Την εβδομάδα που μας πέρασε συμμετείχα, μόνος αλλά και μαζί με τα παιδιά μου, σε αυτό που ονομάστηκε "εκδήλωση του κινήματος των αγανακτισμένων. Την πρώτη φορά πήγα μόνος, δεν είχα ούτε άνθρωπο να μιλήσω, αλλά βρήκα πολλούς σαν κι εμένα. Διάχυτα υπήρχε η αίσθηση ότι δεν πρόκειται να βγει τίποτε με συνδικάτα και "οργανωμένες" απεργίες, με κομματοκρατούμενες δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες, που χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα για τις αποκρατικοποιήσεις. Πρέπει να βρεθεί η λύση έξω από κόμματα και ταμπέλες. Μιλούσαν πολλοί, νέοι, γέροι και παιδιά. Κάθησα πολύ γιατί δεν είχα ξαναδεί κάτι αντίστοιχο. Όπως σε όλους μου είχε κακοφανεί, που έπρεπε να "μας την πουν" οι Ισπανοί για να βγούμε και να αντιδράσουμε (θα μου πεις κατόπιν εορτής και μνημονίου), αλλά έστω κι έτσι, έστω κι αργά.
Τη δεύτερη μέρα είπα "αυτό δεν πρέπει να το χάσουν τα πιτσιρίκια μου. Για τη γυναίκα μου γνωρίζω τις θέσεις της, σεβαστές, αλλά τα παιδιά πρέπει να έχουν το δικαίωμα να δουν, να διαμορφώσουν γνώμη και μετά ας τα απορρίψουν αν θέλουν". Τους πήρα λοιπόν μαζί μου, αφού κάναμε την κλασσική ποδηλατάδα στη Παραλία, πήγαμε, πήραμε τα σαντουιτσάκια από την καντίνα (με τις οποίες έγινε κι ένας "ψιλο"-τσαμπουκάς, γιατί δεν έφευγαν και εμπόδιζαν τον κόσμο) και καθήσαμε κάτω. Κι όπως άρχισαν τα συνθήματα, οι μούτζες αλα ΜαυροΓιαλούρο, οι κουβέντες από τον τηλεβόα, άρχισαν να πέφτουν και οι ερωτήσεις. Και παράλληλα, ακούγοντας τους ανθρώπους να μιλάνε και να λένε τους καημούς τους, κάναμε κι εμείς τη δική μας συζήτηση.
Μίλησε ένα κορίτσι που μόλις είχε δώσει εξετάσεις, με τρομερό άγχος κι αγωνία και περιμένει βαθμούς για να μπει σε ένα Πανεπιστήμιο, που αυτή τη στιγμή μοιράζει φυλλάδια για τη χρεωκοπία του και το ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τη λειτουργία του λόγω υποχρηματοδότησης. Δε βλέπει μέλλον, έλεγε και η τρακαρισμένη φωνή της τρεμόπαιζε κι έδειχνε ότι δεν ήταν συνηθισμένη να μιλάει σε πολύ κόσμο, αλλά έβγαζε ένα τσαγανό, εκείνου που δε φαίνεται να έχει χάσει κάτι.
Μίλησε ένας παππούς, που κι αυτός σχεδόν κλαίγοντας, μας είπε για την Κατοχή και τα δεινά της χώρας του, αλλά λέει "ακόμα και στην πείνα, το μόνο που μας είχε απομείνει ήταν η αξιοπρέπεια μας. Τώρα τους το δίνουμε κι αυτό" Επαναλαμβάνω δεν είπε μας το παίρνουν, τους το δίνουμε.
Μια γυναίκα υπάλληλος του ΟΛΘ, εξήγησε για τα αποθεματικά και για τα 72 εκατομύρια που θα μπουν, άμεσα, στην τσέπη όποιου επενδυτή ενδιαφερθεί, χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα απο αυτόν, απλώς έναν διακανονισμό με εγγυητικές. Κανονικό ξεπούλημα, δηλαδή, χωρίς το κράτος να περιμένει σημαντικά έσοδα. Μας θύμησε ότι η αξία του Λιμανιού ξεπερνάει τα 400 εκατομύρια. Υπόψην μιλάμε για το Λιμάνι της Σαλονίκης, για το οποίο οι Γάλλοι επί Α'ΠΠ μας έβαλαν σε Διχασμό και οι Οθωμανοί κρατούσαν διακαώς λόγω της τεράστιας εμπορικής του αξίας κι εξαιτίας του, η Θεσσαλονίκη ποτέ δεν ξέπεσε, ποτέ δεν έγινε χωριό (σαν την Αθήνα του 1600).
Μίλησε μια ψυχολόγος του Θεαγενείου και μας είπε για το κόλπα των εργολάβων με τις διοικήσεις των νοσοκομείων, ένας κύριος, που πρότεινε "λαϊκές μετοχοποιήσεις των ΔΕΚΟ", με παραδείγματα χώρες της Λατινικής Αμερικής, είπε να μη χειροκροτήσουμε αν δε συμφωνούμε, να τον ακούσουμε πρώτα, μας κούρασε η αλήθεια λίγο, αλλά είχε το χρόνο του.
Ένας 45χρονος πωλητής, άνεργος, μας πρότεινε να πούμε όλοι μαζί τον Εθνικό Ύμνο, του φωνάξαμε "ΌΧΙ", δεν πειράζει, είπε αυτός. Μια κυρία, δασκάλα, με άντρα άνεργο, ιδιωτικό υπάλληλο, έλεγε να κυριαρχήσουν το Σάββατο και την Κυριακή οι μανάδες με τα καρότσια, τα μωρά και τα παιδάκια τους, να φωνάξουν για την κατάντια που θα παραδώσουν σε αυτά τα μικρά που δε φταίνε και σε τίποτα τελικά....
Και οι δικοί μου;; Με ψόφησαν στις ερωτήσεις! Ήταν πολύ για αυτούς, αυτό που γινόταν, μεγάλο και δυνατό συγκινησιακά, κι όμως αντέδρασαν καλύτερα απ΄'ότι περίμενα. Ούτε σα μικρομέγαλοι, αλλά ούτε και τελείως ανώριμοι, ούτε σα χαζόχαζα νηπιάκια. Κάποια στιγμή πήγε να χειροκροτήσει ο μεγάλος και το ρώτησα "άκουσες τι είπε;", μου είπε "όχι", "τότε γιατί χειροκροτάς;" του είπα. Και καθόταν και σκεφτόταν. Είμασταν καθισμένοι στις πλάκες γύρω από τον Πύργο και φωνάζαμε "δε σε θέλει ο λαός, ελικόπτερο και μπρος". Και με ρωτάει ο μικρός: "Δηλαδή μπαμπά θα γίνουμε σαν τη Λιβύη;;;;!!!". Η Αίγυπτος δεν του έκανε εντύπωση, και γιατί δεν την πολυπήρε χαμπάρι και γιατί έγινε λιγότερο θορυβώδικα από τη γείτονα χώρα, όπου οι βομβαρδισμοί και ο πόλεμος εκεί, τον αναστάτωσαν περισσότερο. Και ενώ αρχικά νόμιζα ότι δεν πρέπει να ενημερώνονται και πολύ τα παιδιά, για το φόβο μήπως να πάρουν τα λάθος μηνύματα, τώρα διαπίστωνα ότι πολύ απλά "δεν μπορείς να κρυφτείς από τα παιδιά, γιατί απλώς τα ξέρουν όλα". Ο μεγάλος ρωτούσε "Γιατί φωνάζουμε μπαμπά;;" "Για να μας ακούσουν" "Και μας ακούν, μπαμπά;;;", "Όχι" του λέω (!!!!).
"Κι αφού μπαμπά, αυτοί οι Παπανδρέου, δε μας ακούν και δε θέλουν να φύγουν, πώς πρέπει να τους διώξουμε;;;;; Με τανκς;;;;;;". Εγώ βέβαια ήρεμα, όσο μπορούσα,του είπα: "Όχι αγόρι μου , όχι πάλι τανκς!"
Το χειρότερο κι αυτό μου έκανε σχεδόν να κλάψω, αλλά ντράπηκα μπρος σε τόσο κόσμο και ειδικά μπρος στα παιδιά μου ήταν όταν μου ζητούσαν επίμονα να πάω κι εγώ να μιλήσω. "Να πας κι εσύ μπαμπά, να τους τα πεις" έλεγε ο μικρός. Και εγώ δικαιολογούμουν ότι δεν είχα πού να τους αφήσω και τέτοια, και ενώ ο μεγάλος έλεγε "δεν είμαστε μικροί, μπαμπά, εδώ θα είμαστε, θα σε βλέπουμε", ο μικρός έλεγε "θα έρθουμε και εμείς μαζί σου, μπαμπά, να μιλήσουμε κι εμείς". (Από τα λίγα που έχω καταλάβει για τα παιδιά μου είναι ότι ενώ ο μεγάλος έχεις τις γνώσεις και την μαθησιακή υπεροχή, ο μικρός διαθέτει καλύτερη κοινωνική ωριμότητα, ευρύτερη αντίληψη του περιβάλλοντος, στα γενικά πλαίσια). "Τι θα τους πεις, ρε μικρέ;;" (χρησιμοποιώ το "μικρέ" και το "μεγάλε", μόνο στο ιστολόγιο χάριν ανωνυμίας και διακριτικότητας, στην κανονική ζωή τους φωνάζω προφανώς με τα κανονικά τους ονόματα). "Θα τους πω για τον κύριο Άκη, το γυμναστή που του μείωσαν το μισθό και αυτός δε συμφώνησε κι έφυγε!!!". Με λίγα λόγια, ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Τα παιδιά μεταξύ τους, σε κάποιες στιγμές, συζητούν για αυτά που βλέπουν και δεν καταννοούν. Κι ακριβώς σαν παιδιά ξεχνιούνται και συνεχίζουν.
Φυσικά και τα δικά μου, κάποια στιγμή κουράστηκαν, πιάστηκε ο απαυτός τους, φύγαμε. Όταν όμως γυρίσαμε πίσω και ουσιαστικά "μαϊμουδίζανε" τα συνθήματα, κάτι με πείραξε. Μήπως είμαι υπερβολικός;; Μήπως ζητάω πολλά;;; Μήπως από κάποια απόσταση αν δεις τα πράγματα, όλα ρέπουν στο οπαδιλίκι;;
Κι ακόμα περαιτέρω, οι απορίες μου είναι πολλές και αναπάντητες φοβάμαι. Πώς γίνεται να οργανωθεί μια ανεξέλεγκτη, εκ φύσεως και εξ αριθμών, δύναμη και να ταξινομηθεί, τρόπον τινά σε αυτοδιάθεση;;; Και μάλιστα αυτό να γίνει έξω από θεσμούς, που εγκαθιδρύθηκαν ακριβώς για να προασπίσουν την ίδια τη δημοκρατία, που ταυτόχρονα απειλείται από αυτούς τους θεσμούς;;; Το αυγό της κότας (κι όχι του φιδιού) πρέπει πάλι να βγει κότα για να κάνει αυγό. Ο ψηφοφόρος πρέπει να εκλέξει πολιτευτή που θα ψηφίσει και θα στηρίξει τον ψηφοφόρο, ώστε αυτός να τον ξαναψηφίσει. Έτσι μάθαμε τόσα χρόνια. Τώρα, δεν είμαι σίγουρος αν στα μυαλά των περισσοτέρων που φωνάζουν "Να φύγουν όλοι!", υπάρχει η σιγουριά του "Και μετά τι;;". Όσο κι αν φαινόμαστε έτοιμοι για συμμετοχικές δημοκρατικές διαδικασίες, στυλ ομάδες περιφρούρησης ή ενημέρωσης για το κίνημα αυτό, δεν νομίζω ότι υπάρχει η κατάλληλη μαγιά να μας φουσκώσει. Δε βρίσκω τη συνεκτική αυτή κόλλα, που θα μας κάνει να πούμε "απεταξάμην το μαζί τα φάγαμε" και θα ενωθούμε στον κοινό αγώνα. Αγώνας προς πού;;; Οι φίλοι του αδερφού μου, τοποθετημένοι ως επί το πλείστον προς τα αριστερά, μαζί με μια μεγάλη μερίδα κόσμου, και με άπασα τα ΜΜΕ (πλην ισως του ΣΚΑΪ), είναι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι. Σου λέει "ποιος κρύβεται από πίσω;; ποιος τα ορχηστρώνει όλα αυτά;; γιατί βγάζουν απ'έξω τα κομματικά πανώ;; γιατί δε θέλουν τα συνδικάτα;; μπας και είναι ο στρατός;; πολλές σημαίες βλέπω, μην είν' τίποτις εθνοσωτήρες πατριώτες;;;;". Και άλλα τέτοια συνωμοτικά. Ο Ριζοσπάστης για παράδειγμα, τρεις μέρες δεν αφιέρωσε ούτε γραμμή στα εξώφυλλά του. Μιλούσε για παλλαϊκά συλλαλητήρια που ΘΑ γινόντουσαν Σάββατο, με πρωτεργάτες τους ΠΑΣΕΚΙ, ΟΛΕΜΕ, ΟΚΥ και άλλα τέτοια γελοία αρκτικόλεξα, αποδεινύοντας για ακόμα μια φορά πόσο μακρυά είναι από την πραγματικότητα.
Επανέρχομαι πάντως στο θέμα των επιλογών. Όλοι αυτοί (εμείς) που μαζεύονται στις πλατείες είναι το ίδιο το σύμπτωμα, δεν μπορεί να είναι η λύση, η θεραπεία. Για χρόνια, δεκαετίες, στους κύκλους συζητήσεων μου με φίλους, μιλούσαμε για αυτή τη φοβερή κοινωνική παθογένεια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Το νεοπλουτισμό και την επιδειξιομανία, που παρουσίαζαν ως και ο περιπτεράς της γειτονιάς. Το καγιέν που είχε και μοστράριζε το κάθε τσόλι. Ο καταχρεωμένος υδραυλικός που είχε δέκα πιστωτικές κάρτες. Η (τζάμπα) φιγούρα του κάθε προέδρου και διευθυντή, ιδρυμάτων επιχορηγούμενων από το κράτος με έργο...το τίποτα. Η αμορφωσιά δασκάλων και καθηγητών, η κομματικοποίηση Πανεπιστημίων, η απάθεια όλων των συμμετεχόντων μπροστά στην κατρακύλα του συστήματος Παιδείας και Μόρφωσης (κακά τα ψέμματα, από την απαιδευσιά μας την πάθαμε, από την επανεκπαίδευσή μας θα σωθούμε, εάν σωθούμε τελικώς). Την τεμπελιά νέων και μεσηλίκων, που οι μεν πρώτοι την άραζαν στα καφέ, με ένα φραπέ κι ένα τάβλι στο οχτάωρο και τους δε να βγαίνουν στη σύνταξη από τα 50, για να τα βγάζουν "μαύρα" μετά. Οι νέοι αγρότες που έβαζαν τους Αλβανούς να μαζεύουν σοδειές και μετά να τους βρίζουν κι από πάνω, οι δε πατεράδες τους να κυκλοφορούν με τα λεφτά των επιχορηγήσεων με την καίνούρια Κάμπριο, ώστε να πάνε να απειλήσουν τον τοπικό βουλευτή με περισσότερο ύφος. Ο άκρατος ανταγωνισμός στα ασήμαντα. Η έξαλλη σπατάλη και ο υπερκαταναλωτισμός και η παραγνώριση του γνωστού κι αλάνθαστου "απλώνεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το σεντόνι σου". Η πίεση σε βουλευτές και βολευτές να "τακτοποιήσουμε το παιδί" στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στον ΟΠΑΠ, στον ΟΣΕ, να κάάάάάθονται, να παίρνουν παχυλά μισθά, αφάνταστα εφάπαξ και συντάξεις και τώρα να κλαίγονται.
Όλα αυτά τα βλέπαμε, τα κοροϊδεύαμε. Τώρα που έσκασαν στο κεφάλι μας, τα ρίχνουμε στο σύστημα, στο παγκόσμιο πολιτικό κενό, στην ανυπαρξία αλληλεγγύης (;;!!) από τους Ευρωπαίους εταίρους, στο ΓΑΠ, στην κυβέρνηση. Πάντα η μούτζα αλλού ήταν ευκολότερη από την αυτομούντζωση. Βρίσκεις και δικαιολογίες, δεν μας τα είπαν έτσι, μας ξεγέλασαν. Πριν όμως από την εθνική πτώχευση, προηγήθηκε ο τεράστιος αριθμός των νοικοκυριών που είχαν υπερχρεωθεί, λόγω πιστωτικών, λόγων καταναλωτικών δανείων, με τις ευλογίες βέβαια τραπεζών και ΜΜΕ. Πάθαμε αμνησία ή ξεχάσαμε ότι μεγάλοι και τρανοί ηθοποιοί έβγαιναν και μας προέτρεπαν να πάρουμε δάνειο, χρήματα στο λεπτό, (άκου χρήματα στο λεπτό-τραπεζίτης κι αεριτζής γίνεται;;;), άμεση υπερανάληψη. Και μεις τα παίρναμε! Και αυτό το έλεγαν ανάπτυξη.
Τώρα που το πολιτικό σύστημα, οι άνθρωποι που εμείς (αυτοί) επέλεξαν, φάνηκαν κατώτεροι των προσδοκιών μας, θέλουμε να τους διώξουμε. Συμφωνώ, να φύγουν. Και μετά;;;;;;;; Ποιες είναι οι προσωπικότητες που θα έχουν εκείνη την απήχηση, εκείνη την αίγλη, εκείνη την υπευθυνότητα, όχι απλώς να προτείνουν λύσεις, αλλά και να μας πείσουν ότι πρέπει να τις εφαρμόσουμε;;;;;;;
Εδώ ένα κόκκινο φανάρι και δεν το σεβόμαστε.....Πόσω μάλλον να υπακούσουμε στις επιταγές άσχημων, επώδυνων μέτρων. Και ποιος από αυτούς (εμάς) που διαμαρτυρόμαστε διαφωνεί ότι αρκετά από αυτά που αναγράφονται στο Μνημόνιο (περιορισμός κρατικής σπατάλης, απολύσεις στο Δημόσιο) δεν έχουν σωστή βάση και τα λέμε κι εμείς μεταξύ μας;; Ποιος όμως εμπιστεύεται όχι τον άλλον, τον ξένο, τον υπουργό, τον ίδιο του τον εαυτό, ότι όταν θα έρθει η ώρα π.χ. να διαλέξεις ποιον θα απολύσεις από το γραφείο, τον τεμπελχανά ξάδερφό σου, που οι μανάδες σας μένουν δίπλα-δίπλα στο χωριό και που ψιλοκλέβει κιόλας από το ταμείο, αλλά τον αγαπάς γιατί είναι σόι Ή την εργατική
υπάλληλο, που χώρια που δε σου κάθησε, βγάζει και γλώσσα και σου προτείνει και ιδέες για την αύξηση της παραγωγής, εσύ θα ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΣΩΣΤΟ;;;;;
Το αίσθημα που έχω εγώ δεν είναι αγανάκτηση. Είναι αηδία, είναι η αναγούλα πριν τον εμετό, που είναι και μια φυσική πράξη στο κάτω-κάτω. Αποβάλλεις τα εχθρικά, τα ξένα προς τον οργανισμό σου (και τη χώρα σου). Αρχικά μπορεί να νοιώθεις λίγο άδειος, λίγο με μια ξινίλα στο στόμα, αλλά σίγουρα μετά είσαι ανακουφισμένος, καθαρός εσωτερικά. Για από μέσα θα δρομολογηθούν οι αλλαγές. Από μέσα-μέσα, για αυτό και κανονικά αργούν οι διαδικασίες, επειδή η απόσταση μέσα-έξω είναι μεγάλη, όσο το μήκος του οισοφάγου. Όταν θα αφήνεις προτεραιότητα στο διπλανό σου να περάσει αυτός πρώτος στη διασταύρωση, όταν θα πας να μαζέψεις του άλλου το σκουπίδι, όταν θα μιλας στο παιδί σου ότι δεν μπορεί να΄χει το PSP, όταν θα καθήσεις δύο ώρες παραπάνω στο μαγαζί του αφεντικού σαν να ήταν δικό σου (χωρίς να περιμένεις υπερωρία), όταν θα αποσύρεσαι μόνος σου
από την προαγωγή γιατί αναγνωρίζεις ότι ο συνάδελφος σου είναι όντως ανώτερος από σένα, όταν δε θα βάζεις μέσο για κάθε βλακεία π.χ. μετάθεση στο στρατό ή απαλοιφή προστίμων του ΚΟΚ, τότε ΝΑΙ, τότε θα είμαστε εμείς που θα καθορίζουμε τις τύχες μας και θα μιλάμε για Δημοκρατία ή για Εκκλησία του Δήμου ή για εκ περιτροπής εναλλαγή ηγεσίας από απλούς πολίτες, επαγγελματίες όλων των ειδών, κι όχι από άψητους γραφειοκράτες, τζάκια και παράγκες.
Λέω να σταματήσω εδώ....Φαντάζεσαι να έπρεπε να τα έλεγα όλα αυτά εκεί στον τηλεβόα του Λευκού Πύργου;;;; Ε ρε ντομάτα που θα έπεφτε και γιούχα. Οπότε τα λέω τώρα, εδώ, για να τα διαβάσουν τα παιδιά μου, αργότερα. Και μιας και βρεθήκατε κι εσείς, κάντε κι εσείς
τον κόπο, εάν θέλετε. Εύχομαι να (μην) αγανακτίσετε........................
Υ.Σ. αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν τα ΜΑΤ, το έκανε μια νεροποντή. Η πλημμύρα της Κυριακής έπνιξε τους αγανακτισμένους Σαλονικιούς (εκτός από λίγους πλην ηρωικούς εναπομείναντες). Οι υπόλοιποι το σκάσαμε σαν τα ποντίκια, όταν άρχισε να βουλιάζει ο Πύργος. Ίσως γι'αυτό είναι αποδοτικότερος ο καταβρεγμός των διαδηλωτών από τα χημικά. Το βήχα και το κλάμα τα αντέχεις (είμαστε κι ευσυγκίνητοι, είμαστε και καπνιστές), αλλά το μουσκίδι σε αφήνει παγερό και αμήχανο, σαν πουλί μες στο νερό, σαν να βρεθείς ξαφνικά μπροστά στον ίδιο το ΓΑΠ και δεν θα μπορείς ούτε μούτζα να του ρίξεις ούτε να το βρίσεις ούτε τίποτα, παρά θα στέκεσαι να τον κοιτάς σα χάνος. Κι εκείνος θα σου γελάσει και θα σου πει, έτσι βρεγμένος που θα είσαι :" Σε νοιώθω, σε αισθάνομαι, είμαι μαζί σου, μαζί θα στεγνώσουμε (σ' )αυτήν τη χώρα"......................
Τη δεύτερη μέρα είπα "αυτό δεν πρέπει να το χάσουν τα πιτσιρίκια μου. Για τη γυναίκα μου γνωρίζω τις θέσεις της, σεβαστές, αλλά τα παιδιά πρέπει να έχουν το δικαίωμα να δουν, να διαμορφώσουν γνώμη και μετά ας τα απορρίψουν αν θέλουν". Τους πήρα λοιπόν μαζί μου, αφού κάναμε την κλασσική ποδηλατάδα στη Παραλία, πήγαμε, πήραμε τα σαντουιτσάκια από την καντίνα (με τις οποίες έγινε κι ένας "ψιλο"-τσαμπουκάς, γιατί δεν έφευγαν και εμπόδιζαν τον κόσμο) και καθήσαμε κάτω. Κι όπως άρχισαν τα συνθήματα, οι μούτζες αλα ΜαυροΓιαλούρο, οι κουβέντες από τον τηλεβόα, άρχισαν να πέφτουν και οι ερωτήσεις. Και παράλληλα, ακούγοντας τους ανθρώπους να μιλάνε και να λένε τους καημούς τους, κάναμε κι εμείς τη δική μας συζήτηση.
Μίλησε ένα κορίτσι που μόλις είχε δώσει εξετάσεις, με τρομερό άγχος κι αγωνία και περιμένει βαθμούς για να μπει σε ένα Πανεπιστήμιο, που αυτή τη στιγμή μοιράζει φυλλάδια για τη χρεωκοπία του και το ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τη λειτουργία του λόγω υποχρηματοδότησης. Δε βλέπει μέλλον, έλεγε και η τρακαρισμένη φωνή της τρεμόπαιζε κι έδειχνε ότι δεν ήταν συνηθισμένη να μιλάει σε πολύ κόσμο, αλλά έβγαζε ένα τσαγανό, εκείνου που δε φαίνεται να έχει χάσει κάτι.
Μίλησε ένας παππούς, που κι αυτός σχεδόν κλαίγοντας, μας είπε για την Κατοχή και τα δεινά της χώρας του, αλλά λέει "ακόμα και στην πείνα, το μόνο που μας είχε απομείνει ήταν η αξιοπρέπεια μας. Τώρα τους το δίνουμε κι αυτό" Επαναλαμβάνω δεν είπε μας το παίρνουν, τους το δίνουμε.
Μια γυναίκα υπάλληλος του ΟΛΘ, εξήγησε για τα αποθεματικά και για τα 72 εκατομύρια που θα μπουν, άμεσα, στην τσέπη όποιου επενδυτή ενδιαφερθεί, χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα απο αυτόν, απλώς έναν διακανονισμό με εγγυητικές. Κανονικό ξεπούλημα, δηλαδή, χωρίς το κράτος να περιμένει σημαντικά έσοδα. Μας θύμησε ότι η αξία του Λιμανιού ξεπερνάει τα 400 εκατομύρια. Υπόψην μιλάμε για το Λιμάνι της Σαλονίκης, για το οποίο οι Γάλλοι επί Α'ΠΠ μας έβαλαν σε Διχασμό και οι Οθωμανοί κρατούσαν διακαώς λόγω της τεράστιας εμπορικής του αξίας κι εξαιτίας του, η Θεσσαλονίκη ποτέ δεν ξέπεσε, ποτέ δεν έγινε χωριό (σαν την Αθήνα του 1600).
Μίλησε μια ψυχολόγος του Θεαγενείου και μας είπε για το κόλπα των εργολάβων με τις διοικήσεις των νοσοκομείων, ένας κύριος, που πρότεινε "λαϊκές μετοχοποιήσεις των ΔΕΚΟ", με παραδείγματα χώρες της Λατινικής Αμερικής, είπε να μη χειροκροτήσουμε αν δε συμφωνούμε, να τον ακούσουμε πρώτα, μας κούρασε η αλήθεια λίγο, αλλά είχε το χρόνο του.
Ένας 45χρονος πωλητής, άνεργος, μας πρότεινε να πούμε όλοι μαζί τον Εθνικό Ύμνο, του φωνάξαμε "ΌΧΙ", δεν πειράζει, είπε αυτός. Μια κυρία, δασκάλα, με άντρα άνεργο, ιδιωτικό υπάλληλο, έλεγε να κυριαρχήσουν το Σάββατο και την Κυριακή οι μανάδες με τα καρότσια, τα μωρά και τα παιδάκια τους, να φωνάξουν για την κατάντια που θα παραδώσουν σε αυτά τα μικρά που δε φταίνε και σε τίποτα τελικά....
Και οι δικοί μου;; Με ψόφησαν στις ερωτήσεις! Ήταν πολύ για αυτούς, αυτό που γινόταν, μεγάλο και δυνατό συγκινησιακά, κι όμως αντέδρασαν καλύτερα απ΄'ότι περίμενα. Ούτε σα μικρομέγαλοι, αλλά ούτε και τελείως ανώριμοι, ούτε σα χαζόχαζα νηπιάκια. Κάποια στιγμή πήγε να χειροκροτήσει ο μεγάλος και το ρώτησα "άκουσες τι είπε;", μου είπε "όχι", "τότε γιατί χειροκροτάς;" του είπα. Και καθόταν και σκεφτόταν. Είμασταν καθισμένοι στις πλάκες γύρω από τον Πύργο και φωνάζαμε "δε σε θέλει ο λαός, ελικόπτερο και μπρος". Και με ρωτάει ο μικρός: "Δηλαδή μπαμπά θα γίνουμε σαν τη Λιβύη;;;;!!!". Η Αίγυπτος δεν του έκανε εντύπωση, και γιατί δεν την πολυπήρε χαμπάρι και γιατί έγινε λιγότερο θορυβώδικα από τη γείτονα χώρα, όπου οι βομβαρδισμοί και ο πόλεμος εκεί, τον αναστάτωσαν περισσότερο. Και ενώ αρχικά νόμιζα ότι δεν πρέπει να ενημερώνονται και πολύ τα παιδιά, για το φόβο μήπως να πάρουν τα λάθος μηνύματα, τώρα διαπίστωνα ότι πολύ απλά "δεν μπορείς να κρυφτείς από τα παιδιά, γιατί απλώς τα ξέρουν όλα". Ο μεγάλος ρωτούσε "Γιατί φωνάζουμε μπαμπά;;" "Για να μας ακούσουν" "Και μας ακούν, μπαμπά;;;", "Όχι" του λέω (!!!!).
"Κι αφού μπαμπά, αυτοί οι Παπανδρέου, δε μας ακούν και δε θέλουν να φύγουν, πώς πρέπει να τους διώξουμε;;;;; Με τανκς;;;;;;". Εγώ βέβαια ήρεμα, όσο μπορούσα,του είπα: "Όχι αγόρι μου , όχι πάλι τανκς!"
Το χειρότερο κι αυτό μου έκανε σχεδόν να κλάψω, αλλά ντράπηκα μπρος σε τόσο κόσμο και ειδικά μπρος στα παιδιά μου ήταν όταν μου ζητούσαν επίμονα να πάω κι εγώ να μιλήσω. "Να πας κι εσύ μπαμπά, να τους τα πεις" έλεγε ο μικρός. Και εγώ δικαιολογούμουν ότι δεν είχα πού να τους αφήσω και τέτοια, και ενώ ο μεγάλος έλεγε "δεν είμαστε μικροί, μπαμπά, εδώ θα είμαστε, θα σε βλέπουμε", ο μικρός έλεγε "θα έρθουμε και εμείς μαζί σου, μπαμπά, να μιλήσουμε κι εμείς". (Από τα λίγα που έχω καταλάβει για τα παιδιά μου είναι ότι ενώ ο μεγάλος έχεις τις γνώσεις και την μαθησιακή υπεροχή, ο μικρός διαθέτει καλύτερη κοινωνική ωριμότητα, ευρύτερη αντίληψη του περιβάλλοντος, στα γενικά πλαίσια). "Τι θα τους πεις, ρε μικρέ;;" (χρησιμοποιώ το "μικρέ" και το "μεγάλε", μόνο στο ιστολόγιο χάριν ανωνυμίας και διακριτικότητας, στην κανονική ζωή τους φωνάζω προφανώς με τα κανονικά τους ονόματα). "Θα τους πω για τον κύριο Άκη, το γυμναστή που του μείωσαν το μισθό και αυτός δε συμφώνησε κι έφυγε!!!". Με λίγα λόγια, ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Τα παιδιά μεταξύ τους, σε κάποιες στιγμές, συζητούν για αυτά που βλέπουν και δεν καταννοούν. Κι ακριβώς σαν παιδιά ξεχνιούνται και συνεχίζουν.
Φυσικά και τα δικά μου, κάποια στιγμή κουράστηκαν, πιάστηκε ο απαυτός τους, φύγαμε. Όταν όμως γυρίσαμε πίσω και ουσιαστικά "μαϊμουδίζανε" τα συνθήματα, κάτι με πείραξε. Μήπως είμαι υπερβολικός;; Μήπως ζητάω πολλά;;; Μήπως από κάποια απόσταση αν δεις τα πράγματα, όλα ρέπουν στο οπαδιλίκι;;
Κι ακόμα περαιτέρω, οι απορίες μου είναι πολλές και αναπάντητες φοβάμαι. Πώς γίνεται να οργανωθεί μια ανεξέλεγκτη, εκ φύσεως και εξ αριθμών, δύναμη και να ταξινομηθεί, τρόπον τινά σε αυτοδιάθεση;;; Και μάλιστα αυτό να γίνει έξω από θεσμούς, που εγκαθιδρύθηκαν ακριβώς για να προασπίσουν την ίδια τη δημοκρατία, που ταυτόχρονα απειλείται από αυτούς τους θεσμούς;;; Το αυγό της κότας (κι όχι του φιδιού) πρέπει πάλι να βγει κότα για να κάνει αυγό. Ο ψηφοφόρος πρέπει να εκλέξει πολιτευτή που θα ψηφίσει και θα στηρίξει τον ψηφοφόρο, ώστε αυτός να τον ξαναψηφίσει. Έτσι μάθαμε τόσα χρόνια. Τώρα, δεν είμαι σίγουρος αν στα μυαλά των περισσοτέρων που φωνάζουν "Να φύγουν όλοι!", υπάρχει η σιγουριά του "Και μετά τι;;". Όσο κι αν φαινόμαστε έτοιμοι για συμμετοχικές δημοκρατικές διαδικασίες, στυλ ομάδες περιφρούρησης ή ενημέρωσης για το κίνημα αυτό, δεν νομίζω ότι υπάρχει η κατάλληλη μαγιά να μας φουσκώσει. Δε βρίσκω τη συνεκτική αυτή κόλλα, που θα μας κάνει να πούμε "απεταξάμην το μαζί τα φάγαμε" και θα ενωθούμε στον κοινό αγώνα. Αγώνας προς πού;;; Οι φίλοι του αδερφού μου, τοποθετημένοι ως επί το πλείστον προς τα αριστερά, μαζί με μια μεγάλη μερίδα κόσμου, και με άπασα τα ΜΜΕ (πλην ισως του ΣΚΑΪ), είναι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι. Σου λέει "ποιος κρύβεται από πίσω;; ποιος τα ορχηστρώνει όλα αυτά;; γιατί βγάζουν απ'έξω τα κομματικά πανώ;; γιατί δε θέλουν τα συνδικάτα;; μπας και είναι ο στρατός;; πολλές σημαίες βλέπω, μην είν' τίποτις εθνοσωτήρες πατριώτες;;;;". Και άλλα τέτοια συνωμοτικά. Ο Ριζοσπάστης για παράδειγμα, τρεις μέρες δεν αφιέρωσε ούτε γραμμή στα εξώφυλλά του. Μιλούσε για παλλαϊκά συλλαλητήρια που ΘΑ γινόντουσαν Σάββατο, με πρωτεργάτες τους ΠΑΣΕΚΙ, ΟΛΕΜΕ, ΟΚΥ και άλλα τέτοια γελοία αρκτικόλεξα, αποδεινύοντας για ακόμα μια φορά πόσο μακρυά είναι από την πραγματικότητα.
Επανέρχομαι πάντως στο θέμα των επιλογών. Όλοι αυτοί (εμείς) που μαζεύονται στις πλατείες είναι το ίδιο το σύμπτωμα, δεν μπορεί να είναι η λύση, η θεραπεία. Για χρόνια, δεκαετίες, στους κύκλους συζητήσεων μου με φίλους, μιλούσαμε για αυτή τη φοβερή κοινωνική παθογένεια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Το νεοπλουτισμό και την επιδειξιομανία, που παρουσίαζαν ως και ο περιπτεράς της γειτονιάς. Το καγιέν που είχε και μοστράριζε το κάθε τσόλι. Ο καταχρεωμένος υδραυλικός που είχε δέκα πιστωτικές κάρτες. Η (τζάμπα) φιγούρα του κάθε προέδρου και διευθυντή, ιδρυμάτων επιχορηγούμενων από το κράτος με έργο...το τίποτα. Η αμορφωσιά δασκάλων και καθηγητών, η κομματικοποίηση Πανεπιστημίων, η απάθεια όλων των συμμετεχόντων μπροστά στην κατρακύλα του συστήματος Παιδείας και Μόρφωσης (κακά τα ψέμματα, από την απαιδευσιά μας την πάθαμε, από την επανεκπαίδευσή μας θα σωθούμε, εάν σωθούμε τελικώς). Την τεμπελιά νέων και μεσηλίκων, που οι μεν πρώτοι την άραζαν στα καφέ, με ένα φραπέ κι ένα τάβλι στο οχτάωρο και τους δε να βγαίνουν στη σύνταξη από τα 50, για να τα βγάζουν "μαύρα" μετά. Οι νέοι αγρότες που έβαζαν τους Αλβανούς να μαζεύουν σοδειές και μετά να τους βρίζουν κι από πάνω, οι δε πατεράδες τους να κυκλοφορούν με τα λεφτά των επιχορηγήσεων με την καίνούρια Κάμπριο, ώστε να πάνε να απειλήσουν τον τοπικό βουλευτή με περισσότερο ύφος. Ο άκρατος ανταγωνισμός στα ασήμαντα. Η έξαλλη σπατάλη και ο υπερκαταναλωτισμός και η παραγνώριση του γνωστού κι αλάνθαστου "απλώνεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το σεντόνι σου". Η πίεση σε βουλευτές και βολευτές να "τακτοποιήσουμε το παιδί" στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στον ΟΠΑΠ, στον ΟΣΕ, να κάάάάάθονται, να παίρνουν παχυλά μισθά, αφάνταστα εφάπαξ και συντάξεις και τώρα να κλαίγονται.
Όλα αυτά τα βλέπαμε, τα κοροϊδεύαμε. Τώρα που έσκασαν στο κεφάλι μας, τα ρίχνουμε στο σύστημα, στο παγκόσμιο πολιτικό κενό, στην ανυπαρξία αλληλεγγύης (;;!!) από τους Ευρωπαίους εταίρους, στο ΓΑΠ, στην κυβέρνηση. Πάντα η μούτζα αλλού ήταν ευκολότερη από την αυτομούντζωση. Βρίσκεις και δικαιολογίες, δεν μας τα είπαν έτσι, μας ξεγέλασαν. Πριν όμως από την εθνική πτώχευση, προηγήθηκε ο τεράστιος αριθμός των νοικοκυριών που είχαν υπερχρεωθεί, λόγω πιστωτικών, λόγων καταναλωτικών δανείων, με τις ευλογίες βέβαια τραπεζών και ΜΜΕ. Πάθαμε αμνησία ή ξεχάσαμε ότι μεγάλοι και τρανοί ηθοποιοί έβγαιναν και μας προέτρεπαν να πάρουμε δάνειο, χρήματα στο λεπτό, (άκου χρήματα στο λεπτό-τραπεζίτης κι αεριτζής γίνεται;;;), άμεση υπερανάληψη. Και μεις τα παίρναμε! Και αυτό το έλεγαν ανάπτυξη.
Τώρα που το πολιτικό σύστημα, οι άνθρωποι που εμείς (αυτοί) επέλεξαν, φάνηκαν κατώτεροι των προσδοκιών μας, θέλουμε να τους διώξουμε. Συμφωνώ, να φύγουν. Και μετά;;;;;;;; Ποιες είναι οι προσωπικότητες που θα έχουν εκείνη την απήχηση, εκείνη την αίγλη, εκείνη την υπευθυνότητα, όχι απλώς να προτείνουν λύσεις, αλλά και να μας πείσουν ότι πρέπει να τις εφαρμόσουμε;;;;;;;
Εδώ ένα κόκκινο φανάρι και δεν το σεβόμαστε.....Πόσω μάλλον να υπακούσουμε στις επιταγές άσχημων, επώδυνων μέτρων. Και ποιος από αυτούς (εμάς) που διαμαρτυρόμαστε διαφωνεί ότι αρκετά από αυτά που αναγράφονται στο Μνημόνιο (περιορισμός κρατικής σπατάλης, απολύσεις στο Δημόσιο) δεν έχουν σωστή βάση και τα λέμε κι εμείς μεταξύ μας;; Ποιος όμως εμπιστεύεται όχι τον άλλον, τον ξένο, τον υπουργό, τον ίδιο του τον εαυτό, ότι όταν θα έρθει η ώρα π.χ. να διαλέξεις ποιον θα απολύσεις από το γραφείο, τον τεμπελχανά ξάδερφό σου, που οι μανάδες σας μένουν δίπλα-δίπλα στο χωριό και που ψιλοκλέβει κιόλας από το ταμείο, αλλά τον αγαπάς γιατί είναι σόι Ή την εργατική
υπάλληλο, που χώρια που δε σου κάθησε, βγάζει και γλώσσα και σου προτείνει και ιδέες για την αύξηση της παραγωγής, εσύ θα ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΣΩΣΤΟ;;;;;
Το αίσθημα που έχω εγώ δεν είναι αγανάκτηση. Είναι αηδία, είναι η αναγούλα πριν τον εμετό, που είναι και μια φυσική πράξη στο κάτω-κάτω. Αποβάλλεις τα εχθρικά, τα ξένα προς τον οργανισμό σου (και τη χώρα σου). Αρχικά μπορεί να νοιώθεις λίγο άδειος, λίγο με μια ξινίλα στο στόμα, αλλά σίγουρα μετά είσαι ανακουφισμένος, καθαρός εσωτερικά. Για από μέσα θα δρομολογηθούν οι αλλαγές. Από μέσα-μέσα, για αυτό και κανονικά αργούν οι διαδικασίες, επειδή η απόσταση μέσα-έξω είναι μεγάλη, όσο το μήκος του οισοφάγου. Όταν θα αφήνεις προτεραιότητα στο διπλανό σου να περάσει αυτός πρώτος στη διασταύρωση, όταν θα πας να μαζέψεις του άλλου το σκουπίδι, όταν θα μιλας στο παιδί σου ότι δεν μπορεί να΄χει το PSP, όταν θα καθήσεις δύο ώρες παραπάνω στο μαγαζί του αφεντικού σαν να ήταν δικό σου (χωρίς να περιμένεις υπερωρία), όταν θα αποσύρεσαι μόνος σου
από την προαγωγή γιατί αναγνωρίζεις ότι ο συνάδελφος σου είναι όντως ανώτερος από σένα, όταν δε θα βάζεις μέσο για κάθε βλακεία π.χ. μετάθεση στο στρατό ή απαλοιφή προστίμων του ΚΟΚ, τότε ΝΑΙ, τότε θα είμαστε εμείς που θα καθορίζουμε τις τύχες μας και θα μιλάμε για Δημοκρατία ή για Εκκλησία του Δήμου ή για εκ περιτροπής εναλλαγή ηγεσίας από απλούς πολίτες, επαγγελματίες όλων των ειδών, κι όχι από άψητους γραφειοκράτες, τζάκια και παράγκες.
Λέω να σταματήσω εδώ....Φαντάζεσαι να έπρεπε να τα έλεγα όλα αυτά εκεί στον τηλεβόα του Λευκού Πύργου;;;; Ε ρε ντομάτα που θα έπεφτε και γιούχα. Οπότε τα λέω τώρα, εδώ, για να τα διαβάσουν τα παιδιά μου, αργότερα. Και μιας και βρεθήκατε κι εσείς, κάντε κι εσείς
τον κόπο, εάν θέλετε. Εύχομαι να (μην) αγανακτίσετε........................
Υ.Σ. αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν τα ΜΑΤ, το έκανε μια νεροποντή. Η πλημμύρα της Κυριακής έπνιξε τους αγανακτισμένους Σαλονικιούς (εκτός από λίγους πλην ηρωικούς εναπομείναντες). Οι υπόλοιποι το σκάσαμε σαν τα ποντίκια, όταν άρχισε να βουλιάζει ο Πύργος. Ίσως γι'αυτό είναι αποδοτικότερος ο καταβρεγμός των διαδηλωτών από τα χημικά. Το βήχα και το κλάμα τα αντέχεις (είμαστε κι ευσυγκίνητοι, είμαστε και καπνιστές), αλλά το μουσκίδι σε αφήνει παγερό και αμήχανο, σαν πουλί μες στο νερό, σαν να βρεθείς ξαφνικά μπροστά στον ίδιο το ΓΑΠ και δεν θα μπορείς ούτε μούτζα να του ρίξεις ούτε να το βρίσεις ούτε τίποτα, παρά θα στέκεσαι να τον κοιτάς σα χάνος. Κι εκείνος θα σου γελάσει και θα σου πει, έτσι βρεγμένος που θα είσαι :" Σε νοιώθω, σε αισθάνομαι, είμαι μαζί σου, μαζί θα στεγνώσουμε (σ' )αυτήν τη χώρα"......................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου