Σκηνή σε δυτικό προάστειο μιας πόλης :
Έξω από ένα δημοτικό σχολείο, Σάββατο πρωϊ, καλός καιρός, ντάλα ήλιος. Τρεις παρέες, μία με τέσσερις 8χρονους, μία με 2 αδέρφια, και τρεις 12 χρονοι, κοιτάζουν έναν τοίχο περίπου 2-2,5 μέτρα και πάνω από κει σιδεριές, κάγκελα, άλλο 1,5 μέτρο. Κοιτάζουν, κοιτάζονται, ποιος θα τολμήσει να ανέβει πρώτος. Μέσα από τα κάγκελα, οι πιτσιρικάδες βλέπουν γηπεδάκι, τέρματα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, ολοκαίνουργια όλα, με άπλετο χώρο. Ξερογλείφονται, κοιτούν, ξανακοιτούν, δεν το βάζουν και κάτω. Προσπαθεί ο ένας από τους μεγάλους, πέφτει. Βλέπουν οι υπόλοιποι, διστάζουν. Ξαναπροσπαθεί ένας μικρός, γλυστράει, τον κρατάν οι άλλοι, κουράζεται, τα παρατάει. Τα δύο αδέλφια λένε, "πάμε από γύρω μπας και βρούμε να μπούμε από αλλού". Κάνουν τη γύρα, τίποτα. Ξαναδοκιμάζουν, φτάνουν μέχρι τα κάγκελα, αλλά μετά πάλι δεν αντέχουν να κρατηθούν, ξαναπέφτουν. Η απογοήτευση αρχίζει να επικρατεί, σιγά σιγά τα παρατούν, ξανακοιτάζουν το γήπεδο, τα τέρματα, με μια πίκρα, μια αμηχανία, "Άντε πάμε να φύγουμε, μήπως βρούμε κανένα άλλο μέρος. Εξάλλου έχω και το play station σπίτι, πάμε εκεί μετά" λέει ο ένας 12χρονος.
Ένας μανάβης που τους βλέπει, με κατανόηση, φωνάζει: "Να σας δώσω έναν κόφτη να σπάσετε την κλειδαριά, αλλά θα πείτε ότι εσείς το κάνατε, μόνοι σας;;;" Οι 12χρονοι γέλασαν, οι μικρότεροι είχαν ήδη αρχίσει να αποχωρούν....
Χώρα που δε νοιάζεται για τα παιδιά της,
θα νοιαστεί για σένα και για μένα;;;;;;;
Τρελός είσαι;;;;;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου