ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ο ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ







Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

This is Sparta, eeehm sorry, Touba!!


ΕΞΩ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΑΠΌ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ

Παρακάτω λέει το γνωστό "ζούμε για μια Κυριακή, βάλτε μας όλους φυλακή".
ΟΚ, μέσα, να σας βάλω, αλλά είστε και πολλοί!!! Πρέπει να σας στριμώξω μαζί με τους μετανάστες, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ίσως να έχετε πολλά να πείτε, πολλά κοινά ...ζητήματα να λύσετε...

Διατηρώ βέβαια τις επιφυλάξεις μου για το "μπλε" σύνθημα, ίσως λόγω του χρώματος, μήπως είναι καμιά προβοκάτσια των Ηρακλειδέων, δεν ξέρω.
Πάντως είτε Παοκ, είτε Ηρακλής, είτε Άρης, είτε Πανσερραϊκός, είτε  Διαγόρας Ρόδου, είτε Καρβουνιακός Μελισσίων, όποιο πιτσιρίκι το έγραψε, μπορεί να είναι περήφανο που ανήκει....Σ'ΑΥΤΗΝ τη ΧΩΡΑ!!!!! Πραγματικά του αξίζει και η χώρα και ο κόσμος της και μπράβο στην οικογένεια που τον ανέθρεψε. Άξιος!! Εμπεριέχει όλο το ευ αγωνίζεσθαι, την άμιλλα, τη χαρά του αθλητισμού, να μοιράζεσαι χαρές και λύπες στα αγωνίσματα, την διαπαιδαγώγηση των νέων μέσα από τον αθλητισμό και την τεράστια σημασία του αθλητικού ήθους στην κουλτούρα ενός νέου.
Γενικά μέσα από το σύνθημα, γίνεται φανερό, πόσο σπουδαία δουλειά γίνεται όχι μόνο στα σχολεία, στις οικογένειες, αλλά και στα γήπεδα, στα γυμναστήρια, στους αθλητικούς συλλόγους. Η αγάπη για την προσπάθεια, ακόμα κι αν δε συνοδεύεται πάντα από νίκη, η αποδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου, η άρνηση της βίας, αλλά και η αδελφοσύνη των συναθλητών και η από κοινού ψυχική ανάταση που μόνο η γνήσια αθλητική άμιλλα μπορεί να προσφέρει, όλα αυτά μαζί σε έναν τοίχο!

Αυτό είναι! άλλος βλέπει το δέντρο (σιγά και τι έγραψε το παλικάρι, δεν είπε και κάτι κακό, την πλάκα του έκανε!), άλλος βλέπει το (καμένο) δάσος!
άμα θες το βλέπεις έτσι, άμα θες γουβέτσι. Τι σκας;;;;

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Στο διάβα μου (ή αλλιώς ich gehöre nicht hierher)

Ξεκινάω για μια δουλειά. 10 λεπτά περπάτημα, 10 λεπτά λεωφορείο και ξανά 10 λεπτά περπάτημα, Μισή ώρα, τι είναι, σιγά το πράμα, τι να προλάβεις να δεις ή να σκεφτείς; Κι όμως! Αν έχεις ανοιχτά μάτια και καθαρό μυαλό, σε 30 τέτοια λεπτά περνάει όλη η Ιστορία σου από μπρος.
Ξεκινάω να περπατήσω λοιπόν, αλλά δεν βρίσκω ούτε ένα πεζοδρόμιο ελεύθερο. Όλα είναι κατειλημμένα από αυτοκίνητα, που έχουν παρκάρει εκεί. Ωραία αμάξια, ακριβά, άλλα με κουκούλες, άλλα σπορ, άλλα σα λιμουζίνες, σταθμευμένα πάνω στα πεζοδρόμια. Εγώ περπατάω πάνω στην άσφαλτο. Βλέπω κάτι παιδιά να σκαρφαλώνουν κάγκελα 3 μέτρα για να πάνε να παίξουν στο σχολείο, που έχει μπασκέτες και τέρματα. Λέω άμα πέσει τώρα κανας πιτσιρικάς, ποιος θα φταίει; Ο πιτσιρικάς φυσικά θα μου πεις!
Όπου κι αν περπατήσω, παντού βρώμα, σκουπίδια γεμάτος ο δρόμος, σακούλες με αποφάγια σκισμένες, πεταμένες πορτοκαλόκουπες, κάτι αδέσποτα σκυλόγατα τις σέρνουν πέρα-δώθε, παραπέρα ένα παρκάκι (παρκάκι να το πει ο θεός!) με σπασμένα τα ξύλα στα παγκάκια, κάτι κορίτσια κάθονται πάνω στις βρωμιές και χαζογελάνε, τι άλλο έχουν να κάνουν;
Όποτε συναντάω φανάρι, σταματάω και περιμένω το πράσινο για τους πεζούς, ακόμα κι αν δεν περνάει κανένα αμάξι. Φαίνεται ότι είμαι ο μόνος, γιατί όλοι, μα όλοι περνάνε με κόκκινο. Κανείς τους μάλλον δεν πιστεύει ότι πρέπει να υπακούς στον Κώδικα, αν είσαι πεζός. Μόνο οι χαζοί περιμένουν, θα σκέφτονται βλέποντάς με. (Τις προάλλες σταμάτησα με το ποδήλατο σε ένα φανάρι κόκκινο-πάντα σταματάω και διαπιστώνω πάλι ότι είμαι ο μόνος--κι έχω δίπλα μου έναν ταξιτζή, που κατεβάζει το παράθυρο και μου λέει: "πρώτη φορά βλέπω ποδηλάτη να σταματάει σε κόκκινο" και του απαντάω: "Ναι, όντως, εγώ δεν είμαι από δω, γι'αυτό!"). Περιμένω το λεωφορείο, κάθομαι, και κοιτώ έξω. Από αυτή τη συνοικία είχα χρόνια να περάσω. Τόσα άθλια σπίτια πότε φτιάχτηκαν, τόσα μίζερα διαμερίσματα, ποιοι μένουν σε αυτά, χωρίς πράσινο, χωρίς απόσταση μεταξύ τους, να τρως στη μάπα το βρακί του άλλου, άθλιοι εργολάβοι, άθλιες Πολεοδομίες, κακομοιριά, κακογουστιά. Αλλά οι σημαίες, σημαίες. Ααα όλα κι όλα, επέτειο είχαμε, μην ξεχάσουμε να καμαρώσουμε για το έθνος μας!
Πίσω μου μιλάνε κάτι άνθρωποι "για κάτι που πρέπει να πάρω, κάτι από αυτά που έχει το αίμα, πώς τα λένε, από αυτά μωρέ που είναι σαν το αίμα (προφανώς μιλάει για σίδηρο), που είναι στα γυαλάκια τα μικρά (αμπούλες;;!!), που τα σπας και ....τα βράζεις;; ρωτάει ο άλλος, όχι-όχι, δεν τα βράζεις, τα πίνεις, πώς τα λένε μωρέ, Αααα ναι, ναι, κατάλαβα, ξαναλέει ο άλλος, τις βιταμίνες εννοείς, ναι μωρέ αυτά τα βιταμίνες, πρέπει να πάω να μου τα γράψει ο γιατρός, αλλά πρέπει να τον πληρώσω κι αυτόν, τι να κάνω;;;;;;;;!!!!!!".
Αυτή η ωραία κι ενδιαφέρουσα συνομιλία που δεν γινόταν να μην ακούω, αφού φώναζαν σαν να ήταν μόνοι τους στο λεωφορείο, εξελίχθηκε στη διαδρομή μέχρι που κατέβηκα. Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα λεωφορειάκι μικρό, που στη θέση του συνοδηγού καθόντουσαν δύο παιδάκια, ηλικίας Δημοτικού, 8-9 χρονών, εννοείται χωρίς ζώνη. Λέω ξένοι θα 'ναι, Βουλγαρία κι έτσι, κοιτάω, πινακίδες Θεσσαλονίκης, ξανακοιτάω μπροστά, μπας και δω ποιος είναι οδηγός, μπαμπάς ή κανας ξάδερφός τους, πιτσιρικάς δηλαδή, ανοίγει το παράθυρο το ένα παιδάκι από τα δύο και μου φωνάζει: "Τι κοιτά ρε μαλάκα;;;;;;". ΟΚ, ευχαριστώ, δεν το θυμόμουν, την είχα ξεχάσει προς στιγμήν την ιδιότητά μου αυτή. Και συνεχίζω. Προσπερνάω πρεζόνια, μετανάστες, που φτύνουν δεξιά-αριστερά, μαύρους που μαζεύουν την πραμάτεια από τα υπαίθρια μαγαζιά τους, αφίσες στους δρόμους "Απελάστε το ρατσισμό", κάτι κορίτσια βγήκαν για βίζιτα νωρίς-νωρίς, οι νταβατζήδες λίγο πιο πίσω, μπαίνουν σε ένα μαγαζί, χωρίς φώτα, με κουρτίνες στη βιτρίνα, δε φαίνεται τίποτα. Βρώμα από κόπρανα διάχυτη σε όλο το πεζοδρόμιο. Λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου, ένας νεαρός 20-25, με σταματάει:"Φίλε να σε ρωτήσω κάτι;". Σταματάω και λέω"Τι;", "να ξέρεις, περιμένω το λεωφορείο, δεν έχω λεφτά, μμκλμμκς (μασημένα λόγια), δεν έχω να φάω, μνκξνρτ κανα ευρώ, άμα έχεις και δύο φδτρρλλμ....". Ψάχνω πάνω μου βρίσκω ένα ευρώ, του το δίνω. "Μήπως σου βρίσκονται δύο;;" ξαναρωτάει. "Όχι δικέ μου, μόνο αυτό έχω!". Γυρίζει, με κοιτάει ψιλοτσαντισμένος, δε λέει ούτε ευχαριστώ, μπορεί να είπε και "άει γαμ..." από μέσα του, και στρίβει. ΟΚ, είναι οι κοινωνίες ζορισμένες, τι να κάνουμε;;

Αυτά και αυτοί βρέθηκαν στο διάβα μου σε διάρκεια μισής ώρας. Δεν ήταν άσχημα! Σε λίγα λεπτά κατάλαβα 1) τι ωραίο έθνος, τι ωραία χώρα είμαστε, τι ωραία Παιδεία έχουμε 2) σε τι όμορφη πόλη ζω, σε τι ωραίο περιβάλλον 3) τι ωραίο μέλλον θα έχουμε, τι ωραία θα είναι σε λίγα χρόνια που θα περάσει και αυτή η κρίση και 4) και κυριότερον, καταλαβαίνω πόσο πραγματικά εγώ....ΔΕΝ ανήκω εδώ!!!! 

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Τι θα γινόταν αν υπήρχε MEGA το 1821;

Καλό, αστείο, ενδιαφέρον! Αντιγραφή από infognomon


Δελτίο των 9, λίγο μετά το ξέσπασμα ταραχών στο Μωριά.............


Τρέμη: «Και ενώ η παγκόσμια κατάσταση είναι τόσο δύσκολη, υπάρχουν ακόμα κάποιοι αμετανόητοι που εξακολουθούν να στεναχωρούν τον πολυχρονεμένο μας σουλτάνο, που ο γιαραμπής να μας κόβει χρόνια και να του δίνει μέρες».

Πρετεντέρης: «Όχι μόνο αυτό Όλγα. Ενώ όλες οι υγιείς δυνάμεις του τόπου, κοτζαμπάσηδες - δεσποτάδες - καραβοκύρηδες έχουν πλέον αντιληφθεί πως η χώρα χρειάζεται ηρεμία και ανάπτυξη γιατί αλλιώς οι Οθωμανοί θα σηκωθούν... να φύγουν και θα μας αφήσουν μόνους μας, αυτοί οι αλιτήριοι κατσαπλιάδες, αυτές οι μειοψηφίες έχουν το θράσος να απειλούν τους νοικοκυραίους».



Τσίμας: «Έχεις δίκιο Γιάννη. Μάλιστα έμαθα πως αυτές οι περιθωριακές ομάδες κουκουλοφόρων – φουστανελοφόρων έχουν επικεφαλής έναν τύπο, Κολοκοτρώνη, κάπως έτσι, που έχει το θράσος να απειλεί με βία, φωτιά και τσεκούρι, την φιλήσυχη πλειοψηφία που την αποκαλεί προσκυνημένη».

Καψής: «Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι λέτε τόση ώρα, όμως το αδελφάκι μου που είναι μέγας δραγουμάνος του Μεγάλου Βεζίρη στην Ιστανμπούλ μου είπε πως αυτός ο …κοτρώνης και τα άλλα μπουμπούκια εξτρεμιστές Παπαφλέσσας και λοιποί είναι η αιτία που η Υψηλή Πύλη μας έχει στην μπούκα».

Τρέμη: «Σωστά Μανώλη. Όμως έχουμε τον ίδιο τον τρομοκράτη στο τηλέφωνο να τον ανακρίνουμε. Κύριε Κολοκοτρώνη με ακούτε; (Στα παράθυρα γύρω από την Τρέμη οι άλλοι τρεις κάνουν μορφασμούς απέχθειας).



Κολοκοτρώνης. «Συμπαθάτε με, δεν σας γρικώ καλά γιατί εδώ είμαστε έξω στον αέρα και το αγιάζι, και πέφτουν και κουμπουριές πότε – πότε».

Τρέμη: «Πείτε μας κ. Κολοκοτρώνη, που βρήκατε το θράσος να αναστατώνετε τον τόπο και να παραβιάζετε την νομιμότητα; Αφού οι προύχοντες που μας κυβερνούν έχουν κάνει μνημόνιο με τον Ιμπραήμ, εσείς τώρα τι θέλετε;»

Κολοκοτρώνης: (Μόλις πάει να πει μια συλλαβή, τον διακόπτει ο Πρετεντέρης).

Πρετεντέρης: «Όλγα, για ρώτα τον κύριο σε παρακαλώ … γιατί εμείς όλοι είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε σήμερα τους συνδικαλισμούς και τις μαγκιές που έκανε στα Δερβενάκια και την Τριπολιτσά».

Κολοκοτρώνης: (Πάει πάλι να μιλήσει, αλλά τον ξαναδιακόπτουν).

Τρέμη: «Μην μιλάτε κύριε, ο Γιάννης είπε να σας ρωτήσω, δεν σας ρώτησα ακόμα. Για απαντήστε λοιπόν, πως τολμάτε να σηκώνετε κεφάλι όχι μόνο στους Οθωμανούς αλλά και στους ευρωπαίους. Η ιερά συμμαχία Αγγλία – Γαλλία – Αυστροουγγαρία – Ρωσία μας είπε να κάτσουμε στα αυγά μας και να λέμε "σφάξε μας αγά μου ν’ αγιάσουμε". Εσείς τι παριστάνετε, ξέρετε καλύτερα από όλους αυτούς;»

Κολοκοτρώνης: (Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, τον διακόπτει ο Καψής αυτή τη φορά).

Καψής: «Εγώ ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το θέμα, όμως τώρα θυμήθηκα πως το αδελφάκι μου έγραψε τις προάλλες πως στο σεράϊ συζητιέται πολύ ότι πίσω από τις ταραχές είναι μια ύποπτη περιθωριακή οργάνωση που λέγεται "φιλική εταιρεία". Αυτοί δεν σέβονται τίποτα, έχουν διώξει όλους τους επενδυτές… φανταστείτε πως είχε έρθει ένας σοβαρός λόρδος ονόματι Έλγιν που έδωσε μια ολόκληρη φούχτα λίρες για να πάρει κάτι παλιομάρμαρα ο κουτόφραγκος, και αυτοί οι αμετανόητοι προσπάθησαν να τον εμποδίσουν μαζί με κάτι ψευτοκουλτιουράδηδες κοραήδες και λοιπούς. Πάλι καλά που δεν τα κατάφεραν, γιατί η επένδυση αυτή δημιούργησε και θέσεις εργασίας, αυτούς που βοήθησαν να ξηλωθούν τα παλιομάρμαρα και αυτούς που τα φόρτωσαν στα καράβια του λόρδου».

Τσίμας: «Να προσθέσω, Μανώλη, πως αυτοί οι περιθωριακοί κουρελήδες έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα τη χώρα στα ευρωπαϊκά ανακτοβούλια. Κύριε Κολοκοτρώνη, το ξέρετε πως εξαιτίας σας ολόκληρος κόμης Μέτερνιχ έχει βάλει την Ελλάδα στο στόχαστρο;»

Κολοκοτρώνης: (Μόλις ανοίγει το στόμα του, τον διακόπτουν άλλη μια φορά).

Πρετεντέρης: «Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά Παύλο, έχουμε τώρα και καινούριο φρούτο – τον επαναστατικό τουρισμό. Έχουν πλακώσει και αναρχικοί από το εξωτερικό, σαν να μην έφταναν οι δικοί μας. Κάτι Σανταρόζα, κάτι Μπάϊρον και άλλα αποβράσματα. Μπάτε σκύλοι αλέστε γίναμε, κάνουμε και εισαγωγή ταραχοποιών».

Τρέμη: «Μάλιστα, Γιάννη, όλοι αυτοί μαζί με τους δικούς μας κάνουν και καταλήψεις σε δημόσια κτίρια. Δες τι έγινε στα κάστρα απ’ όπου πέταξαν έξω τις νόμιμες αρχές, δες τι έγινε στο Μεσολόγγι και αλλού. Πως θα προκόψει μετά από αυτά ο τόπος ; Αν μας πετάξουν έξω από το γρόσι, ποιος θα φταίει μετά;»

Κολοκοτρώνης: (Έχει βαρεθεί που δεν τον αφήνουν να μιλήσει και έχει φύγει από την γραμμή, ακούγεται του-του).

Τρέμη: «Ορίστε θράσος. Μας έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα μας. Εδώ του κάναμε την τιμή να τον ακούσουμε στο φιλόξενο δελτίο μας, να εκθέσει τις απόψεις του ελεύθερα και δημοκρατικά. Αλλά τι ξέρουν από δημοκρατία αυτοί οι τρομοκράτες. Ας αλλάξουμε τώρα θέμα, να πούμε για τις φιλανθρωπίες της πρέσβειρας καλής θέλησης Μπαρντιν Χανουμ Μπουρέκ που εγκαινίασε σήμερα νέα πτέρυγα στο Λεπροκομείο Σπιναλόγκα μαζί με τον βεζίρη αρρώστιας Λομπέρ Μπέη. 

Κυριακή γιορτή και σχόλη

Η εικόνα γνωστή. Η βαρεμάρα των γιορτών, των Κυριακών. Σε ένα μπαλκόνι μιας συνοικίας μιας σχετικά μεγάλης πόλης. Η μάνα 40άρα, με ένα κινητό στο χέρι, για 15 λεπτά τουλάχιστον, κάθεται και ατενίζει την απέναντι πολυκατοικία. Δύο παιδάκια, να 'ναι 6, 7 χρονών; παίζουν (προσπαθούν τουλάχιστον) να παίξουν στο μπαλκόνι που είναι διαστάσεων 1 Χ 3 μ. Δύσκολο πράγμα σε τέτοια στενούρα. Κάποια στιγμή βγαίνει ένας φαλακρός μπαμπάς με ένα hands-free στο αυτί του, πετάει το τσιγάρο απ'το μπαλκόνι και ξαναμπαίνει μέσα. Η σκηνή συνεχίζεται για κανα μισάωρο. Τα κακόμοιρα τα παιδάκια, η μίζερη επικοινωνιακή μάνα και ο αδιάφορος μπαμπάς. Μια Κυριακή πρωί, ένα πανέμορφο ηλιόλουστο πρωινό, με όλα τα πλεονεκτήματα για μια βόλτα (όχι στην παραλία, έχει παρέλαση και βρισίδι) οπουδήποτε σε κάποιο πάρκο της περιοχής, σε κάποιο γήπεδο, σε κάποιο βουνό ή λόφο, για περπάτημα, για άθληση, για χαβαλέ, για κάτι ...οτιδήποτε άλλο από χάσιμο χρόνου κι ενέργειας σε ένα μίζερο μπαλκόνι. (Μα τω Θεώ, προσπάθησα να βγάλω και φωτογραφία, αλλά πέρα από το ότι φοβήθηκα μη με δουν και με σκυλοβρίσουν, ήταν και κάπως μακρυά, για να βγει καθαρή, ήθελε κάμποσο ζουμ)
Οι μέρες μας περνάνε σε μια αδιάφορη ακινησία, δεν αλλάζουμε, δεν κουνιόμαστε, κάπως χαλαρούς μας βρίσκω για χρεωκοπημένους, κοιτάμε μια το απέραντο κενό και μια το φραπέ που τελειώνει, αλλά εξακολουθούμε να τον χτυπάμε με το καλαμάκι. Η ιδέα της νωθρότητας βρίσκεται στο μυαλό όλων, από αυτό του πρωθυπουργού, του προέδρου της δημοκρατίας, έως το τελευταίο πιτσιρίκι, που βαριέται κλαίγοντας και κλαίει ενώ βαριέται.
Χτες προσπάθησα να συμμετέχω με τα παιδιά σε μια δράση (αστείο έτσι;) στο Λευκό Πύργο. Κάποια παιδιά της ΧΑΝΘ με έναν τηλεβόα πήγαιναν κι έρχονταν, προσπαθώντας να ξεκολλήσουν τους (πολλούς είναι η αλήθεια) παρευρισκόμενους, σε μια ποδηλατοδρομία, στη γκρεμισμένη από τις βόμβες Μπουτάρη παραλία. Motion βρε παιδιά, έλεγαν, motion εδώ, motion παραπέρα, ούτε αυτί δεν ίδρωσε, ούτε κανένας ξεκουνήθηκε. Ο ενθουσιασμός μας έμεινε στα χέρια, τα παιδιά μου κατάλαβαν ότι δε θα γίνει τίποτα σοβαρό, κάτι που να αξίζει, εγώ πήγα κάτι να πω για το ρόλο όχι μόνο του πομπού, αλλά και του δέκτη, αυτοί μου είπαν : " Άσ'τα μπαμπά" και φύγαμε. Η κίνηση, die Bewegung, η συγκίνηση, βρίσκονται στον πάγο (χτες επίσης μετά από αυτά, πήγαμε στο καινούριο Παγοδρόμιο που εγκαινιάστηκε χτες στο Ωραιόκαστρο. Το καλύτερο που έχω πάει, ενθουσιάστηκα, παρά τις τούμπες. Πήραμε και οι τρεις το κολάϊ, αποκτήσαμε αέρα και κάνουμε σχέδια για τις ακαδημίες του χόκεϊ. Εγώ το 'ξερα ότι είμαι για ψυχρά κλίματα!)

Μια και μισή ώρα μετά από την πρώτη περιγραφή του μπαλκονιού, η κατάσταση είναι κρίσιμα στάσιμη. Η μάνα βέβαια δε μιλάει στο τηλέφωνο, εξακολουθεί να κοιτάζει στα χαμένα, δεν κοιτάζει καν τα παιδιά της, ακριβώς μπροστά της, τα οποία εξακολουθούν να προσπαθούν να παίξουν σε ένα στενό χώρο, κάνοντας ελάχιστες κινήσεις, πάνω σε μια καρέκλα, με τους κινδύνους και μιας πτώσης. Πήγε μεσημέρι. Σε λίγο θα μπουν μέσα να φάνε, μετά ύπνο και τηλεόραση, ίσως μερικά μαθήματα και.......αυτή ήταν μια ωραία κι ευχάριστη Κυριακή!!! Γιορτή, Εθνεγερσία, το Έθνος αφυπνίζεται και θυμάται το ένδοξο παρελθόν, που όλοι (όλοι;;;;) ξεσηκώθηκαν εναντίον της αδράνειας και του καθεστώτος. Και τι καλύτερο να γιορτάσεις τέτοια μέρα, κάάάάάάθοντας στο μπαλκόνι σου, κοιτώντας το χρόνο να χάνεται, να εξατμίζεται, μη-βλέποντας τα παιδιά σου να σπαρταράν ψυχικά και να αυτοκαταστρέφουν την παιδική ξεγνοιασιά και ανεμελιά, πακτωμένα και μαγκωμένα σε μια στενότητα χώρου και ονείρων. Το τραγικό μάλλον ήταν η σημαία που κρεμόταν από το ίδιο μπαλκόνι, σημαία όχι σε ιστό, κρεμασμένη όπως κρεμάνε τα χαλιά για να τα τινάξουν ή όπως κρεμάνε τα σεντόνια να στεγνώσουν. Μια Ελλάδα που περιμένει να την τινάξουν ή να τα τινάξει
ΟΚ, υπερβολές! Η ιδέα μου θα είναι, όλα καλά, ας συνεχίσουμε τον καφέ μας, μη χαλαστούμε πρωινάτικα.
Ζήτω το Έθνος, ζήτω η Επανά--ΣΤΑΣΗ, ζήτω η στάση και η στάθμευση,
αράξτε, καθίστε, τελειώσαμε.................................

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Όρθιος και μόνος μες στη φοβερή ερημία του πλήθους

Να μην ξεχνάς δεν είν' καλό. Να μην αφήνεσαι, να κρατάς το σχοινί, να μην το αφήνεις.
Σχοινί που σε δένει με τα παλιά δεν είναι μίτος. Θηλιά είναι. Αγχόνη με αφή νόστου.
Γιατί αν εσύ κρατιέσαι, οι άλλοι θα προχωρήσουν. Θα κοιτάξουν στη Λήθη.
Δρόμο θα βρουν, διέξοδο από τις μέρες τις παλιές.
Με το κοντό σου παντελόνι, το στεγνωμένο δάκρυ στο μάγουλο, που απάνω του λάσπη και αδιαφορία,
θυμάσαι.
Δε θα ξεχάσεις τίποτα. Θα μείνεις εκεί όρθιος και μόνος.
Όταν οι άλλοι θα πανηγυρίσουν ξανά, όταν οι μνήμες σκόνη, κουρνιαχτό, σηκωθούν ψηλά και χαθούν στο μαύρο ορίζοντα,
εσύ θα είσαι μια τελεία, πίσω, μακρυά, γαντζωμένη σ'αυτές τις μνήμες, ουρλιάζοντας : Δεν είμαι χρυσόψαρο!
Κι όμως. Θα έπρεπε να ησυχάσεις, να αλαφρώσεις κρίματα και σταυρούς. Κι εσύ δρόμο θες,
όχι σε τοίχο θανατοποινίτη βλέμμα παγωμένο.
Η μάνα η νεκρή, του αδερφού το αίμα, πήζουν στο μυαλό σου. Να 'ναι δέκα, είκοσι χρόνια. Αιώνες, θάνατοι στέκουν στο διάβα σου. Να ΄χες άραγες επιλογή; Να 'χες θεό που σε βόλεψε στα αλησμόνητα;
Η πατρίδα, θολή ματιά κι ένα σύνθημα με μπογιά καρφώνει την ψυχή.
Δε γιάνεται ο θυμός, με θυμό και λύσσα. Μίλα! Πόνεσε! Άφησε!

Είπε στον εαυτό του, τώρα που μεγάλωσε. Έφτασε στο άκρο, βλέπει τώρα. Ίσως να ήταν ήδη ξεχασμένα, αλλά όχι περασμένα.
Τίποτα δε θα περάσει. Όσο εσύ θα με κοιτάζεις.


(Εν οίδα, Κύπρος-Ελλάδα-Μέλλον)

(Το όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους είναι ο καταληκτικός στίχος του Αναγνωστάκη στο "Μιλώ")

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Υπάρχουν μέρες και μέρες

http://youtu.be/tp-H0iDmsRw
Ακριβώς την ημερομηνία που γεννήθηκα, ημέρα Κυριακή, στη Bologna, δίπλα μου δηλαδή, έπαιζε το αγαπημένο μου συγκρότημα, ως μέρος της περιοδείας τους Thick as a brick στην Ευρώπη. Και βρήκα vintage γυρισμένο στο παλιό αθάνατο 8mm.........
".......When I was young and they packed me off to school
and taught me how not to play the game.........."

Κύριος ετών ..39

Η φωτο είναι προ μνημονίου και μετά. Κάποια στιγμή είδα δύο φωτογραφίες διαβατηρίων, με διαφορά τριων χρόνων. Έπαθα πλάκα! Η διαφορά μπορεί να μη σας φαίνεται, αλλά εγώ έπαθα πλάκα. Εν τάξει, λογική η επιδείνωση μιας φάτσας λόγω ετών, αναμενόμενη, φυσιολογική. Αυτό όμως που δεν περίμενα ήταν η αλλαγή στο βλέμμα.
Τα μάτια αγριέψαν, κοιτάν λίγο σαν τρελά, λίγο σαν ψυχοπαθητικά, δεν είναι η ιδέα μου, το βλέπω! Άλλαξε και η μούρη, έγινε πιο σκυθρωπή, πιο στεγνή. θα πει κάποιος "το φλας φταίει, η φωτογένεια, η διάθεση της στιγμής, η ποιότητα του φιλμ, γενικά ο φωτισμός, το άνοιγμα των ματιών, κτλ, κτλ". Τεχνικά ζητήματα δεν μπορώ να θίξω, καθότι δε γνωρίζω. Εγώ βλέπω πάντως! Την αισθάνομαι στο μισό κρανίο, την αλλαγή ματιάς, την αλλαγή οπτικού πεδίου, την αλλαγή εκτίμησης των οπτικών μου εμπειριών. Τι βλέπω, και πώς το βλέπω, πώς θέλω να το δω, πώς θα έπρεπε να βλέπω, όπως περίπου βλέπουν και οι άλλοι, οι γύρω μου, πού να βλέπω, τι να μην βλέπω, και στο κάτω-κάτω γιατί βλέπω;
Είμαι καλά; Όχι! Είμαι καλά; Όχι! Στα μυαλά και στα μάτια, στα σημεία χάνω. Δεν έπαθα και νοκ-ντάουν! Να δω και καναν trainer, καναν ειδικότερο βρε αδερφέ, τζάμπα πήραν τα ντοκτορά τους και οι ψυχολόγοι; Πάντως κάθε γενέθλια, η μούρλα γιγαντώνεται. Είναι η δεκαετία μάλλον! Οι περιρρέουσες συνθήκες, οι εσώτερες εξισώσεις, που δε βγάζουν αποτέλεσμα, οι διαρκείς παλινδρομήσεις ενστίκτων και βούλησης, η αναβλητικότητα και αποδιοργάνωση επαγγέλματος και έτερων κοινωνικών συμβατικοτήτων, μέσα στο καζάνι της μισής ζωής, έρχονται και βράζουν όλα μαζί, φουσκώνει ο χυλός ενός επερχόμενου ξεσπάσματος θυμού και ...ορίστε η Μολότωφ!!! Καλά που δεν πήγα Παραλία στην Παρέλαση, φαντάζεσαι να την έβγαζα την εθνική παλιγγενεσία στο κρατητήριο του ΑΤ Ευόσμου; Θα πεις "σιγά τα ωά", δε χάθηκε κι ο κόσμος, εδώ πνίγεται στο αίμα η Συρία και η Μισή Αφρική, και οι ευρωπαϊκές βαρκούλες αρμενίζουν στα κυματάκια του Χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης, η ατομική σου έκρηξη σε φόβισε; Ο καθείς ως ορμηνεύεται. Αν μπορείς, γύρνα χρόνο πίσω. Αν όχι, σκάσε και προχώρα, γιατί δε σε θέλει και όλη η χώρα.
Μικρό κομμάτι φωτογραφίας, μικρό κομμάτι ζωής. Κάνε την κίνηση, και άσε τα μασάλια. Να κοιταχτούμε λίγο μες στα μάτια, να δώσουμε μια ώθηση στις ματιές. Βέβαια, τώρα έπιασε και ο ήλιος, οπότε θα στριμωχτούμε οι περισσότεροι στα μαύρα γυαλιά μας, θα γίνουμε κουλ και άνετοι, ποια μάτια να δεις, ποιο βλέμμα να αποφύγεις.
Τι θέλω και βλέπω φωτογραφίες; Έτσι δεν τις αποφεύγουν όλοι; Φωτογραφίες και καθρέφτη! Βίντεο και κάμερες, μοντέρνοι εχθροί, αντιπαραγωγικοί, δείχνουν τους γέρους ώριμους και τους νεότερους επιφυλακτικούς. Κανείς δεν έχει δίκιο, κανείς δεν βλέπει μέσα, το τι περνάει ο καθείς, η εικόνα όμως δυναμώνει το φόβο, διευρύνει τις δυνατότητες συγκρίσεων και αξιολογήσεων, παρατείνει ίσως και μια εποχή.
"Ντο να φτάγω την παράν;" που λένε, τι να τα κάνεις τα λεφτά, όταν δεν έχεις φράγκο, λένε άλλοι. Αυγά είναι, κουρεύονται, λέω εγώ. Και κλείνω άλλη μια πετυχημένη ηλικιακά ανάρτηση, που ξεκίνησε από μια παραφωνία βλεμμάτων, καταλήγει όμως στην συμφωνία μιας τρέλας, που κρατάει σχεδόν σαράντα χρόνια. 'Αιντε και του πέρσι................

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Invention of Love

http://youtu.be/PTdzCAGH3lU
You simply cannot invent Love!!! It is only simulated one, the best you can try and make.
Reminds me of Hugo!
Enjoy..........and love!

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Σκληρό πράγμα ο έρωτας




Όλοι έχουμε περάσει από το πρώτο, αλλά πριν μας φτάσουν στο δεύτερο, υπάρχει και η τρίτη λύση...

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Να μην κρίνεις, αλλά να συγκρίνεις

Να μην κρίνεις, ίνα μην κριθείς....Χαζό, αλλά αποτελεσματικό.
Να μην κουτσομπολεύεις, να μην αναλώνεσαι σε θυμικά σχόλια, ανώφελα και κουτοπόνηρα, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.
Αλλά να συγκρίνεις. Γιατί εκείνος φαίνεται πιο ευτυχισμένος από τον άλλον; Γιατί μια χώρα έχει καλύτερη εκπαίδευση από μια άλλη; Γιατί τα δέντρα φέτος δεν έβγαλαν τόση ελιά όση πέρσι; Γιατί ο κόσμος ψήφισε Μπουτάρη κι όχι Παπαγεωργόπουλο; (πού τον θυμήθηκα έτσι;;)
Η σύγκριση έχει πολλά γόνιμα στοιχεία. Θα πεις, άμα έχεις συμπλέγματα ψυχής, άμα νομίζεις ότι όλα γυρίζουν γύρω σου, ότι όλοι μιλάνε για σένα, προφανώς η κάθε σύγκριση ανάγεται σε σένα. Και αυτό μπλοκάρει τη διαδικασία. Είναι δηλαδή αναγκαίο η σύγκριση να γίνεται από ανθρώπους που δεν παίρνουν αμυντική στάση, που δεν είναι κακότροποι και κακεντρεχείς. Αλλά όχι μόνο οι πομποί, αλλά και οι δέκτες. Εμείς, οι από κάτω. Ποιος σήμερα θα τολμήσει να πει κάτι για να συγκρίνει τ χώρα μας με μια άλλη χώρα και δε θα τον πάρουν με τις πέτρες;;; Εφόσον έχει χαθεί η εμπιστοσύνη σε άτομα και θεσμούς, σε ονόματα και προσωπικότητες, δεν υπάρχει και η υπομονή να ακούσεις τις συγκρίσεις. Κανείς δε θέλει να του βάζουν καθρέφτη. Ποιος Έλληνας αντέχει την ασχήμια του;
Ίσως όμως αυτή η περιβόητη γενιά των 586 ευρώ μηνιαίως όταν αναγκαστεί να μεταναστεύσει, ερχόμενη στις διακοπές της εδώ, να έχει να μας πει κάτι για τις συγκρίσεις. Να μας πει την εμπειρία της με την τωρινή ξενιτιά, τις συνθήκες ζωής, την καθημερινότητα ενός άλλου κόσμου, στην υπόλοιπη Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, όπου...
Η σύγκριση πρέπει να γίνεται όταν υπάρχει μια σχετική ισότητα, ένα όμοιο μέγεθος. Πώς να συγκρίνω ποιος ήλιος είναι μεγαλύτερος από τον άλλον όταν βρίσκομαι εκατομύρια έτη φωτός μακριά; Πώς να πω ποιος ουρανοξύστης έχει 670 ή 592 ορόφους, όταν βρίσκομαι στο ισόγειο;; Γίνεται να βρίσκομαι στο γραφείο μου 5 ώρες τη μέρα, 18 ώρες στο απομονωμένο σπίτι μου στα βόρεια προάστεια (η μία ώρα για τη τουαλέτα, βλ. Πάγκαλος/Βενιζέλος) και να καταλαβαίνω τι γίνεται στις ελληνικές κοινότητες, από Χάλκη μέχρι Δίκαια; Εδώ δεν ισχύει το "όπως τα βλέπεις είναι" αλλά το "όπως είσαι, τα βλέπεις". Αν είσαι χοντρός, πιστεύεις δεν πεινάει κανείς. Άμα βόλεψες εσύ στο Δημόσιο 118.000 χαραμοφάηδες, λες "μαζί τα φάγαμε". Πώς να γίνει σύγκριση;;; Υποκειμενικό το θέμα!
Άρα μας μένουν τα μαθηματικά. Η Στατιστική. Τη μαγαρίσαμε άγρια κι αυτή. Τυχαίο που εκείνος ο πρόεδρος της ΕΣΥΕ ήταν θεόχοντρος;; (Θα σταματήσω τα ρατσιστικά με το πάχος, διότι υπάρχουν και όρια στις συγκρίσεις). Λοιπόν τα μαθηματικά είναι επιστήμη αξιωμάτων. Κακό αυτό! Τα αξιώματα βλάπτουν σοβαρά τη Λογική....Αλλά από κάπου πρέπει να πιαστεί κανείς. Οι αριθμοί βελτιώνουν την ικανότητα σύγκρισης, υπάρχει και το περιβόητο extrapolation, ώστε να έρθουν πιο κοντά στην εξαγωγή συμπερασμάτων φαινομενικά ανόμοια είδη και μεγέθη. Εκεί που τα δίνουν όλα όμως οι επιστήμονες είναι η εφαρμογή των μαθηματικών στην Κοινωνιολογία, στην ανάλυση κοινωνικών και ανθρώπινων παραμέτρων. Α ρε αυτή η Επιστήμη, να δεις που μια μέρα θα ανακαλυφτεί και η σχετικότητά της..... (!!!;;;;;)
Τα μαθηματικά λοιπόν λένε για το ποια πόλη είναι η καλύτερη να ζεις, με βάση συγκεκριμένους δείκτες, σου αναδεικνύουν τον επόμενο Πρόεδρο, μήνες προτού αυτός βγει!!! Μπορούν να δουν ποιος πλανήτης θα κατοικηθεί από ανθρώπους τα επόμενα 200 χρόνια, βλέπουν 20 χρόνια μπροστά και περιγράφουν τις εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα. Και φυσικά συγκρίνουν.
Συγκρίνουν την παραγωγή μου με τη δική σου, την παραγωγικότητα μου με τη δική σου΄, την διαφορά ποιότητάς μου με τη δική σου, αμείλικτα, ψυχρά, υπολογιστικά. Μετά εσύ παίρνεις τις μελέτες, τις διαβάζεις, αν είσαι νευρικός κι ευέξαπτος, τις κάνεις χαρτάκια για το γήπεδο, αν είσαι πιο μετρημένος (περίεργη λέξη τελικά, μμμ, μετρημένος!) τις μελετάς και προσπαθείς να δεις πώς θα διορθωθείς.
Διότι αυτή είναι και η πεμπτουσία μιας σύγκρισης. Τι έχει ο άλλος που δεν έχω εγώ;; Όχι για να του το "φάω", όχι να μην το έχει κι αυτός, αλλά για να το έχω κι εγώ. Εεε καλά, αυτός είναι ανταγωνιστικός καταναλωτισμός. Έχεις Ιpad, θα πάρω κι εγώ;; Σωστά, αλλά λάθος! Η έννοια της σύγκρισης συνήθως πρέπει να αφορά ιδιότητες που να μετριώνται με διάρκεια αγνώστων τιμών. Ένα πράγμα, ένα αμάξι, ένα PC, φαίνεται ότι έχει την "κακή" ιδιότητα του planned obsolescence, της προγραμματισμένης δηαλδή φθοράς, ώστε να βγει το νέο μοντέλο. Ενώ ένα αγαθό, όπως η διαβίωση, η ομαλή διαβίωση και επιβίωση, θα πρέπει και να έχουν διάρκεια, τουλάχιστον μιας ζωής. Η σύγκριση λοιπόν γίνεται για ανθρώπους και για γενιές, που θα ζήσουν. Πώς;; Με τι;;; Με ποιες σχέσεις;;;; Αυτό είναι θέμα των πορισμάτων. Τα μαθηματικά είναι εργαλείο. Σου δίνουν τα νούμερα. Εσύ πρέπει να βρεις όμως τι θα πεις σε αυτούς τους απολυμένους του Δημοσίου, που μπήκαν καλώς η κακώς και τώρα θα σκέφτονται "πρέπει να πάρω και κανα πτυχίο μπας και με βρουν αλλού δουλειά".
Αν υπήρχε τρόπος να συγκρίναμε το χτες με το σήμερα, αλλά όχι με νοσταλγικούς παρωχημένους τρόπους, ίσως θα καθόμασταν στα αυγά μας, στη δραχμή μας, στην καθυστέρησή μας. Αλλά η σύγκριση γίνεται με το τρέχον επιτόκιο και οι δοσάδες με το μπλοκάκι είναι ante portas. Επομένως οι συγκρίσεις τώρα στην παρούσα φάση, αν και δε μας συμφέρουν, θα αποδώσουν, όπως ανέφερα, στις επόμενες σειρές. Αυτές που δε θα βγουν στα εξωτερικά για να πάνε στα κολλέγια, αλλά στις φάμπρικες, αυτές που δε περιμένουν το έμβασμα του μπαμπά, ίσα-ίσα που θα στέλνουν το συνάλλαγμα σε μας, αυτές τις ομάδες ανθρώπων που σε λίγες δεκαετίες και θα ντρέπονται να λένε ότι "ήταν" Έλληνες και θα μιλάνε "σπασμένος Αγγλικός ή Γκερμανικός". Η  Χώρα συγκρίθηκε και κατετάγη last year, Παλιά, που λέμε. Ό,τι θα απομείνει από τη σύγκριση, τα ρέστα μας δηλαδή,να τα κάνουμε ψιλά για τα κουπόνια του ψωμιού.
Εγώ σύγκρινα τον εαυτό μου, τον είδα από χτες, από προχτές, από αύριο, από πάνω, από κάτω, από βόρεια-δυτικά, από νοτιοανατολικά και έβγαλα συμπεράσματα. Δεν τον κρίνω βέβαια αυστηρά, αλλά διακρίνω μια απόσταση στα πράγματα και έναν πόνο στη μέση, δε θέλω άλλα βάρη, πιάστηκα.
Συγκριτικά με πέρσι, γερνάω κατά έναν αιώνα.
Εν κρίνω, ότι ουδένα κρίνω

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Ψεύδεται η επιστήμη;;;

Πριν χρόνια είχα δει ένα ντοκυμαντέρ στην ΕΤ-3 " Do scientists cheat?" Το βρήκα και στο Σωλήνα, σε συνέχειες. δείτε το αξίζει......
http://youtu.be/VooaLRqTSPI


Fraud-Misconduct-Misrepresentation-Cheating

Πού τα θυμήθηκα πάλι όλα αυτά ;;; Είναι που μιλάνε πάλι οι δικοί μας οι Επιστήμονες, οι επονομαζόμενοι ερευνητές. Τυφλός τυφλό οδήγαγε. Αλλά εδώ είπαμε ο άλλος έπαιρνε 13 χρόνια επίδομα τυφλού και το συλλάβαν για ληστεία, αλλά συνέχιζε να το παίρνει το επίδομα.
Ή σαν τον Φωτόπουλο στην κάλπικη λίρα: "Αόμματος, ελεήστε τον αόμματο", που όχι μόνο ανοιχτομάτης ήταν αλλά και αετονύχης. Έτσι και οι δικοί μας οι τυφλοί! (Στην έρευνα, για όσους γνωρίζουν υπάρχει η έννοια της διπλής-τυφλής μελέτης.) Τεχνική λεπτομέρεια. Οι τυφλοί λοιπόν μια χαρά τα τσεπώνουν όταν μπαίνει στο κόλπο ο σπόνσορας, ο μέγας χορηγός, η Βιομηχανία. Επομένως τα πάντα για το καλό του φαρμάκου, εεε συγνώμη, του ασθενή εννοούσα φυσικά.
Τι να κάνει;; Να μην τα πάρει;; Να τους προσβάλλει, κοτζάμ κολοσσούς, δεν κάνει ρε μάγκα! Τα παίρνει, μπαίνει στο payroll κι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, διαφημίζει το γνωστό από προηγούμενη ανάρτηση Πουστρέξ, "Ναι κύριοι μου, Πουστρέξ, καθαρίζει λεκέδες, νεροχύτες, ασπρίζει σεντόνια, διώχνει και τη γρίππη, σκοτώνει τον καρκίνο, ανασταίνει και νεκρούς. Πάρτε κυρίες μου Πουστρέξ, δε θα μετανοιώσετε. Διώχνει ζαλάδες, πονοκεφάλους, κατσαρίδες, εξολοθρεύει μυρμήγκια, ασπρίζει και τα δόντια, βάλτε το στα μαλλιά, στα νύχια, στους κάλους, φάτε το, πιείτε το, δώστε και του Παππού, δώστε και στο σκύλο ό,τι περισσεύει, ψυχή έχει κι αυτός. Πουστρέξ και πάλι Πουστρέξ. Προσεχώς σε κάποιο φαρμακείο κοντά σας."

Ο επιστήμονας κύριε δεν ψεύδεται, απλά παρασύρεται από τον ενθουσιασμό του. Βρίσκει μια επιταγή στο σπίτι και τρελαίνεται από τη χαρά του. θαύμα, θαύμα, φωνάζει. Και τι ωραίο φάρμακο είναι αυτό και τι καλό θα σου κάνει, και να μην ξεχνάς να το παίρνεις τετράκις ημερησίως κ.ο.κ. Σο λέει, εδώ μανδάμ κάνουμε έρευνα, δεν πεταλώνουμε τζίτζικες. Μαζεύεις τα δεδομένα, τα ψιλοκόβεις, τα απλώνεις σε δύο τρεις φούρνους, να το κάνουμε πολυκεντρικό το θέμα, τα μαγειρεύεις στους 200 βαθμούς για 1 ώρα στη Φάση 3, μετά απλώνεις και το τραπέζι με δύο καλές δημοσιεύσεις και Ιδού: εγένετο θαύμα, Κυκλοφόρησε Η Πανάκεια. Ποιος θα αντισταθεί στην προσφορά;; Ο φτωχογιατρός της Βερδικούσας, που βρέθηκε κυμπαροεπιμελητής στο κεντρικό νοσοκομείο της Πόλης, που θα το γράψει και στα κλαριά των δέντρων ή ο Μεγαλοκαθηγητής που με τη σοβαρότητα του ύφους του, θα σε πείσει, διότι 29 καθηγητές Πανεπιστήμιου το συνιστούν. Αυτοί ξέρουν.......εννοώντας ότι εσύ χαϊβάνι μεγάλο είσαι και ούτε ξέρεις ούτε που θα μάθεις τι μεγάλη ανακάλυψη είναι το Πουστρέξ, καθυστερημένε, οπισθοδρομικέ!

Δεν κλέβει κύριε ο ερευνητής, δεν κάνει μαϊμουνιές, πιστός στο μικροσκόπιό του και στον αναλυτή του, κοιτάζει στα μάτια το Φαρμακοβιομηχάνο που τον έχει προσλάβει και του λέει με θάρρος: Ναι Αφεντικό, το φάρμακο τελικά είναι το καλύτερο του Κόσμου, το διαπίστωσα με τις έρευνες μου, είχες δίκιο, θα το παίρνω αντί για νερό. Όχι παίζουμε, δεν κωλώνει ο άξιος επιστήμονας. Δε λαϊκίζει, δε λέει υπερβολές κι αρλούμπες, άμα κάνει κάτι σου κάνει κακό, άμα το φάρμακο σου προκαλεί 6500 προβλήματα και παρενέργειες, βγαίνει στα ίσα.....σε μια επιτροπή που αποτελείται από το Αφεντικό του και δύο συγγενείς του και τα λέει έξω από τα δόντια: Το φάρμακο κύριοι είναι απολύτως κατάλληλο για την Αφρική! Υπάρχουν θεσμοί, διαφάνεια, έλεγχοι, όχι αστεία, το φιλτράρουν το πράμα, κατευθυντήριες οδηγίες, recommendations. Ξεφεύγει κανείς;;;;;
Αλλά υπάρχει και κείνο το ατιμο το αλλά! Πώς λέμε, "Ναι μεν, αλλά...."
Έτσι ακριβώς δουλεύει το Σύστημα. Στην αμφιβολία. Μπορεί να κάνει καλό, μάλλον δεν κάνει κακό, level of recommendation C. Κάποιοι λένε έτσι, κάποιοι λένε κι αλλιώς. Σ'αυτό το περιοδικό περιγράφεται έτσι, αλλά δεν περιλαμβάνει εκείνους τους ασθενείς. Άμα το δώσεις στον ετοιμοθάνατο, που μάλλον θα πεθάνει σε 5 λεπτά, του αυξάνει στατιστικά τη ζωή του κατά 800% (όχι ρε μάγκα, γαμάτο φάρμακο). Δηλαδή θα πεθάνει σε δύο ώρες!!!!! Κάποιοι λένε εεε άμα είναι η τελευταία ευκαιρία του ανθρώπου, δώσ'το βρε παιδί μου μην το σκέφτεσαι, τόση έρευνα έκαναν κι αυτοί, χαμένη να πάει. Τόσα φυλλάδια εκδόθηκαν, τόσο χαρτί, τόσο μελάνι, τόση διακίνηση κι εμπορία, τόσα κυκλώματα, τόσες προμήθειες, τόσα πληρωμένα συνέδρια, τόσες επιταγές, τόσος κόπος, τόσο χρήμα, για να έρθεις εσύ τώρα να το αμφισβητήσεις το πολυαγαπημένο μας Πουστρέξ. Ή άσχετος θα 'σαι ή απλά δεν αγαπάς τους ασθενείς!!!!!!! Καθίκι!
Τα φάρμακα είναι η κατάληξη μιας από τις επιστήμες, της Χημείας. Γιατρεύουν όσους ανθρώπους έχουν την υποδομή να δεχτούν το κατάλληλο φάρμακο, την κατάλληλη ώρα, για την κατάλληλη ασθένεια. Είναι σαν τους υπολογιστές, τα computer. Δεν κάνουν αυτά που ΘΕΛΕΙΣ να κάνουν, κάνουν αυτά που τους ΛΕΣ να κάνουν.
Δε μπλέκω με χημικές δομές, Φυσική εξέλιξη και κλινικοεργαστηριακά διότι δε θα βγει άκρη. Το εμπόριο είναι Πίστη, Ελπίδα και αντίστροφα. Όταν στην Πίστη και στην Ελπίδα, πέσει και λίγο "λαδάκι", τότε το πράγμα "ρέει" καλύτερα. Όχι γενόσημα, Εθνόσημα, Κρατόσημα, Κομματόσημα θα παίρνουμε, είτε έτσι (ευνοημένοι Κολοσσοί) είτε αλλιώς (ευνοημένοι μεσάζοντες/μεταπράτες εγχώριων υποκαταστημάτων).

Πέρα από την πλάκα, πες εγώ δεν ξέρω τι λέω, ότι μου 'ρχεται στο κεφάλι, χαζαμάρες, ηλιθιότητες, αναξιόπιστες στον αέρα κατηγόριες, αφερέγγυος ον.
Το βίντεο πάντως αξίζει να το δείτε, να προβληματιστείτε μόνοι σας. Πράγματα που συνέβαιναν, και θα συμβαίνουν εσαεί, άλλοτε θα πιάνονται από τις Αρχές και άλλοτε όχι.  Θα έχουμε να δούμε πράγματα πάντως, στο μέλλον.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Maybe it's my first time around

A man walks down the street
He says why am I soft in the middle now
Why am I soft in the middle
The rest of my life is so hard
I need a photo-opportunity
I want a shot at redemption
Don't want to end up a cartoon
In a cartoon graveyard
Bonedigger Bonedigger
Dogs in the moonlight
Far away my well-lit door
Mr. Beerbelly Beerbelly
Get these mutts away from me
You know I don't find this stuff amusing anymore

If you'll be my bodyguard
I can be your long lost pal
I can call you Betty
And Betty when you call me
You can call me Al

A man walks down the street
He says why am I short of attention
Got a short little span of attention
And wo my nights are so long
Where's my wife and family
What if I die here
Who'll be my role-model
Now that my role-model is
Gone Gone
He ducked back down the alley
With some roly-poly little bat-faced girl
All along along
There were incidents and accidents
There were hints and allegations

If you'll be my bodyguard
I can be your long lost pal
I can call you Betty
And Betty when you call me
You can call me Al
Call me Al

A man walks down the street
It's a street in a strange world
Maybe it's the Third World
Maybe it's his first time around
He doesn't speak the language
He holds no currency
He is a foreign man
He is surrounded by the sound
The sound
Cattle in the marketplace
Scatterlings and orphanages
He looks around, around
He sees angels in the architecture
Spinning in infinity
He says Amen and Hallelujah!

If you'll be my bodyguard
I can be your long lost pal
I can call you Betty
And Betty when you call me
You can call me Al
Call me Al


Δεν είμαι αρνητής, οι άλλοι δεν μπορούν

Δεν είναι ο κόσμος φίλος μου, ούτε κι εγώ του κόσμου.
Άλλος του κόσμου ο θεός, και άλλος ο δικός μου.

Μοιάζουν μερικοί χαρακτήρες, διαχρονικά, μερικά πλάσματα παράταιρα, αταίριαστα, αβόλευτα.
Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πα να πει βρωμιά και τρόμος, κατήφορος και προσβολές.
Δεν είναι όμως εύκολο να αλλάξεις, όταν χαλάσεις εντελώς.
Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις, έχει και η λάσπη ηδονή.
Τάδε έφη.

Πώς να ταιριάξω, να δέσω με το σύνολο, να συμπορευτώ, πάντα εξωκοίλω, πάντα ναυγώ.
Μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι αληθινά. Ο πιο κακός εχθρός μου.
Αν έπρεπε να δω απ'έξω μια στιγμή, ίσως "έφευγα". Ευτυχώς είμαι ακόμα στη διαπάλη, δεν ελπίζω, δε φοβάμαι, έζησα με το τίποτα και θα πεθάνω μαζί του. Με παράσιτα θα ζω μέχρι τότε, με τους πολύ "μεγάλους", κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του, πουλώντας την ψυχή του. Ένας περίγελως, μια καρικατούρα, δικαίως αγανακτισμέ- και με τα πάντα αηδιασμέ-.
Προσπαθώ κι αποτυχαίνω, σηκώνομαι και ξαναπέφτω, σ'ένα δωμά- μισό γιαπί, ποιος να φωνά- και τι να πει.
 Είδα κι απόειδα, ή θα τσακίσω ή θα τσακιστώ. Οδηγούμαι στα άκρα, αλλά πρέπει να ρεφάρω, τουλάχιστον μέσα μου. Φέρε του σοφού τα μάτια,μπας και δούμε λίγο φως.
Ξαναδιαβάζω "Ασκητική" και δε μου κάνει καλό. Η ευθύνη ( το Χρέος που λέει ο κυρ-Νίκος) και το καμίνι. Άλλους τους τρώει η ανάγκη και άλλους το σαράκι, το σκουλήκι, η αδιόρατη αμφιβολία.

Ο μόχθος μου είναι λίγος, το τίμημα όμως μεγάλο. Να προσκυνήσω ή να στρίψω; Εγώ καλά μου τα'λεγα και τα ΄λεγα παράλογα. Θα βγει σε κάτι ή θα βγει στο αδιέξοδο;
Θα περιμένω, μπορώ κι αλλιώς;


Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Χθεσινή πουτάνα, σημερινή κατηχήτρια

Ένα από τα πράγματα που ομολογώ αφόβως στον εαυτό μου είναι ότι είμαι "εύκολος" στην τυφλή βία. Παρασύρομαι σ'αυτή, είτε σε γήπεδα είτε στις κοινωνικές "αγανακτήσεις". Παρόλο που γενικά σαν άνθρωπος είμαι χέστης, δεν έχω μπλέξει σε σοβαρούς "τσαμπουκάδες", συχνά κυκλοφορώ σαν τον Νόρτον στο Fight Club. Τελευταίως επειδή μου έχει κοπεί η μαγκιά πολλάκις, κυκλοφορώ σαν τη βρεγμένη γάτα, τη χεσμένη γάτα, ήθελα να πω.
Σήμερα διαβάζω πρώτη φορά για τα γιαουρτώματα, τις εκσφενδονίσεις καρεκλών και τα βρισίδια σε παρελάσεις της Ρόδου, σε εορταστικά του Τυρνάβου, σε συναυλίες του Νταλάρα και αλλού. Οι Κωλοέλληνες, που έχω αναφερθεί, είμαστε όλοι. Και οι μετέχοντες και οι μη. Και οι ανέχοντες και οι μη έχοντες. Και οι πρώην βολεμένοι, νυν απολυμένοι, και οι διαρκώς και αενάως πλουτίζοντες πάνω στις πλάτες των κορόϊδων. Κωλοέλληνας είναι και ο Πολιτικός, που τ'αρπάζει, κωλοέλληνας κι αυτός που γλείφει για μια θεσούλα. Για τον εαυτό μου μπορώ να μιλήσω ξεκάθαρα, ξέρω το παρελθόν μου στη δουλειά, δεν κρύβομαι από αυτό. Ξέρω πόσο ζημιώθηκα που δεν συμμετείχα ποτέ σε κομματικές πλεκτάνες και πουστιές, αλλά φυλάω επιφυλάξεις για τον καθέναν από σας, που ψηφίσατε, που φιλήσατε τα κατουρημένα, που δεν αντισταθήκατε σε "δωράκια", που σπρώχνατε πλαγίως τους "δικούς" σας να φάνε την ουρά του άλλου, κτλ κτλ, να μην επεκταθώ περαιτέρω και χάσω τον αρχικό ειρμό.
Λοιπόν, όντως, αυτοί που "εξεγείρονται" και "βράζει το αίμα τους" από την αδικία, πιθανόν να είναι ο ΔΕΗτζής των 4500 ευρώ μηνιαίως ή ο εν εφεδρεία ξυσταρχιδιστής κλητήρας του Υπουργείου με 2000 ευρώ μηνιαίως και ωράριο 09:00-13:00, αντικείμενο; άγνωστο!.
Είναι πιθανόν να είναι οι φοβεροί οργανωμένοι του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξέρω ποιας άλλης συνιστώσας. Δεν πηγαίνω με οργανωμένους, ακόμα και σε απεργίες. (Έχω αναφέρει παλιά, αν δεν απατώμαι, απεργία που πήγα με δικό μου πλακάτ, που έβριζε συνδικαλιστές γνωστούς, τους ξέρω προσωπικά, που τα'παιρναν και φώναζαν για τις "αδικίες εναντίον των εργαζομένων". Πώς το γλύτωσα το ξύλο εκείνη τη μέρα, από τα άλλα συντρόφια τους, ούτε κι εγώ ξέρω!) Τα γνωστά λοιπόν συνδικάλια (λέξη που ομοιοκαταληκτεί με τα "τσακάλια") "στήνουν" γεγονότα, εκδηλώσεις, αφενός να τρομοκρατούν αυτούς που θα τους "ενοχλήσουν" αφετέρου να καρπωθούν αγωνιστικότητα και μαχητικότητα στο κόμμα-μικρομάγαζο-αριστερή γωνία, όπως έρχεσαι.

ΟΚ. Παρακάτω. Βέβαια, θα δει κανείς ότι σ'αυτόν το μικρό πυρήνα των προβοκατόρων (τι περίεργο! προβοκάτσια καταγέλλουν και οι μεν και οι δε, αγαπημένη δικαιολογία εκατέρωθεν) συγκεντρώνεται, παρασύρεται να το πω, μάλλον, ένας κόσμος, μια μάζα καλύτερα, που πραγματικά που νοιώθει ίσως την αδικία και θέλει να την εκφράσει. Μια αδικία, ένα σφίξιμο στο λαιμό, στην τσέπη, στο μέλλον του. Αν θέλεις να δεις το πράγμα μονόπλευρα, λες είναι στημένο το θέμα κι έκλεισε. Καταγέλλεις και το γνωστό ύποπτο και είσαι καλά. Δε σε συμφέρει να σκεφτείς, σαν άνθρωπος του συστήματος, είτε σε έβαλαν υποχρεωτικά να στέκεσαι σα βλάκας σε μια "εξέδρα επισήμων" είτε εθελοντικά προσφέρεις δωρεάν τραγούδια, ότι ΜΑΛΛΟΝ υπάρχει και κόσμος, σαν κι εμένα. Που θα δει γιούχα και θα εκτονωθεί, που δεν το νοιάζουν οι συνέπειες, που θα σπάσει και κανα κεφάλι, όχι όποιο-όποιο, του Χατζηγάκη, του Βενιζέλου, του Διοικητή της ΔΕΚΟ που του το παίζει αυθεντία και δερβέναγας, του φιλολαϊκού αριστερού με τη δεξιά τσέπη, του επιχειρηματία των ΜΜΕ που ροβολογάει τα πράϊτα με θράσος (βέβαια ενημερώνομαι ότι αυτός έχει ζόρικους μπράβους, δεν είναι κανας "γύφτος" να περιμένει τα αστυνομόπαιδα του Παπουτσή, προσλαμβάνει τη "δυνατή Νύχτα", νοικιασμένους κατευθείαν από το "μαγαζί" πρώην αρσιβαριστών με μετάλλια).

Αυτό που προκαλεί σε μένα τεράστια οργή, είναι όμως χαρακτηριστικό της αμνησίας αυτού του ηλίθιου έθνους, που θα πάει στις επόμενες εκλογές να ξαναψηφίσει Γιωργάκη ή Βενιζέλο, Αντωνάκη ή Κουβέλη (γιατί λέει από μέσα του, εεε, κάτι πρέπει να ψηφίσω κι εγώ!).
Κάθεται και ακούει όλες αυτές τις παπαριές για το "μαζί τα φάγαμε" ή "έχει ευθύνες και ο ελληνικός λαός", κάθεται και ακούει τα περί "σωτηρίας της χώρας από τη χρεοκοπία", της "μεγάλης προσπάθειας να παραμείνει η χώρα στο ευρώ" και τέλος πάντων αφού θέλουμε να σας "Σώσουμε" (;;;!!), εσείς γιατί δεν ...κάθεστε (στήνεστε) και αντιδράτε βιαίως και προκλητικώς;;;;;;;;
Καθόμαστε και ακούμε τις χθεσινές πουτάνες να μας μιλάνε για Ηθική, τις χθεσινές Ξετσίπωτες Πόρνες της Πολιτικής (και ΦΥΣΙΚΑ δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς-βουλευτές-διορισμένους διοικητές, εννοώ όλους όσους ανάμεσά σας χρησιμοποίησαν το διαβόητο Κόμμα, σαν όχημα ανόδου, όλους τους ανάξιους πρώην απόφοιτους Γυμνασίου, νυν διευθυντές Εφοριών) να μου μιλάν ότι "Ααααα τώρα πρέπει να είμαστε οικονομικά συνεπείς, η Ευρώπη μας παρακολουθεί, πρέπει να μετράμε τα πάντα, να μην ξεφεύγει τίποτα, βέβαια, πώς;; τι περίμενες μια ζωή ασυδοσία;;;".
Κατάλαβες;;; Οι χθεσινές ΠΟΥΤΑΝΕΣ, σημερινές κατηχήτριες. Οι ίδιοι άνθρωποι που θες από ασχετοσύνη και μόνο, θες από κουτοπονηριά, θες από αλλαζονεία, θες από αδηφαγία, τα έκαναν τόσο χάλια, που 65.000 βρισιές δε φτάνουν να ορίσουν το μέγεθός του, οι ίδιοι άνθρωποι αυτοί επικαλούνται την κατάσταση ανάγκης, Πολέμου συχνά τη χαρακτηρίζουν, για να μας πείσουν ότι αυτοί οι ίδιοι θα μας σώσουν και ότι όσοι αντιδρούμε, γιαουρτώνουμε, εκνευριζόμαστε, μάλλον θέλουμε το κακό της χώρας, ή είμαστε πράκτορες των "σκοτεινών Δυνάμεων" που θέλουν τη διάλυση της χώρας. Να σε κάψω Γιάννη, να σ'αλείψω να γιάνει!
Και φυσικά μιλάω για κάθε χώρο εργασίας, για κάθε παραγωγικό (άλλη ξεχασμένη και παραφρασμένη λέξη εδώ!) χώρο, για κάθε γραφείο, για κάθε μικρο- ή μεγαλο- κατάστημα , που εξακολουθεί να δίνει ψίχουλα "Έργου" ή άλλου ισοδύναμου. Σε κάθε τέτοιο μέρος, υπάρχουν λίγοι ή πολλοί που με την ανοχή ή και την υποβοήθηση των Κομμάτων, των Μηχανισμών τους, της Έλλειψης Εφαρμογής Δικαίου, της Ανοχής των φοβισμένων διπλανών, έκαναν σημεία και τέρατα, το 'βγαλαν τα μάτια, που λένε, το ξέσκισαν, το καταξέσκισαν, αλλά τώρα είτε από μεταμέλεια (ναι, σιγά, ακόμα θα τρώνε!) είτε από διάθεση παραμονής στην καρέκλα, αλλάζουν ρόλο και από "τα κάνω όλα και είμαι από χωριό" γίνονται δεξιότεροι της δεξιάς, βασιλικότεροι του βασιλέως. Μπροστάρηδες στη μάχη της διαφθοράς, διατεθειμένοι να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, αποφασισμένοι να συγκρουστούν με το κατεστημένο και τα συμφέροντά του............
Τι ηλίθιες εκφράσεις. Ηλίθιες και κενές. Βέβαια στα κορόϊδα σαν κι εσάς (όχι εσάς προσωπικά, εσάς γενικά) τους δίνουν την απαραίτητη δόση ναρκωτικού για να πάτε να τους ξαναψηφίσετε. Αλλά μέχρι πόσο πια θα πιάνει το κόλπο;;;
Παραδείγματα έχω πολλά, τα ξέρετε όμως κι εσείς, δε χρειάζεται. Αλλά τα λέμε και τα ξαναλέμε και τα ξαναεπαναλαμβάνουμε άμα συμβεί κάτι, σαν να τα είχαμε ξεχάσει (και όντως έτσι συμβαίνει!) και ξαναμανα "κάποιος είπε έτσι" και "ααα ναι, γίνονται τέτοια πράγματα;;;;". Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος, μανδάμ;;;;;; Μπορεί να αλλάξει ποτέ αυτός ο Νεοέλληνας;;; Εννοείται πως όχι!

Λέξη "βρώμικη" στην Υγεία, αλλά παραγωγική στο χώρο της ενδυμασίας είναι και η λέξη Φασόν. Ψάξτε, ρωτείστε. Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία με την Οικονομία. Όταν πριν δύο χρόνια έπαιρναν Όρκο οι Πάνσοφοι και Πά(ν)σοκοι πολιτικοί ότι δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομύριο να γίνει Αναδιάρθρωση κατ΄ άλλους Αναπροσαρμογή Χρέους, ότι αυτό σημαίνει Χρεωκοπία, ότι αυτά που τα γράφουν αυτά είναι οι εγκάθετοι, αυτοί που κερδοσκοπούν στην αποτυχία της χώρας, αυτοί που θέλουν το κακό της, με λίγα λόγια η λέξη Αναπροσαρμογή είναι κακή λέξη, πιπέρι στο στόμα, φτου κακά!. Κι όταν φυσικά και αυτονόητα ήρθε η ώρα της Αναδιάρθρωσης Χρέους, Όλοι οι πολιτικάντηδες (βουλευτές, νυν'πρώην, παπαγαλάκια, δημοσιοκάφροι) ΠΟΤΕ δεν είπαν την ίδια λέξη, την είπαν χαριτωμενίστικα Κούρεμα (εμείς οι έλληνες είμαστε επιρρεπείς και στα αστειάκια και στις σάχλες), οι πιο μάγκες την έλεγαν haircut (μη μας πουν και βλάχους).
Έτσι ακριβώς για να μην πουν τη λέξη Φασόν και ξυπνήσουν μνήμες διαφθοράς, την είπαν όμορφα-κομψά, γενόσημο!! Ωωωωω, τι ωραία είναι η γλώσσα, δε μιλάει με αργκό δικέ μου ο Πολιτισμένος Κλέφτης, χρησιμοποιεί άσπρα γάντια  όταν κλέβει, δεν είναι λιγδιάρικο κλεφτρόνι. Γενόσημο, ποτέ Φασόν, φτου κακά!!!!
Οι ίδιοι γιατροί και φαρμακοποιοί, κυρίως της επαρχίας (όχι ότι και οι πρωτευουσιάνοι δεν έφαγαν)  που έβγαλαν αμύθητες περιουσίες από τα φασόν φάρμακα, πάνω στους αδαείς και αμόρφωτους γέροντες και μη, που κατά πάσα πιθανότητα δε χρειάζονταν, αλλά να που λίγο πίεζε ο άρρωστος ( ε καλά, δε θα με δώσεις κανα φάρμακο ρε γιατρέ;;;) να που λίγο "έσπρωχνε" και ο μικρο-φαρμακάς της μικρο-φαρμακευτικής εταιρείας εισαγωγής εδώδιμων και αποικιακών κάτι-σαν-φαρμάκων και τρελάθηκαν να γράφουν συνταγές επί συνταγών, είναι ακριβώς οι ίδιοι που τώρα "διαμαρτύρονται" για τα νομοσχέδια που θα "βλάψουν" τους ασθενείς "τους", που τόσο τους υπεραγαπούν (που είναι διατεθειμένοι να δώσουν ακόμα και τα κότερά τους ή τις βίλες τους ή τα πανάκριβά >3 αμάξια τους για να δίνονται τα "καλά" φάρμακα ακόμα κι αν τα πληρώνουν αυτοί από την τσέπη του)....................... Αυτό το τελευταίο παρακαλώ να διαγραφεί από τα πρακτικά, διότι ξέφυγε λίγο. Ίσως ήταν κάποιος αριστεροσοσιαλιστικός ενθουσιασμός, αιθεροβάμων και ουτοπικός. Ελπίζω να μην ξαναεπαναληφθεί, μη λέμε και υπερβολές....!!!!!

Ξανά πάλι πίσω. Οι Φασονατζήδες ΙΚΑτζήδες, με τις ουρές πρωϊ απόγευμα, και τα φάρμακα-φασονοποιία-εργολαβία πρέπει τώρα να διαλέξουν δραστική Ουσία.
-Όχι ρε πούστη μου, Λέει ο επιστήμων, ποιος ψάχνει τώρα τι έχει το φάρμακο μέσα, εγώ Πουστρέξ το ήξερα, Πουστρέξ το έγραφα, ούτε που θυμάμαι τι κάνει, τι έχει, ο Πουστρεξάς με πήγε 26 συνέδρια, εμένα, τη γυναίκα μου τα παιδιά μου, την πεθερά μου, εμμ γλυκάθηκε κι αυτή ήθελε συνέδριο να μορφωθεί, τι γαμπρό γιατράρα έκανε, τώρα που να ψάχνω τι έχει μέσα αυτό. Άσε που τώρα δε με στείλει και πουθενά. θα τα "σπρώχνει" στο γραφείο Προμηθειών.........
Οι άλλοι τώρα, οι "καλοί", οι αυτοί των Πολυεθνικών, οι με τα μεγάλα ονόματα (σιγά μην πω, τον μπελά μου γυρεύω;;;), οι Κολοσσοί της Φαρμακοβιομηχανίας, με τις μεγάλες τιμές μετοχών και τα μεγάλα κέρδη στη Wall Street, με τους τεράστιους τζίρους σε χώρες που ανθεί η Διαφθορά, Κένυα Νιγηρία, Ελλάδα, οι φοβεροί και τρομεροί μεγαλοεπιχειρηματίες που ξεπλένουν με αθλητισμό και αγαθοεργία, είναι αυτοί που χρόνια σπονσοράρουν Καθηγηταράδες και Διευθυνταράδες, με καμμιά φορά παντελή άγνοια, αλλά τις περισσότερες φορές με μια ικανοποιητική ημιμάθεια, αρκετή να πείσει τους ακόμα πιο αδαείς (πάντα η Κατάρα της Ελλάδας, στους τυφλούς να βασιλεύει ο μονόφθαλμος!!!!!!, ποτέ δε θα ξεπεραστεί αυτό). Αυτοί τώρα οι "άλλοι", οι "καλοί" "επιστήμονες" αρκούνται στις πληρωμένες από τις ίδιες τις Εταιρείες μελέτες και δίνουν το φάρμακο το καλό, "το πρωτότυπο", το "γνήσιο", το "καλά μελετημένο για παρενέργειες και διάφορα άλλα". Φυσικά με το αζημίωτο, παιδιά είμαστε. Αυτοί κι αν ξέρουν το Σύστημα!!!!! Τόσα δίνω, πόσα θες, στα Λαδάδικα πουλάν αυτό που θες!!!!! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Siemens, τόσες ορθοπαιδικές εταιρείες η προμήθεια στάνταρ 20-25%, οι αχόρταγοι έπαιρναν και 30%, αλλά είπαμε, στην επαρχία, τόσοι μεσάζοντες είναι να ταϊστούν, τόση προμήθεια του διοικητικού, τόση του φαρμακοποιού, τόση του γιατρού, πάλι κερδος έχουμε. Μα από πού τα παίρνουν, ρωτάει το κορόϊδο ο Μικρόνοος έλλην Ασθενής;;;; Μα τα Ασφαλιστικά Ταμεία τι τα έχουμε;;; Μα έχουν λεφτά, ξαναρωτάει ο ηλιθιέστερος των Βαλκανίων, αφού κανείς δεν πληρώνει εισφορές;;;;;
Και τότε ακούστηκε φωνή εν τω Ουρανώ, Κουτρουμάνης ομίλει και λέγει υμάς την βαθειάν αλήθειαν: "Υπήρχε πάντα ένα πρόβλημα με την επαναχρηματοδότηση του χρέους των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά διευκολυνόταν στον προϋπολογισμό είτε με απευθείας κρατική χορήγηση είτε με ανάθεση σε επόμενη ελλειματική αξιολόγηση".......και όποιος (δεν) κατάλαβε, κατάλαβε.
Υποσημ. Διαβάστε εδώ,  μήπως ψυλλιαστείτε ότι γενόσημα-ξεγενόσημα, πρωτότυπα-ξεπρωτότυπα, όσοι είναι να φάνε, θα φαν, εφόσον το Σύστημα θα δουλεύει για αυτούς. Δεν έχει σημασία η λέξη, η προέλευση, η (τζάμπα) συζήτηση. Οι "επιστήμονες" θα γίνουν πάλι το όχημα να τρώνε αυτοί που πρέπει, οι ευνοημένοι της αναμπουμπούλας, οι αιώνιοι Λύκοι της Παρασκηνιακής και Διακομματικής Ρεμούλας σε κάθε πόστο.
Παρόμοι Ζήτημα με τις Πουτάνες του Συστήματος παρουσιάζεται τώρα και με το Εμπόριο. Τους Άρχοντες της Αγοράς, τους μεγαλο- ή μικρο-επιχειρηματίες, τους μεγαλο- ή μικρο-παραγωγούς, τους ενδιάμεσους, τους μεσίτες, τους από κομματικόν χωρίον εις χωρίον "διευθετητές οικονομικών/φορολογικών/δικαστικών ή άλλων τινών εκκρεμοτήτων", τους μεσάζοντες, τους λέγαμε παλιά και χοντρέμπορους. Τώρα που ξεβολεύτηκε κι ο αγρότης με τα αμάζευτα κεράσια, που τα 'κανε τάτσι-μίτσι-κότσι με τον τοπικό γεωπόνο-άρχοντα των επιδοτήσεων, αλλά και των Αποζημιώσεων-τώρα που μπήκε το (αμάζευτο) αγγούρι εκεί που όφειλε, τώρα τα δίνει μόνος του, σε χαμηλότερες τιμές, παρακάμπτοντας τα κυκλώματα και τις διαδικασίες διανομής, λαϊκές, μανάβηδες, σούπερ κτλ. Περίεργο που το ΚΚΕ αντέδρασε, περίεργο και που τα κανάλια το "αγκάλιασαν". Ο κόσμος αγοράζει, άλλοι διαμαρτύρονται. Γύρω γύρω όλοι, στη μέση η πατάτα. Τώρα σχέδιο είναι η κουβέντα για "την ποιότητα της πατάτας". Ακριβώς όπως παραπάνω με το φάρμακο. Θυμήθηκαν να μας πουν ότι "η ποιότητα Αυτής της πατάτας δεν είναι διαπιστωμένη, μπορεί να μην έχει περάσει ελέγχους" και τα τοιαύτα........Χαζαμάρες..........Όταν μας πουλούσαν τις σκόνες τις Βουλγαρίας για αγνό ελληνικό γάλα, ή το καλαμπόκι της Γιουγκοσλαβίας για Βεροιώτικο, Αλεξάνδρεια μεριά, (παλιά, όχι τώρα, που ούτε και ξέρω αν φυτεύει κανείς τίποτα πια) ή ανεχόντουσαν οι ίδιοι οι παραγωγοί να τα ξεπουλούν στις μεγάλες Εταιρείες με εκβιαστικούς συμβιβασμούς, πατώντας στην αμορφωσιά τους ή στην "σφυρίζω κλέφτικα" αδιαφορία των Συνεταιρισμών (έχουν δει τα μάτια μας, είχαμε και μεις θείο στον Αγροτικό Συνεταιρισμό, τι;; μόνο εσύ;;;), να μη μιλήσω για τα καπνά, γιατί θα κλάψουν μανούλες, και γιαγιούλες που γίνονταν τα χέρια τους μαύρα από το σπάσιμο, χρόνια ολόκληρα, για να τους τα τρώνε, τον κόπο και το μόχθο, οι διανομείς, οι μεσάζοντες, χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες, αυτή η γαμημένη η αναδιάρθρωση της αγροτικής μας παραγωγής, που δεν έγινε ποτέ και που εκεί που αναθαρρήσαμε κάποιοι ότι τώρα με τις βιολογικές καλλιέργειες θα μπει ίσως μια τάξη στον κάμπο, εκεί έκατσε το Χρηματιστήριο, έθρεψε γενιές τεμπέληδων αγροτών, με το τρακτέρ να αράζει στην Καφετερία της Πλατείας και τους φραπέδες κουβάδες στα γραφεία των τοπικών κομματαρχών για να εξασφαλίσουμε την πιστοποίηση...............
Θα έλεγα κι άλλα για τις Εφορίες, τα Κτηματολόγια, τις περιουσίες της Εκκλησίας (εκεί κι αν δεν υπάρχει πουτανιά, αλλά επειδή είναι μόνο άντρες, πώς να το πεις;;), για τα Υπουργεία και τους Διευθυντές με τα Προγράμματά τους, για τα Σχολεία, τους Δασκάλους (α ρε Δάσκαλε που δίδασκες, το πρωί δάσκαλος, το βράδυ κομματόσκυλο, το πρωϊ μαθήτρια το βράδυ πόρνη), τους Μηχανικούς μας με τα αδιανόητα Επιμελητήρια και τους Κώδικες Συμβάσεων Έργου, αλλά πού να τα πιάσεις όλα αυτά, θες έξι μπλογκ..............


Όλες οι πουτάνες, (τις θυμόμαστε όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις, "μεγάλη λέξη" κλπ, ή να την ξανακάνω reminder, δεν ξέρω) όλες οι παλιές, οι χθεσινές πουτάνες, σήμερα μας κατηχούν για την αλλαγή της κακής μας νοοτροπίας. Διάβασα λίγο μια συνέντευξη του Πεπελάση, άκουσα και λίγο Ράμφο στην TV (φτου κακά, παρεπιμπτόντως λόγω ανάγκης και όχι επιλογής, έχω να δω τηλεόραση περίπου 3 βδομάδες----άντε καλά ψέμμα είδα το ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ πριν μια βδομάδα).
Ο 90χρονος Πεπελάσης (ψαξτε την βρείτε στο TVXS είναι) εξηγούσε την απαισιοδοξία του με βάση τις υπάρχουσες πουτάνες, εεεε με βάση το υπάρχον πολιτικό/διοικητικό προσωπικό, έλεγε για τα τραγικά λάθη Ανδρέα-Σημίτη-Γιωργάκη, όχι φυσικά μόνο από τάχαμδήθεν αφέλεια και απερισκεψία, αλλά από καθαρό και γνήσιο δόλο, οικονομικής φύσης. Εγώ τα ακούω και τα μεταφράζω. Όταν κάποιος κύριε μου, τα έχει κάνει σκατά, έχεσε όλον τον κόσμο, έφαγε μες στα σκατά, κοιμήθηκε μες στα σκατά, δεν το βάζεις μετά στο σαλόνι να σου κάνει κήρυγμα περί καθαριότητας. Δε φέρνεις την Πουτάνα που έχει πάει με όλο το χωριό, που έχει ξεκωλιαστεί με κάθε κυβέρνηση, με κάθε δήμαρχο, με κάθε νομάρχη,  με κάθε καρεκλάτο,  δεν τη φερνεις στην εκκλησία, στον άμβωνα να λέει για την Αποχή από το Σεξ κατά τη διάρκεια της νηστείας....Πώς να το κάνουμε;;;;

Εμείς τώρα, σαν πελάτες, πώς να αντιδράσουμε στην Πουτανιά αυτή;;; με καθωσπρέπει εκφράσεις, με ευγένειες και αβρότητες, έτσι δεν είναι;;; Να μη χαλάσουμε το κλίμα των φιλοφρονήσεων. Συγκρούστηκα πριν μέρες με την τοπική $#@^%$&, και όταν τη ρώτησα "γιατί μήπως δε λέω την αλήθεια;;;" μου απαντά "Όχι, δε λέω, αλλά δεν την είπες κομψά!!". Αυτό είναι δηλαδή, πρέπει πάντα στα πλαίσια της διπλωματίας, για να μην φτιάχνονται αμυντικοί μηχανισμό, να στρογγυλεύουμε τις γωνίες, να τις κάνουμε κομψές, να μη θίγουμε ανθρώπους και υπολήψεις, κάθε σχέση με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική. Π.χ.  Θες να πεις τον Τεμπέλη του Δημοσίου "δούλεψε ρε τεμπέλη αλλιώς θα απολυθείς". Πρέπει σύμφωνα με τον κώδικα (όχι του σαβουάρ βιβρ, τον άλλον του σαβουροβιβρ), να πεις: "Εεε ξερεις, σε περίπτωση που, υποθετικά μιλάμε τώρα, δεν αφορά εσένα, γενικά, ξέρεις εαν θα μπορύσες να δούλευες, όχι εσύ, εσυ δουλεύεις, ξέρω, λέμε για τους άλλους τώρα, αν θα μπορούσε να γίνει μια δουλειά σήμερα, δηλαδή όχι ακριβώς σήμερα, να, κάποτε, ξέρεις, θα ήταν ωραία να τελείωνε, μήπως και προλαβαίναμε την προθεσμία, μην τυχόν και μας διώξουν, όχι εμάς, εμάς αποκλείεται, μας το είπαν οι συνδικαλιστές, η μονιμότητα στο δημόσιο δεν καταργείται, ο Θεός ο ίδιος να κατέβει, απλά λέω, μήπως να το σπρώχναμε σε καναν άλλον, μπας και το κάνει αυτός λίίίγο πιο γρήγορα;;;;;;;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

Αυτή είναι η ευγένεια που θέλουμε, έτσι;;; Μη χαλάμε τις καρδιές μας και τις φάτσες μας με ένα παλιο-ξινο-γιαούρτι! Γιατί να μουτζωνόμαστε άδικα, πες το με ένα mail, κάνε την καταγγελία σου στο Συνήγορο του Πολίτη, βρες έναν δικηγόρο (άνθρωποι είναι κι αυτοί, να μη δουλέψουν;), κάνε παράπονο στο δήμαρχο Μπουτάρη, θα σε νοιώσει, μην καταφύγουμε στην ωμή βία, στα τυφλά χτυπήματα, στην αναρχία. Είναι ανεξέλεγκτες καταστάσεις, δεν ξέρεις βρε παιδί μου, πού θα οδηγήσουν.............Δε ξέρω, ισως και έτσι να είναι σωστό. Καταθέτω και σχετικό κόμικ
























Τέλοις πάντου, νομίζω ότι και η υπομονή έχει τα όρια της, και μια κοινωνία αμόρφωτη, αδιαπαιδαγώγητη με ταγούς κουτόπονηρους, θεόχοντρους και αμαρτωλούς ακόμα λιγότερα όρια. ποια όρια;; τα ξεχείλωσε τρώγοντας! Οπότε είναι θέμα ημερών, βδομάδων, αν δε μας προλάβουν οι στάχτες-στα-μάτια-εκλογές, νομίζοντας ότι ψηφίζοντας Κουβέλη ή ακόμα χειρότερα Σαμαρά ή Τσίπρα, κάτι θα αλλάξει. Θα πεις ωραία ρε μεγάλε, να καταργήσουμε τις εκλογές, αυτόν τον Ύψιστο Δημοκρατικό Θεσμό (μούφααα!!), και μετά τι;;; να σφαχτούμε για το ποιος θα πάρει την σύνταξη;; Εγώ προτείνω μαζώξεις, τοπικά και μικροκοινωνικά, να απέχουμε από τις εκλογές, έως ότου αποφασιστεί να δουλέψει το Σύνταγμα, να δικαστούν άνθρωποι, να καταδικαστούν κλέφτες, να, να, να, να και άλλα εκατομύρρια ρομαντικά να, δισεκατομύρια σκέψεις μη πραγματοποιήσιμες και αδιανόητες. Επομένως ψηφίστε, να δούμε.
(Κάποτε έβλεπα το Λεβέντη, ναι το γνωστό γραφικό πολιτικό, να διερωτάται σε μια εκπομπή του: " Μερικοί απορούν και θυμώνουν που τους αποκαλώ Ζώα!!!!!!!!" μιλώντας για ψηφοφόρους του Ανδρέα και του Μητσοτάκη. Τώρα που το σκέφτομαι, δύσκολα κάθεται ο άλλος, να τρώει βρισίδι. Μόνο οι πολιτικοί το έχουν καταφέρει αυτό, να τους βρίζεις και να λένε δε πα να βρίζετε, εμένα πάλι θα ξαναψηφίσετε. Οι υπόλοιποι παλιά είχαμε τσίπα, τώρα μοας δουλεύουν γαζί, μας φτύνουν αυτοί στα μούτρα και μόλις κάνουμε καμιά κίνηση, να έτσι σα μούτζα, σαν "αχ μου παράπεσε το γιαουρτάκι", το κάνουν θέμα και μας λένε κάφρους και απολίτιστους)
υπάρχει άνθρωπος, στη δουλειά μου που έχει δει το βρώμικο σύστημα σε όλο, αλλά σε ΟΟΟΟΟΟΛΛΟΟΟΟΟΟΟΟ το μεγαλείο του και  γυρνάει δεξιά-αριστερά και λέει "μην τυχόν ψηφίσει κανείς αριστερά, ψηφίστε Πασόκ, ΝΔ, ότι άλλο θέλετε, όχι πάντως αριστερά". Σκέψου πόσο ανίκητο είναι το άτιμο, που μπορεί το χειρότερο εχθρό του, να τον κάνει να δουλεύει υπέρ του. Μιλάμε για χρόνια εξάσκησης. Α ρε μεγάλε Ανδρέα, το 'στησες ωραία. Και με την πουτάνα και με το κατηχητικό. Και με τη Λιάνη και με το Σεραφείμ. Δίδαξες πολύ κόσμο. πριν από σένα, μόνο η Δεξιά και οι λοιπές φασιστικές δυνάμεις ωχριούσαν στα μετέπειτα τέκνα σου. Ζήτω το Έθνος, Ζήτω η Πατρίδα, Ζήτω ο Εθνικός Σοσιαλισμός, ο Ελληνικός Σοσιαλισμός, Ζήτω η Ευρώπη, Ζήτω που καήκαμε

Πότε να βρεθούμε, σε ποιανού σπίτι να στηθώ για να εκτονωθώ, σε ποιον να πρωτοπετάξω σάπια αυγά, ποιον υψηλά ιστάμενο πρέπει να κλωτσήσω για να με πάνε στο Τμήμα, πότε θα πάρω εγώ εκδίκηση για αυτά που γίνονται;;;;;; Είναι μόνο μερικές από τις επικίνδυνες απορίες που έχω αυτον τον καιρό, εγώ, ο χέστης, ο φοβιτσιάρης μοναχικός τύπος, ο "που δεν μπλέκει σε τσαμπουκάδες". Με βλέπω στην Τούμπα σε κανα ματς με τον Ολυμπιακό......Εκεί δεν ξεδίνουν όλοι;;;;;;; Έτσι δεν μας έμαθαν;;;;;;;;;;

Ειρήνη υμίν (ναι, καλά, μη φας, έχει Πάγκαλο στιφάδο). Ου να χαθείς κανίβαλε, άγριε, μάο-μάο.......

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Πέφτει η αυλαία

Κοιτάζω κι ανησυχώ, ακούω και λυπάμαι.
Δεν μιλάνε για μένα με αυτόν τον τρόπο,
η ιδέα μου θα 'ναι. Ίσως...

Ένα τέρας, ένας μισάνθρωπος, κακή ψυχή
σπέρνει φόβο (απ'το φόβο του), αίμα στο πέρασμά του.
Πώς τ'άφησα αυτά να συμβούν; Συνέβησαν;;

Είναι το θέατρο που βγαίνει αληθινό
και το κοινό αποδοκιμάζει. Κρίνει.
Και όπως οι μάσκες βγαίνουν, άλλες μάσκες εμφανίζονται
βλέπεις αυτό που άφησες να γίνει. Σπάραγμα.
Πάλη σκληρή με το παρελθόν. Δεν έσβησε, δεν ήταν ατάκα του υποβολέα.

Ένας ρόλος γυρνούσε στα μάτια του ήρωα. Άργησε να καταλάβει.
Την αντιστροφή. Τη μεταβολή. Αλλού γέρνει η ζυγαριά.
Δεν έχει νόημα να αντιδράς, πόσο αστείος να γίνεις.

Τώρα μαζεύεις τα κουστούμια, δεν κοιτάς πίσω,
αποχωρείς, γιατί να σε θυμούνται;
Στην τελευταία αυλαία σου μη δειλιάσεις,
έχει παράσταση κι αύριο.

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

100 ημέρες δουλειά

Όσο πιασάρικο κι αν ακούγεται, στην τρέχουσα συγκυρία, ταιριάζει. Πρώτη Μάρτη σήμερα και βάζω ένα τρίμηνο μπρος μου. Οι προθεσμίες μου μάλλον θα είναι και οι τελευταίες. Δεν ξέρω για το μετά. Πάντως πρέπει να έχουν ολοκληρωθει δύο διαδικασίες, που καθυστέρησαν αρκετά. Ο στόχος είναι εκεί. Βέβαια όπως έχω ξαναπεί, δεν αρκεί να βάζεις στόχους, πρέπει να ξες και σημάδι.
Πολλά έχουν χαθεί, ίσως να χαθούν πολλά περισσότερα. Η ζωή όμως δε δίνει και μεγάλα περιθώρια. Λάθη που πρέπει να πληρώσεις, ασυγχώρητες στιγμές, χρονιότητα μιας παθογένειας. Δε σε αγχώνει κάτι, κάποιος, μόνο οι ρυθμοί που παλεύουν μέσα σου σαν την Τιτανομαχία.Οι λύσεις δε βγαίνουν έξω εύκολα, σα βόλτα στο πάρκο, εγκυμονούνται και τίκτονται εξαιρετικά επώδυνα, με κόστος, με φυγή.
Δεν μπορείς να υπολογίσεις σταθερές και καβάντζες, μόνο στο αέναο της μετατροπής. Η ενέργεια σου είναι μια δύναμη, μια ολότητα, που τη μετατρέπεις ανάλογα με τα τρέχοντα δεδομένα. Παραμένει όμως, και το έργο που πρέπει να παράξει οφείλει να είναι συγκεκριμένο, ειδικά στους καιρούς που διανύουμε. Δυστυχώς, το πρακτικό αποτέλεσμα συγκρούεται διαρκώς με ευσεβείς πόθους ή αιθεροβάμονες αντιλήψεις. Γι'αυτό και η ενέργεια που δε μεταβιβάζεται ή δε μετατρέπεται σε έργο, δε μετράται, δεν αξιολογείται, δεν ορίζει τίποτα. Απλά σκιαγραφείται ως μια εν δυνάμει πιθανότητα, που προς το παρόν μπορεί να διατηρεί μια υποψία αποτελέσματος, αλλά μόλις περάσει ικανοποιητικό χρονικό διάστημα, δε θα τη θυμάται κανείς ή θα θυμούνται πιθανόν τις δυνατότητες που πήγαν στράφι.
Αν φαίνονται ακατανόητα αυτά που γράφω, δε με εκπλήσσει το γεγονός. Το βίωμα του καθενός είναι ο γαλαξίας του. Τα αστέρια μέσα του φτιάχνονται από αστρική σκόνη ή καταστρέφονται σε κολοσιαία supernova, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας, ούτε καν ο διπλανός του. Οι εκρήξεις που δεν γίνονται να εξωτερικευθούν, είναι μια ενεργειακή εκτόνωση με σιγαστήρα. Η λάμψη των Ήλιων που παράγονται συνεχώς και ακατάπαυστα στα εντόσθιά μας, μπορεί σε προσεκτικούς παρατηρητές να αντικατοπτρίζονται στις λεπτές σκιές της ίριδας του ματιού, λίγο πριν καταρρεύσουμε, λίγο πριν ο κόκκινος γίγαντας γίνει ακόμα ένας άσπρος νάνος, ζωντανός μα κατά βάθος πεθαμένος (λαϊκό άσμα σε κοσμολογικό background).
Η δουλειά που δεν μπορεί να γίνει όπως πρέπει, πρέπει να γίνει όπως μπορεί. Η ανάγκη που πείθει ως και τους θεούς, είναι μια διαχρονική και πανανθρώπινη κινητήρια δύναμη, που αφήνει κάθε Νόμο και κάθε Ηθική στην μπάντα. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για πολυτέλειες και περιττές λεπτολογίες. Η ωμή, ακατέργαστη ενέργεια π.χ. του χθεσινού χουλιγκάνου που καίει πέντε κάδους και σπάει έξι βιτρίνες προέρχεται από την ίδια εντροπία του Σύμπαντος, που μοιάζει στους κουλτουριάρηδες αστροφυσικούς ως η Απόλυτη Τάξη. Ένα Σύστημα σαν το δικό μας, βιολογικά και μικροσκοπικά, διακατέχεται από άναρχες διαδικασίες, απρογραμμάτιστες και χαοτικές, τόσο ώστε να νομίζουμε ότι δεν μπορεί, τόση αναρχία, κάποιο σκοπό θα έχει (!!). "Δεν μπορεί να παίζει ζάρια ο Θεός".......Και απαντάει ο άλλος: " Όχι απλώς παίζει ζάρια, αλλά ξέρει και πώς να τα ρίξει !!!!!"

Κι έτσι ορίζουμε τελεολογικά τις υπάρξεις μας στα μάτια του άγνωστου Θεού με τα πολλά και διαφορετικά ονόματα. Οι Νόμοι όμως δεν έχουν ηθική, παρότι φτιάχτηκαν για να ρυθμίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι υπεράνω αυτών. Οι Φυσικοί Νόμοι ακόμα χειρότερα, δεν ορίζουν τίποτα παραπάνω από αυτά που νομίζουμε ότι υπάρχουν. "Υπάρχω;" λες. Και ύστερα "δεν υπάρχεις..."

Κι αν πρέπει να δουλέψω για να υπάρχω, να μιλάω για να ακούγομαι, να κινούμαι για να φαίνομαι; Είναι η ενέργεια μου αρκετή; Θα κρατήσει τόσο ώστε να παραχτεί το έργο που προγραμματίζω ή θα μετατραπεί σε μια άτακτη ενεργειακά μορφή, σε μια τριβή, ανίκανη να μείνει όρθια;;; Πόσο μπορεί να κρατηθεί μέχρι να παρασυρθεί κι αυτή από την έλξη μιας μαύρης τρύπας, ενός σιφωνίου, μέσα στο οποίο όλα είναι ένα και ξαναγίνονται η Πρωταρχική Ουσία. Η ανώτερη πνευματικά δομή μας, η εγκεφαλική εννοώ, δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει πώς αυτή η υψηλή δομική ενέργειά μας καταπίπτει σε αταξία, διασπάται στα εξ ων συνετέθη, απλώς και μόνο για να επανέλθει με αντιστροφή, με rewind, από την σκόνη του Χάους στον οργανωμένο ηλιακό πυρήνα της Απόλυτης και κορυφαίας Ενέργειας. Οι μύστες κάτι λένε για την περιβόητη Διαδρομή, αλλά εγώ δεν μπορώ να το δω το έργο. Εμένα μου μιλάνε λέξεις, όπως το Καθήκον, η Αποστολή, η Συνέπεια. Μεγάλες ιδέες και μεγάλα νοήματα δεν βγάζω. Πρέπει να περιμένω κι άλλο μάλλον, προς τα γεράματα (αν αξιωθούμε). Γενικά στο πρέπει το προσωπικό, στο αίσθημα της Υποχρέωσης ή του Χρέους (πόσο κακομεταχειρίστηκε ΚΑΙ αυτή η λέξη), λίγοι μπορούν να αντιπαραβάλλουν τη Δύναμη κόντρα στον Καιρό. Η ροπή προς το Χάος είναι αμετάβλητη, αλλά όχι και απαξιωτική. Καθορίζει, αλλά και προορίζει. Το αμφίδρομο που προανέφερα βέβαια, τα μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Διαλύομαι όντας σε διαδικασία επανασύνθεσης και σχηματίζομαι σταθερά ενώ καταρρέω.

Ακούω φίλους που μου λένε : " Άσ'τα τα πράγματα να έρθουν όπως θέλουν, άφησε το χρόνο να λειτουργήσει υπέρ σου". Είναι ο ίδιος τρόπος, ένα modus στωϊκό, ταοϊσμού, που πιστεύει ότι λέγοντας αυτά τα βαθυστόχαστα μπορεί να ελέγξει την απουσία ελέγχου, δηλαδή αφήνοντας να γίνει κάτι, ότι αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Η αδράνεια, δε λέω, είναι ανυπέρβλητη, αλλά θα μπορούσε να μην υπάρχει, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι "ο άνθρωπος", που λέει και η γιαγιά μου, "όλα τα μπορεί";;;;; Δεν μπορώ συνέχεια να αποδέχομαι τα αυτονόητα, να κουνάω καταφατικά το κεφάλι στην κοινοτοπία, απλώς επειδή την καταλαβαίνω. Η δουλειά, από την οποία ξεκίνησε και όλη αυτή η αμπελο-ανάρτηση, σπάει τη σειρά και της αδράνειας και της εντροπίας. Αφύσικη φαινομενικά, αυτονόητη εσωτερικά. Όλοι πρέπει να δουλέψουν, όλα δουλεύουν για κάτι, άρα πώς μπορείς να αφήσεις κάτι να έρθει;; Να δουλέψει αυτό (π.χ. ο χρόνος) για σένα, ενώ εσύ θα τρως φιστίκια στο μπαλκόνι;;;;!!!!! Αν είναι έτσι, όπως ακριβώς στα μάτια μας (μέσω ενός τηλεσκοπίου) τα αστέρια είναι ακίνητα, παγιωμένα στο χωροχρόνο μας, ενώ αυτά στροβιλίζονται με αδιανόητες ταχύτητες, θα έπρεπε  και η δική μας υπερπροσπάθεια να "κάνουμε" κάτι, να αποδείξουμε ή να δικαιολογήσουμε τη θέση μας, με τόση ενέργεια, με τόσα έργα και δουλειές, με τόσα λόγια ή και πράξεις, θα έπρεπε να φαντάζει στο Σύμπαν του Ζήνωνα και του Κομφούκιου ως η Ιδεατή Ακινησία, η Απόλυτη Ανυπαρξία (ό,τι δεν κινείται, δεν υπάρχει). Μια είναι η ουσία, δεν υπάρχει ανυπαρξία, όμως...είπε ο Ρασ-μαν και κίνησε να βρει τον Όσο.

Αυτά για σήμερα, νύσταξα. Σκέψου να έπρεπε να τα πω αυτά σε πραγματικούς ανθρώπους, με αυτιά και εγκέφαλο, πω ρε μάγκα, δουλειά κι αυτή, που κάνουν οι σύγχρονοι αμπελοφιλόσοφοι! Όχι κώνειο, διαμελισμό και απανθράκωση θα του είχαν κάνει του Σωκράτη. Ίντερνετ και πάλι ίντερνετ, μόνος σου τα γράφεις, μόνος σου τα ακούς, από το μηδέν μου ξεκινώ και στην αρχή ξαναγυρνώ.
Γηράσκω καταδυόμενος, μύδρους εξαπολύων, προ της Αρχής, ανύπαρκτος....................