Φουαγιέ Μεγάρου. Δευτέρα βράδυ. Έξω βροχή. Με ένα ποτήρι Dewars στο χέρι μου.
Περίεργοι ήχοι. Σονάτα concertante για φαγκότο και πιάνο του Σκαλκώτα.
'Ηχοι απόκοσμοι, όχι εύκολοι στο αμύητο αυτί.
Οι νότες που μοιάζουν "ατάκτως ερριμένες", μέσα στο ατονικό τους περιβάλλον, έχουν κάτι από το χάος του 20ου αιώνα.
Η ιστορία λέει ότι ο Σκαλκώτας, όντας στο Βερολίνο του εθνικοσοσιαλισμού, προσπάθησε να μεταφέρει στο έργο αυτό το "σκοτεινό και ανησυχητικό" της ατμόσφαιρας που ζούσε.
Σε αντίθεση με το ρομαντισμό των Γερμανών συνθετών του 18ου και 19ου, που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να παράγουν εικόνες, οι "σειραϊστές" στόχευαν στο υπεραναλυμένο συναίσθημα, στο άγχος, στη διαταραχή, στην εντροπία, στην πολυπλοκότητα της αποδιοργάνωσης, στη δυσαρμονία.
Εμείς οι αδαείς, οι "έξωθεν της κλασσικής παιδείας", προσπαθούμε να βρίσκουμε το νήμα στις αυξομειώσεις της έντασης ή των διαφωνιών, ενώ οι περισσότεροι μυημένοι φαντάζομαι ότι την ανατριχίλα τη βρίσκουν σε κάθε δωδεκαφθογγικό συνδυασμό.
Η ακρόαση βέβαια είναι αξεπέραστη. Ο ήχος πάντα στοιχειώνει ευκολότερα απ'την εικόνα
Άκουσον-άκουσον......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου