Ένας μήνας στο Κλάγκενφουρτ

14/11 έως 12/12.

Ένας μήνας σχεδόν. Τι είναι ένας μήνας; Τίποτα! Σιγά το χρόνο, σιγά το διάστημα! Τι προλαβαίνεις σε ένα μήνα; Τι να δεις, τι να ακούσεις, τι να πιάσεις... Ένας μήνας, 30 μέρες, 720 ώρες, 43200 λεπτά, 2592000 δλτ. Καμιά φορά, λένε, βλέπεις σε ένα δευτερόλεπτο, να περνάει από μπροστά σου όλη σου η ζωή. Σκέψου δηλαδή σε 2,5 εκατομύρια τι μπορείς να δεις!

Εγώ λοιπόν πέρασα περίπου 2,5 τέτοια εκατομύρια σε έναν άγνωστο τόπο. Προσοχή, δεν πήγα σε άλλο πλανήτη, δεν πήγα σε άλλη διάσταση, δεν πήγα σε άλλο σύμπαν, πήγα σε ένα "χωριό" της Αυστρίας, 12 ώρες από δω. Υπ'όψη ότι για να λέγεσαι πόλη ή μεγαλούπολη, δεν αρκούν μόνο τα νούμερα, π.χ. πάνω από 2 εκατομύρια κ.ο.κ, αλλά θα πρέπει να συνυπάρχουν κι άλλοι παράγοντες, νοοτροπίες, επιλογές, "αέρας", κτλ κτλ.

Lindwurm, σύμβολο του Klagenfurt, δράκος που φοβέριζε ανθρώπους και έσπερνε τον τρόμο. Klagen=θρήνος, κλαυθμός. Το δράκο σκότωσε κάποιος ονόματι Ηρακλής........

Βρίσκομαι λοιπόν για επαγγελματικούς λόγους σε ένα "χωριό", των 100.000 ανθρώπων γκρόσο-μότο, Klagenfurt am Wörthersee . Στη μεγαλύτερη πλειοψηφία μας, τους Αυστριακούς, τους κατατάσσουμε ως ένα-και-το-αυτό με τους Γερμανούς. Ίδια γλώσσα, ίδια φάτσα, ίδια νοοτροπία. Απ΄το λίγο που τους είδα, μπορώ να πω : Λάθος!

Οι Νότιοαυστριακοί μάλιστα, εκ Καρινθίας είναι πιο Μεσόγειοι (ιταλοφέρνουν) και πιο Βαλκάνιοι (συνορεύουν με Σλοβένια, ενώ κροατοφέρνουν και στη διάλεκτο) από τους άλλους Αυστριακούς. Οι Γερμανοί τους σνομπάρουν, το καταλαβαίνεις αμέσως αυτό, ενώ ανταποδίδουν οι Καρίνθιοι ότι τουλάχιστον διατηρούν κάτι ανθρώπινο και ζεστό πάνω τους, σε αντίθεση με τους βόρειους ομόγλωσσούς τους.

Τέλος πάντων "υπήρξα" για ελάχιστο χρόνο, είπαμε 2,5 εκ. sec, σε ένα τέτοιο μέρος "ξένο". Το περίεργο είναι ότι εγώ δεν αισθάνθηκα ξένος. Δεν με έκαναν να νιώσω άσχημα, με έβαλαν στο κλίμα αμέσως. Έπαιξε ρόλο βέβαια και το γεγονός ότι "ξεσκίστηκα" να προσπαθήσω να μιλάω μαζί τους τα Γερμανικά και μόνο, παρόλο που είχα μόνο τρεις μήνες που μιλούσα και μάλιστα εκτός φροντιστηρίων. Πιστεύω ότι το εκτίμησαν εκεί οι άνθρωποι δεόντως αυτό και μου το έδειχναν. Μπήκα λοιπόν γρήγορα στην προσαρμογή, στους ρυθμούς, στα ωράρια, στο χρόνο τους. Δε διέφερε από μας, ίδια κυλούσαν τα δευτερόλεπτα, ίδιες οι ώρες, ίδια έτρωγαν τα μεσημέρια, ίδια έφευγαν από τη δουλειά, ίδια ξεκινούσαν, ίδια σταματούσαν.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση και με διέλυσε ψυχολογικά δεν ήταν ούτε η τεχνολογία τους, ούτε τα συστήματά τους, δεν ήταν ο πλούτος της Χώρας (είδα πραγματικά αυτό που λένε πλούσιο κράτος με πολίτες "συν-πλην"), ούτε και οι πολυτέλειες τους. Ήταν αυτή η απίστευτα απλή έννοια, αλλά τόσο δύσκολα αποκτούμενη, η έννοια της Κουλτούρας. Λέξη παρεξηγημένη, λέξη αδιανόητη, λέξη συνειδητά υποβαθμισμένη από την εγχώρια Πλέμπα.

Η Καλλιέργεια είναι ένας τρόπος. Είναι μια νοοτροπία, μια συμπεριφορά, που πηγάζει από μέσα, από εκείνη την εσωτερική ευγένεια, που ισιάζει κάθε γωνία και αμβλύνει κάθε ανομοιότητα. Τέτοια π.χ. ίσως είχαν οι Κομφουκιανιστές. Σήμερα είναι κάπως είδος προς εξαφάνιση στην ανθρωπότητα. ίσως την κράτησαν λίγο παραπάνω οι "κλειστοί" λαοί. Η Κουλτούρα δεν έχει  σχέση (ίσως κατ'εμέ) με τη Μόρφωση, με την εξειδικευμένη γνώση, την άποψη, που έχουν όλοι οι σημερινοί Έλληνες για τα πάντα, για την επιφανειακή εγκυκλοπαιδική-βικιπαιδική γνώση, από το Ίντερνετ και τα κουτσομπολιά του Facebook. Για μένα η Καλλιέργεια είναι η βαθειά, εξ απαλών ονύχων Παιδεία, που αρχίζει με όλα τα σωστά διαπαιδαγωγικά ιδανικά, την Ευγένεια, την Απλότητα, την Ισότητα, την Καθαρή Σκέψη και περνάει σταδιακά στην Αλληλεγγύη, στην Κοινωνικότητα, στον Ανθρωπισμό, για να φτιαχτούν ισορροπημένες και σωστές δομικά Κοινωνίες. Εγώ γνώρισα παρα πολλούς ανθρώπους στο χώρο εργασίας, αλλά κι έξω στα μαγαζιά, στους δρόμους, στα βενζινάδικα, στα κιόσκια, που μπορεί να μην ήξεραν τι γίνεται τώρα στο Ιράν, ποιος προεδρεύει στην Κομισιόν, ποια είναι η πρωτεύουσα της Πολωνίας, πότε χτίστηκε το Schönbrunn. Είχαν όμως αυτήν την Κουλτούρα, τη Παιδεία, που δεν μπορούσες παρά να τους βγάλεις το καπέλο, να τους σεβαστείς κι  αυτούς και τη χώρα τους. Προτεραιότητες, συναδελφικότητα, ηρεμία, υπομονή, επικοινωνιακά χαρίσματα, απλή καθαριότητα, σεβασμός στη φύση, ανθρώπινη αλλά και περιβαλλοντική. Δεν είναι η ιδέα μου, δεν τα έβλεπα εγώ μονομερώς, δεν είμαι γραφικός (πολύ τουλάχιστον!), δεν έχω προκατάληψη υπέρ κάποιων ή εναντίον κάποιων άλλων λαών. Απλά περιγράφω τι αισθανόμουν.......

Εμείς δεν είμασταν ποτέ έτσι και ούτε θα γίνουμε ποτέ. Προσοχή! Δε λέω Ευρωπαίοι και τέτοιες μεγάλες κουβέντες και υπερβολές, απλά λέω ότι δεν πρόκειται ποτέ να πιάσουμε εκείνο το επίπεδο κοινωνικής Συνείδησης, που πολύ πιθανόν αυτοί οι Λαοί να το πήραν από τους αρχαίους Έλληνες, αλλά αυτοί τουλάχιστον το κράτησαν, δεν το έκαναν κουρέλι της Ιστορίας. Κάποιος φίλος μου είπε ότι είναι ψεύτικη η συμπεριφορά τους, δεν είναι αυθεντική, καταβάθος 
έχουν μίσος για τους ξένους. ΟΚ, εγώ πάντως δεν 

το είδα αυτό, ακόμα και υποκριτές να είναι (όλοι τους;;;), μπράβο τους  !!                                                                                              Lend Kanal ποτάμι που καταλήγει στην Wörthersee 

Θέα από τα Karawanken

και μεγειά τους. Το κάνουν πολύ καλά αυτό το θέατρο, το έχουν εμπεδώσει και το απολαμβάνουν. Πάντως δουλεύει!!!!!!! Ας είμασταν κι εμείς τόσο καλοί ηθοποιοί, ας είχαμε τόση καλή υποκρισία στην ευγένεια και στη διακριτικότητα και τι στον Κόσμο....

Πληρώνουν φόρους, κοιτάν κυρίως τη δουλειά τους να την κάνουν σωστά, να αποδίδει, να κρατάν την ισορροπία μεταξύ απαιτήσεων και προσφοράς, φροντίζουν για τον περίγυρο, για τα παιδιά, τις ευαίσθητες ομάδες, πάνω από όλα όμως αγαπούν την Πατρίδα τους. Τόσο που εμείς φοβόμαστε μη μας πουν εθνικιστές. Και τη φροντίζουν, τη σέβονται, δεν αφήνουν τον κάθε τυχαίο να μπαινοβγαίνει, δυναμώνουν τις κοινότητες τους και τις διατηρούν παραγωγικές, εργατικές, με όρεξη και δυνατότητες.

Συγκεκριμένα, "είδα", "μελέτησα" έναν εργασιακό χώρο, που ασχολείται με αυτό που όλοι αποκαλούν "το μεγαλύτερο αγαθό", "το ύψιστο δώρο". Το Νοσοκομείο που είδα πιάνει περίπου έκταση 3-4 Παπαγεωργίου, με 6000 εργαζομένους, δηλαδή το 6% του πληθυσμού του Κlag. Όταν μπήκα μέσα, δεν ντράπηκα απλώς, είπα "κάπως έτσι πρέπει να είναι οι ΗΠΑ!". Επειδή ήμουν μόνος περνούσα γύρω στις 10-11 ώρες εκεί, κρύο έξω, πού να πας; Οπότε με είχαν σιχαθεί οι άνθρωποι εκεί. Σαν σπιούνος, σαν χαφιές γυρνούσα και ρουφούσα εικόνες, συμπεριφορές, λέξεις, κινήσεις. Η τεχνολογία άπαιχτη, άπιαστη, αλλά δεν είναι αυτή που με τρέλανε. Είπαμε, αισθάνθηκα σε καθημερινή βάση μια υψηλή επιστημονική κουλτούρα, μια στάθμη, ένα επίπεδο άπιαστο σε μας. Ευγένεια, σοβαρότητα, δουλειά, ρυθμοί, ανθρωπιά, σεβασμός, γνώση, κατανόηση, υπομονή, ψυχραιμία, σοβαρότητα (δις), αποδοτικότητα, δουλειά (δις), συννενόηση (δις και τρις), περιορισμός των εγωισμών (ο μηδενισμός είναι ακόμα μια παγκόσμια ουτοπία).

Πάλι ας γίνω συγκεκριμένος. να μη λέμε μόνο λόγια έτσι, αεράτα, ελληνικά....

Π.χ. Υπήρχε μια κορνίζα, ένα κάδρο, που έγραφε κάτι σαν τις δέκα εντολές.

Leitlinie zur Kommunikation. Αυτή η κορνίζα υπήρχε παντού. Στα γραφεία, στις αίθουσες αναμονής, στα χειρουργεία, στα εξωτερικά ιατρεία, στις τουαλέτες, στα προσωπικά γραφεία των διευθυντών που έμπαιναν μόνο αυτοί, στα υπόγεια, στους θαλάμους από τις καθαρίστριες, παντού, όταν λέμε παντού, παντού, να το βλέπουν όλοι, πάντοτε. Ήσουν στον υπολογιστή, έγραφες έναν ηλεκτρονικό φάκελο ασθενούς και περνούσαν με crawl από κάτω, να μην ξεχνιέσαι.

Τι έλεγε αυτός ο δεκάλογος;; Όχι σοφίες, όχι μεγαλοστομίες, απλές φράσεις, λογικές συμπεριφορές

Leitlinie zur Kommunikation

·        Wir begegnen einander mit Wertschätzung und Respekt.

·        Wir hören zu und lassen auch andere Meinungen gelten.

·        Wir begegnen MitarbeiterInnen und PatientInnen freundlich und grüßen aktiv.

·        Wir erteilen angemessen Auskunft.

·        Wir halten keine Dauermonologe.

·        Wir werwenden keine Killerphrasen ( „Das geht sowieso nicht“ ).

·        Wir suchen keine Schuldigen, sondern Lösungen.

·        Wir halten Vereinbarungen verbindlich ein.

·        Wir gehen aktuell und sensibel mit Informationen um.

Wir sind offen.

(Εν τάξει, δε θα σας τα μεταφράσω κιόλας, να μάθετε και καμιά ξένη γλώσσα, αμερικανόδουλοι παλιοέλληνες!!!)

Σε γενικές γραμμές λέει "...φερόμαστε ο ένας στον άλλο με σεβασμό κι εκτίμηση, δεν ψάχνουμε ποιος φταίει, ψάχνουμε λύσεις, είμαστε ανοιχτοί, δε χρησιμοποιούμε φράσεις που δυσκολεύουν τη συζήτηση, ακούμε προσεχτικά και αφήνουμε όλες τις απόψεις να ισχύουν, δε θέλουμε υποχρεωτικούς/ευγενικούς συμβιβασμούς κτλ κτλ"

Η πλάκα είναι ότι όλα αυτά τα έβλεπες δια ζώσης, τα αισθανόσουν να εφαρμόζονται, τα άκουγες. Δηλαδή αν είναι έτσι η πλύση εγκεφάλου, ε τότε χαλάλι!!!

Αυτό είναι ένα παράδειγμα έτσι της πλάκας. 

 ZISOP-Zentrum für interdisziplinäre Schmerzambulanz, Onkologie und Palliativ Medizin.

Αυτό το τριώροφο κτίριο ήταν ουσιαστικά μια, εκτός βασικών κτιριακών υποδομών, νοσοκομειακή κλινική Πόνου και Παρηγορικής θεραπείας των καρκινοπαθών (κάτι σαν δημόσιο hospice). Μιλάμε για ΤΗΝ οργάνωση, για ΤΗΝ ανθρωπιά, για ΤΗ φροντίδα, για ΤΗΝ αξιοπρέπεια, για ΤΗΝ ειλικρίνεια. "όχι κύριε μου, δεν μπορούμε άλλο να σας "θεραπεύσουμε" από τον καρκίνο σας , δε θα κάνετε άλλες Χ/Θ, ανήκετε σε αυτό που λέγεται ως παρηγορικός ασθενής, μπήκατε στην τελική ευθεία, κανείς δεν γνωρίζει πόσο μπορεί να κρατήσει, από τη μεριά μας, θα φροντίσουμε να είναι όσο πιο καλή και ομαλή γίνεται. θα είμαστε δίπλα σας να εξασφαλίσουμε ότι δε θα πονάτε, θα αναπνέετε, θα ενεργείστε, θα ουρείτε, θα τρέφεστε, θα έχετε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την ανθρώπινη αξιοπρεπή ζωή, ακόμα και λίγο πριν το θάνατο". Απλή, ξεκάθαρη, σκληρή ίσως για τον "ευαίσθητο", ψευδαισθησιομανή Βαλκάνιο Έλληνα, υγιής, ανθρώπινη αντιμετώπιση. Και μιλάμε για ανθρώπους με πλήρη ασφάλιση, που έχουν δώσει μεγάλα ποσά κρατήσεων για την ασφάλισή τους. Το επισημαίνω αυτό γιατί εδώ ο καθένας το θεωρεί δικαίωμα να πάρει ο ασθενής του Χημειοθεραπείες των 40.000 ευρώ. Ακριβώς εδώ στην μπανανία αυτή, χωρίς ενδείξεις, χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, με μόνο το σπονσοράρισμα των μεγάλων φαρμακευτικών κολοσσών, ο κάθε ανασφάλιστος, ο κάθε ....., που δεν έχει δώσει ούτε μια μέρα εργασίας στη χώρα, μπορεί λαδώνοντας κιόλας, ή και τζάμπα, να κάνει πανάκριβες θεραπείες, για "ανθρωπιστικούς" λόγους, ενώ ταυτόχρονα ο γιατρός μπορεί να απολαύσει την προμήθειάρα του, δίνοντας τη χημειοθεραπεία ακόμα και σε νεκρούς, ανθρώπους δηλαδή που δεν έχουν καμία ελπίδα, καμία πρόγνωση, αλλά μέσα στο παραμύθι που τους πουλάν οι "καλοί γιατροί" και το μασάν οι ασθενείς----ότι ο γιατρός θέλει το καλό μου, άνθρωποι που θα μπορούσαν να "ηρεμήσουν" με αξιοπρέπεια. Αλλά εδώ μπορω να σου δώσω φάρμακο δεκάδων χιλιάδων ευρώ, αλλά να μη με νοιάζει αν πονάς, αν δεν κοιμάσαι το βράδυ, αν δεν μπορείς να ενεργηθείς, αν σου διαλύω το ήδη κατεστραμμένο ανοσοποιητικό(λόγω Χ/Θ), και να σε στέλνω ίσως και γρηγορότερα στο θάνατο, απ'ότι αν δεν έπαιρνες χημειοφάρμακα ή αχρείαστες χειρουργικές επεμβάσεις . Διότι το καλό φάρμακο αξίζει και εδώ αγαπάμε τους ασθενείς!!!! Μιλάμε για ΤΗΝ Υποκρισία στο μεγαλείο της, αλλά μου φαίνεται ότι ξέφυγα (να θυμηθώ να τα αναφέρω αυτά σε άλλη ανάρτηση). Για το Κλάγκενφουρτ μιλούσα...............Λοιπόν,

εκεί δε μου έριξε κανείς καμιά προσβλητική ματιά, δε μου έκανε κανείς κανα προσβλητικό υποτιμητικό σχόλιο (άλλο τι θα έλεγαν από μέσα τους ή πίσω από την πλάτη μου). Είδα την αντιμετώπιση στα νέα άτομα, αλλά και στους υπερήλικες, δεν είδα φακελάκια, δεν είδα πελατεία, 30 μέρες, τόσες ώρες εκεί μέσα, δεν είδα να μαλώνουν μπροστά μου γιατροί, δεν είδα να υψώνεται φωνή, δεν είδα να νευριάζου συνεργάτες, δεν είδα ασθενή ή συγγενή να είναι αγενής, δεν είδα γιατρό ή νοσοκόμο με τουπέ και υφάκι, δεν είδα φαρμακευτικούς αντιπροσώπους, δεν είδα φάρμακα "κουβανέζικα", δεν είδα κάτι άχρηστο, κάτι εκτός οδηγιών, δεν είδα "Αυθεντίες" και δογματικούς "Καθηγηταράδες", δεν είδα τεμπελιά, κοπροσκύλιασμα, δεν είδα δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, δεν είδα "ξερολίαση", δεν είδα απανθρωπιά, εξευτελισμό προσωπικοτήτων, είδα τους ίδιους ασθενείς με εδώ, τις ίδιες ασθένειες, ίδια βογκούσαν κι εκεί, νέα παιδιά, παραπληγικοί, ακρωτηριασμένοι, γέροι με alzheimer, ίδιος ο πόνος τους και το βλέμμα της απόγνωσης, ίδια έκαναν έμετο, ίδια φοβόντουσαν το θάνατο, ίδια έκλαιγαν. Δεν πήγα σε άλλο σύμπαν, δεν έβλεπα εξωγήινους.

Δεν περιγράφω όμως και ιδανικές ή εξιδανικευμένες καταστάσεις. Ο καθένας θα πει (κι εγώ μαζί του): "Ζήσε εκεί μεγάλε 15 χρόνια και μετά έλα να μας τα ξαναπείς". Ναι μέσα, ΟΚ, δίκιο, άσε με να πάω εκεί 10-15-20 χρόνια και να γυρίσω να σου πω: "Πωπω ρε φίλε είχες δίκιο τελικά, χάλια ήταν!!". Άσε με να πάω όμως ! Να δω, να ζήσω λίγο πολιτισμό, πολιτισμό στα -10, πολιτισμό του χωριού,  ναι, αλλά πολιτισμό. Καλλιέργεια. Α και μια είπα και καλλιέργεια. Εκεί, στα χώματα του τίποτα, στα παγωμένα εδάφη και στα άγονα, καλλιεργούν απίστευτα πράγματα. Νέοι άνθρωποι με τρακτέρ Zundapp, του '70, έσκαβαν, όργωναν, έφτιαχναν ντόπιες ποικιλίες, λάχανου, κοκκινογούλια, γεωπόνοι με γνώσεις, που τους βοηθούσε σαν τρελή η τοπική κοινωνία, οικονομικά, επιχειρηματικά. Οι κτηνοτρόφοι, με τις οικογενειακές επιχειρήσεις, που όχι απλώς πάστωναν Speck για κέρδος, ή πουλούσαν το γάλα σε εξευτελιστικές τιμές για την τοπική αγορά και νορμάλ τιμές για εξαγωγή και λιανεμπόριο, αλλά φρόντιζαν σα συνεταιρισμός, τα ζωϊκά απορρίματα να οδηγούνται σε χώρο καύσης (δεν είμαι και σίγουρος) ή τέλος πάντων παραγωγής φυσικού αερίου (βρώμα το μεθάνιο!), ώστε να παράγεται ενέργεια για να ζεσταίνονται τα σπίτια των χωριών. Μιλάμε για συννενόηση στη Τοπική αυτοδιοίκηση, μιλάμε για διευκολύνσεις στα αυτονόητα, το Κράτος μακριά, αλλά η τοπική εξουσία, δίπλα, βοηθός, συνεργάτης, σύμμαχος. 

-10 το Νευροκόπι, -10 το Spittal an der Drau. Κτηνοτρόφοι εκεί, κτηνοτρόφοι κι εδώ. Χιόνια η μια και χιόνια η άλλη, τι Κοζάνη τι Λωζάνη. Κι όμως έβλεπες μια κολοσσιαία διαφορά στην ποιότητα των ανθρώπων, των αγροτών, των εργατών, των οικογενειών. Ποιότητα στο εμπόριό τους, στις παραδόσεις τους, στη διατήρηση εθίμων, τρόπων παραγωγής προϊόντων, γαλούχησης των νέων. Κι όμως στ ένα χωριό, παίζουν πρέφα και τάβλι, και στο άλλο στον ελεύθερο χρόνο μαζεύουν όλοι τα ζωικά περιττώματα από τις αγελάδες των μονάδων τους και τα πηγαίνουν στο σταθμό παραγωγής ενέργειας/φυσικού αερίου, για να ζεσταθεί όλο το χωριό. Μαντέψτε σε ποιο γίνεται το ένα και σε ποιο το άλλο.

Από το ένα θέμα στο άλλο. Λοιπόν έλεγα για kommunalesarbeitgebers. Ένα κρατίδιο να το πεις, νομαρχία να τη πεις, περιφέρεια να την πεις, Η Καρινθία (Kärnten) με μια επιχείρηση διοίκησης νοσηλευτικών μονάδων KABEG (3 νοσοκομεία, 2 σαν κέντρα υγείας). όλοι αυτοί ελέγχονταν από έναν διοικητή, στα πάντα, δεν ξέφευγε τίποτα, καταμετρώνταν τα πάντα, ελέγχονταν μηχανογραφημένα, ηλεκτρονικά, τα πάντα, Προμήθειες; Ηλεκτρονικοί φάκελοι ασθενών; ιατρονομικά προβλήματα; αγορές; προσλήψεις; συνδικαλιστικές θέσεις; τρόποι βελτίωσης του εργασιακού περιβάλλοντος; διαφήμιση του προϊόντος υγείας; έλεγχος ποιότητας παροχής υπηρεσιών; διαχείριση ανθρωπίνων πόρων; Management; Σχέση με ασφαλιστικά ταμεία, φαρμακοβιομηχανίες; εταιρείες ιατρ. εξοπλισμών; Τα πάντα όλα.

Από την άλλη, το Τμήμα που απασχολιόμουν εγώ, είχε 65 ιατρούς, 285 νοσηλευτές, 1 διευθυντής. όχι σαν κι εμάς εδώ, που ο καθείς έχει το μικρομάγαζό του, τα πελατάκια του, και καμώνεται και τον καμπόσο, επειδή πατάει πάνω στην αγραμματοσύνη των Ελλήνων, στην απαιδευσιά τους. Ο διευθυντής όχι 50άρης, με ικανότητες διεύθυνσης, όχι αστεία, εμένα μου έκανε τρομερή εντύπωση. Με έκανε να πιστεύω ότι υπάρχουν υπεράνθρωποι. Κι όμως ήταν φυσιολογικός άνθρωπος, χωρίς πόζα και αλλαζονεία, με ταξίδια όλο το χρόνο σε όλο τον κόσμο για ομιλίες, για εκπαίδευση, με έρευνες τρελές, με κλινικό έργο τρομερό, με αίσθηση και γνώση των συμβάντων στο χώρο ευθύνης του απίστευτη, με οργανωτικότητα, με πειθώ προς όλους και σεβασμό από όλους. Κι όμως το σπίτι του ήταν ίσως και μικρότερο από το δικό μου, με ένα Audi, χωρίς βίλλες κι εξοχικά, δεν είχε σπίτια για να πουλάει στυλ, πληρωνόταν καλά, χωρίς όμως να πρέπει να τα επιδεικνύει. Έβγαζε δουλειά όσο 20 (τι 20;) 40 δικοί μας διευθυντάδες, κολλητοί του Υπουργού, άσχετοι, αγράμματοι, αγενείς, χωριάταροι, κούτσουρα ντυμένα με ποδιά. Και μην παρεξηγηθώ, ο χωρικός μένει σε χωριό και μπορεί να μιλήσεις μαζί του για τα χρώματα που παίρνει το βασίλεμα στις πλαγιές, ο χωριάτης μπορεί να μένει και στο Νιουγιόρκι, ή στο Μπερλίν να τρώει καρτόφια με τα μαυρονυχιασμένα χέρια, ή και στην Αθήνα, ξύνοντας τις μύξες του, μπροστά σε ένα γκισέ τράπεζας.

 Ελάφια σε προστατευμένο δασύλλιο

Είδα κάνοντας βόλτα με το ποδήλατο, ελάφια να με κοιτάν και να τα κοιτάω σα βλάκας, αναρωτώμενος γιατί δε φοβούνται. Όταν ρώτησα τον τοπικό Gasthofάρχη, μου είπε ότι αυτά τα προστατεύουν οι κυνηγοί (;;;!!), για να αναπαραχθούν ήρεμα, όμορφα, να δώσουν τους απογόνους τους, να τα μεγαλώσουν κάποιους μήνες οι γονείς και μετά να αμοληθούν σε κάποιο, πάλι ελεγχόμενο-μη σκοτώνονται τζάμπα και βερεσέ άνθρωποι, δάσος για να τα κυνηγήσουν με καραμπίνες μιας σφαίρας. Ο νικητής, ο επονομαζόμενος Jägermeister, αφού πάρει τη μερίδα του λέοντος, υποχρεούται να φροντίσει για την επόμενη γενιά ελαφιών με δικά του έξοδα, να κεράσει τους υπόλοιπους και να δικαιούται μιας κάποιας έυνοιας και επιδοκιμασίας για το επόμενο διάστημα. Μάλιστα, ακριβώς όπως κι εδώ, στο ελλαδιστανομπαγκλαντές.

 Η λίμνη Wörthersee

Το Νοσοκομείο, η ποιότητα των Υπηρεσιών που είδα εγώ, με έκαναν κάθε μέρα να πηγαίνω στη δουλειά και να παραμιλάω "Δε γίνονται αυτά", "Ούτε στις ταινίες", "Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε", "Δεν το πιστεύω". Και φυσικά ένα τεράστιο, ένα πελώριο "ΓΙΑΤΙ ;;;;;". Γιατί όχι εμείς;; Τόσο ανίκανοι είμαστε;;;; Τάχα μας φταίει η ανοργανωσιά μας!!! Τρίχες!!! Είμαστε απλώς ανάξιοι, αδαείς, διπλά αγνώμονες (η διπλή άγνοια είναι δουλειά του Πλάτωνα, ψάξτε για τη σοφιστική και τη μεγίστη άγνοια, ελληνικά προσόντα). Δε θέλουμε να αλλάξουμε κάτι προς το καλύτερο, αν δεν ταϊζει την κοιλάρα μας. Ποια πατρίδα, ποια κοινωνία, ποια αλληλεγγύη, ποια συντροφικότητα;;;

Πιστεύω ότι έχω να πω ακόμα καμιά 20αριά Α4 σελίδες, αλλά λίγο με έπιασε ο σβέρκος μου, μάλλον το αυχενικό της ντροπής, μάλλον η οσφυοκαμψία του Ραγιά, πόνεσα και μέσα κι έξω, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ακούω και τον Παπανδρέου να λέει ότι "μαριονέτα δε θα γίνω ποτέ και να είναι περήφανοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που έσωσαν τη χώρα από τη χρεοκοπία" και μου έρχεται να πάρω αεροπλάνο, να το σαπίσω στην μπάτσα. Οπότε, σταματώ εδώ. Αν θυμηθώ κάτι ακόμα, θα επανέλθω και θα το συμπληρώσω. Τώρα πάω να κλάψω ήσυχα ήσυχα γιατί κοιμάται η φαμελιά μου και να μην τους αναστατώσω..........................................................