Ακούγοντας τον Astor Piazzolla, με πιάνει ένα δέος και μπορώ να υποκλιθώ άνετα στους υπερκόσμιους ήχους του. Ούτε χαζομάρες με φολκλόρ και τανγκό ούτε κουλτουριάρικες αηδίες. Απλή μαγεία, απλή έκσταση. Οι θεοί ήταν γεναιόδωροι με τον άνθρωπο αυτό.
Δυστυχώς, όταν ήρθε στην Ελλάδα, στην Κρήτη, καλεσμένος του Χατζιδάκη, δεν μπόρεσα να πάω να τον ακούσω από κοντά. Και μετά πέθανε... ΟΚ. Ας είν' καλά τα cd και τα YouTube.
Πάντως υπάρχουν και οι επίγονοι. Ο καλύτερος για μένα αυτή τη στιγμή είναι ο Richard Galliano. Αυτόν τον είδα τουλάχιστον. Ήρθε πρόπερσι στα Δημήτρια. Ζόρικος παίχτης.
Αλλά σαν το μαέστρο, δεν είναι κανείς. Αναντικατάστατος! Θα μπορούσα να γράψω χίλιες άχρηστες κουβέντες γιατί το θαυμάζω, να μιλήσω για τα συναισθήματα που μου προκαλεί, για τη ζήλεια που νιώθω, για την αγαλλίαση, για την ανάταση κτλ κτλ. Τι νόημα έχει;;
Καθήστε και αν θέλετε ακούστε.... Αν όχι, μη σώστε. Εσείς χάνετε.
Υ.Σ. Ιδανικό ξεκίνημα γνωριμίας με το μαέστρο θα 'ταν το CD "Zero Hour" (1986).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου