι φυγή, μόνο αν την αισθανθείς ως απουσία. Είτε μιλάμε για τους θανάτους είτε για τις ψυχικές ήττες, δε φεύγεις, εάν αποφασίσεις να υπάρχεις. Κανείς δε φεύγει, κανείς δεν είναι μπρος ή πίσω, εξω ή μέσα, απλώς χρονικά διαφέρουν. Π.χ. εγώ κοιμάμαι τώρα, όταν κάποιος στην Αυστραλία αρχίζει μεροκάματο. Ο προσδιορισμός είναι που κάνει την εκκίνηση νέα ή παλιά. Και καλό είναι να είσαι μπροστά από τον προσδιορισμό αυτό, μπροστά από το Greenwich, να είσαι έστω δύο δευτερόλεπτα πριν τη συναίσθηση των υπολο΄πων. Δηλαδή να αποφασίσεις εσύ, να είσαι λίγο νωρίτερος, κάπου πριν το νέο χρόνο. Να μην είσαι άκυρος βέβαια, αλλά στη σφαίρα που βγαίνει από το πιστόλι της αφετηρίας, η δική σου σκέψη να έχει καλύτερη θέση.
Άιντε να λύσουμε να ξεκινήσουμε, και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ......
Το καράβι να φύγει, να λυθούν οι κάβοι, να πάμε σ'άλλα λιμάνια, καλύτερα χειρότερα, ποιος ξέρει, ποιος θα μάθει; Η σκέψη θα τα βρει πρώτη, θα ακολουθήσει η πλώρη και μετά το τιμόνι θα πει το πότε ξανασαλπάρουμε.