Δεν είμαι αρνητής, οι άλλοι δεν μπορούν

Δεν είναι ο κόσμος φίλος μου, ούτε κι εγώ του κόσμου.
Άλλος του κόσμου ο θεός, και άλλος ο δικός μου.

Μοιάζουν μερικοί χαρακτήρες, διαχρονικά, μερικά πλάσματα παράταιρα, αταίριαστα, αβόλευτα.
Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πα να πει βρωμιά και τρόμος, κατήφορος και προσβολές.
Δεν είναι όμως εύκολο να αλλάξεις, όταν χαλάσεις εντελώς.
Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις, έχει και η λάσπη ηδονή.
Τάδε έφη.

Πώς να ταιριάξω, να δέσω με το σύνολο, να συμπορευτώ, πάντα εξωκοίλω, πάντα ναυγώ.
Μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι αληθινά. Ο πιο κακός εχθρός μου.
Αν έπρεπε να δω απ'έξω μια στιγμή, ίσως "έφευγα". Ευτυχώς είμαι ακόμα στη διαπάλη, δεν ελπίζω, δε φοβάμαι, έζησα με το τίποτα και θα πεθάνω μαζί του. Με παράσιτα θα ζω μέχρι τότε, με τους πολύ "μεγάλους", κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του, πουλώντας την ψυχή του. Ένας περίγελως, μια καρικατούρα, δικαίως αγανακτισμέ- και με τα πάντα αηδιασμέ-.
Προσπαθώ κι αποτυχαίνω, σηκώνομαι και ξαναπέφτω, σ'ένα δωμά- μισό γιαπί, ποιος να φωνά- και τι να πει.
 Είδα κι απόειδα, ή θα τσακίσω ή θα τσακιστώ. Οδηγούμαι στα άκρα, αλλά πρέπει να ρεφάρω, τουλάχιστον μέσα μου. Φέρε του σοφού τα μάτια,μπας και δούμε λίγο φως.
Ξαναδιαβάζω "Ασκητική" και δε μου κάνει καλό. Η ευθύνη ( το Χρέος που λέει ο κυρ-Νίκος) και το καμίνι. Άλλους τους τρώει η ανάγκη και άλλους το σαράκι, το σκουλήκι, η αδιόρατη αμφιβολία.

Ο μόχθος μου είναι λίγος, το τίμημα όμως μεγάλο. Να προσκυνήσω ή να στρίψω; Εγώ καλά μου τα'λεγα και τα ΄λεγα παράλογα. Θα βγει σε κάτι ή θα βγει στο αδιέξοδο;
Θα περιμένω, μπορώ κι αλλιώς;