Inception (Απαρχή)

Ο Νόλαν είναι σπουδαίος κατ'εμέ. Σήμερα θα προσπαθήσω να δω την πρώτη του ταινία, The following, αλλά ήδη από το Memento είχα πάθει την πλάκα με!! Τέτοια ροή, τέτοια πρωτοτυπία σεναρίου, τέτοια πλοκή. Κι άλλοι έχουν παίξει με την αμνησία βραχείας περιόδου (αυτό που ξεχνάς κάτι μόλις περάσουν 5 λεπτά), αλλά τόσο αριστοτεχνικά λίγοι τα κατάφεραν. Το έργο αυτό το έχω λατρέψει, το γουστάρω τρελά, διότι έχει και πολύ τρέλα μέσα του, πολύ βάθος, ποιοι είναι οι φίλοι που θυμάσαι, οι άνθρωποι που θέλουν το καλό σου ξεγελώντας σε και ποιους ξεχνάς ότι θέλουν το κακό σου αλλά που τους έχεις για βοήθεια....Μια ψευδαίσθηση αναμνήσεων, μνήμης, γεγονότων, συναισθημάτων που θέλεις να τα θυμάσαι αλλά τα ξεχνάς και πάει λέγοντας.....

Για τα άλλα -Prestige, Insomnia, Dark Knight-OK δεν έχω ιδιαίτερη άποψη, αν και το insomnia λόγω πρωταγωνιστών, το βλέπω και το ξαναβλέπω ευχάριστα.

Ήρθε τώρα και η Απαρχή κι έδεσε το γλυκό!!! Άλλη μούρλα. Σενάρια δικά του υπ'όψην. Και στο Memento και σε αυτό. Στο συγκεκριμένο το χοντραίνει το πράμα. Μπαίνει μέσα στα όνειρα άλλων, φτιάχνει-ρημάζει, δημιουργεί άλλα όνειρα/επίπεδα, σχηματίζει περσόνες, εμφυτεύει ιδέες, γενικώς χάνεται η μπάλλα. ΟΚ, ο μέσος κινηματογραφόφιλος (τι εύκολο που είναι να δακτυλογραφείς σινεφίλ και ξεμπερδεύεις!) εντυπωσιάζεται, έφαγε και τα ζελεδάκια του, το ποπ-κορν του και άντε σπίτι για νανάκια.

Τι μένει;;; Για το μέσο μ.....κα, λίγα πράγματα. Το έργο όμως έχει φιλοδοξίες, επίπεδα σαν τους φλοιούς του κρεμμυδιού, που λέει κι ο Σρεκ. Αν βουτήξεις λίγο παρακάτω από το ισόγειο, ίσως δεις μελλοντολογικές καταστάσεις, η βιομηχανική κατασκοπεία με άλλες διαστάσεις, βουτάς στα υποσυνείδητα, παίρνεις πληροφορίες, εμφυτεύεις ιδέες, διαμορφώνεις προσωπικότητες και βάλε. Λίγο πιο κάτω, στο επίπεδο Β, έχει την εγκεφαλική λειτουργία συνολικά, οι ονειροκρίτες ως σοβαρή επιστήμη, η Ψυχανάλυση του Φρόυντ με ηλεκτρονική μορφή, το όνειρο μέσα στο όνειρο, τι συμπεράσματα βγαίνουν για την "κανονική" ζωή;; Στο διπλανό δωμάτιο ίσως βρεις την δημιουργικότητα των σκέψεων, χωρίς να υπάρχει κάποια χειρωνακτική εφαρμογή (πώς λέμε με τη σκέψη κινείς βουνά;;)
Τώρα στα βαθειά υπόγεια έχει κι άλλο ψωμί. Διότι πάντα στις ψυχές των ανθρώπων, στα πιο βαθειά τους όνειρα, υπάρχουν είτε οι ενοχές είτε οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Απ' τη μια οι ενοχές για τις οποίες μετανοιώνεις, αλλά δε γίνεται να αλλάξεις και από την άλλη πράγματα που θα ήθελες αλλά μόνο στον ύπνο μπορείς να τα φαντασιώνεσαι. Έτσι μια χαμένη παιδικότητα, μια απώλεια αγαπημένου ανθρώπου, , τα παιδιά μας που δεν αφιερώνουμε το χρόνο που θέλουμε, μας στοιχειώνουν στον ύπνο. Δημιουργούν τη δική τους πραγματικότητα, το δικό τους matrix, που δεν έχει σχέση με εξωγήινους και "διαστημοφρουρούς" , απλώς αντανακλούν την δεύτερη (ή και τρίτη και τέταρτη) εναλλακτική στις ζωές μας. Τι θα άλλαζες στη ζωή σου αν μπορούσες, καν'το πρόβα τουλάχιστον στο όνειρό σου!
Κι όπως πάντα στα υπόγεια, βάζουμε τα απλά πράγματα (διότι στα σαλόνια, στα ψηλά δώματα βάζουμε τα πολύπλοκα, τα φιγουρατζίδικα) και αυτά που διεγείρουν όλα τα πρωτογενή συναισθήματα. Έτσι και στην ταινία, όσο sci-fi και να είναι, αυτό που κατακάθεται είναι οι στιγμές της συγκίνησης, το ταρακούνημα στο υποσυνείδητο, που αν και κοιμισμένο, ροχαλίζει και μας θυμίζει πράγματα βυθισμένα είτε στα όνειρα είτε στη λήθη (ηθελημένη ή αθέλητη).

Καλή ταινία, καλό σενάριο, μπορεί να παίξει στα Όσκαρ, μπορεί όχι. Σε βάζει σε σκέψεις και αν θες, δοκίμασε να δεις τον εαυτό σου στο σημερινό σου όνειρο. Κι εκεί, προσπάθησε να ονειρευτείς πόσα πράγματα μπορείς να ονειρευτείς ακόμη (!!). Που δεν τα 'χεις ζήσει ακόμη.......