Μουδιασμένος (Στα είπα όλα?)

Αρχίζουν τα χέρια μου και μουδιάζουν. Μαζί με το μυαλό μου. Τον τελευταίο καιρό μου 'ρθε μαζεμένος ελεύθερος χρόνος, προσπαθώ να μαζέψω σκέψεις και πράξεις, αλλά δεν μπορώ να τα βγάλω σε κείμενο. Σαν κατάσταση μετά από εγκεφαλικό, σαν πρόδρομος άνοιας, σαν να μπουκώνουν οι λέξεις στο στόμα, λίγο πριν βγουν, σαν να μην έχουν νόημα, σαν μη γίνονται αντιληπτές. Κλασικό πρόβλημα (ενδο)επικοινωνίας.


Κοιτάζω γύρω και προσπαθώ να αφομοιώσω τα γεγονότα, που τα θεωρούμε δεδομένα, εφόσον έγιναν. Δε βγάζω άκρη. Φαντάζομαι έτσι θα κοίταζαν και οι πρωτόγονοι εγκέφαλοι, όπως κοιτάζουν οι βρεφικοί ή οι εγκέφαλοι αναπτυγμένων ζώων. ΔΕΝ ΣΚΑΜΠΑΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ!


Η άλλη σφαίρα (εσώτερη), αυτή της ενστικτώδους ανάλυσης, βοηθάει περισσότερο. Εστιάζει στο θυμικό, στη στιγμιαία αντίδραση. Βεβαίως δεν έχει καμμία οργάνωση, γι' αυτό και μετά την πάροδο 3 sec, όλα ξεχνιούνται............................................................



Τι έλεγα;;;;;


Α ναι... Αναρωτιέμαι ποιό το νόημα των επαφών;; Και για να εξηγούμαι ποιό το λογικό νόημα, αφού τα 'παμε, στο θυμικό, τα ένστικτα μυρίζονται και ολοκληρώνουν βιολογικές υποσχέσεις. Αλλά η λογική, πως ξεπερνά τα διάφορα επικοινωνιακά, κωδικολογικά προβλήματα διαδικασιών, όπως π.χ. ένας διάλογος;; Υπάρχουν εγγενή εμπόδια στην απλή ερμηνεία μιάς λέξης από έναν ή περισσότερους ανθρώπους, που μπορεί να μιλούν την ίδια γλώσσα, να έχουν την ίδια προσωπικότητα, να έχουν ίδιο χρώμα, ίδια κοινωνική τάξη, ίδια μόρφωση, να βλέπουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, να ζουν και πιθανόν τις ίδιες ζωές, κι όμως να απέχει ο ένας απ'τον άλλον όσο η Γη απ΄τον Μ22 (περίπου 10.000 έτη φωτός).


Και άντε ας πούμε ότι ο διάλογος, ακόμα κι όταν είναι δύο μονόλογοι, αποσκοπεί στο συλλείτουργο δύο εγκεφάλων, που δέχονται τις πληροφορίες με κοινά αισθητήρια. Τα αισθητήρια όμως λειτουργούν, υπηρετούν κι εξυπηρετούν. Με τι κόστος όμως; Το κόστος της μίξης πληροφοριών, που θα αναλυθούν και θα πρέπει να δώσουν λύση. Κάθε ερώτηση χρειάζεται την απάντηση. Αλλιώς μένει μόνο το αίνιγμα, ο γρίφος, conundrum που λεν και στα λατινικά. Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας και το αγνοούμε, απλώς για να (συν)υπάρξουμε. Και φυσικά δε χρειάζεται να το πω εγώ, αυτό γίνεται απ΄τις απαρχές του βιολογικού κόσμου. Η κοινωνία, η συγκατοίκηση, η συνένωση έγινε και βασίζεται όχι σε νόμους Λογικής και κοινών Σκέψεων, αλλά αποκλειστικά στα ίδια ένστικτα που κρατούν την αγέλη και το κοπάδι.


Ξαναγυρίζω σε θέσεις μου, που ανέφερα και παλιότερα, περί ανθρώπινης -Μη Λογικής-φύσης, αλλά και ανθρώπινης συμπεριφοράς. Είναι η συμπεριφορά που εξελίσσεται κι όχι η φύση μας. Η φύση μας είναι η ίδια κι απαράλλαχτη. Όπως έβλεπες τον διπλανό να τον καταβροχθίζει ο δεινόσαυρος, με τα ίδια μάτια και τα ίδια συναισθήματα και σήμερα βλέπεις να πέφτουν οι βόμβες στη Γάζα ή να πεθαίνει το βρέφος απ'το AIDS της μάνας του. Τα ένστικτα της κερκίδας (Α ρε Παοκάρα) είναι τα ίδια με του Homo τρέχα γύρευε, το αίμα που σου ανεβαίνει στο κεφάλι όταν σε δει στραβά αυτός που σου τρώει τη θέση πάρκινγκ κουβαλάει το ίδιο ποσό αδρεναλίνης με αυτόν τον κακόμοιρο που έτρεχε για να γλυτώσει απ'τα μαστόδοντα ή τους Νεφελίμ. Δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξουν αυτά. Το 'χουμε επεξεργαστεί, το ΄χουμε δουλέψει και όόόόόόλες τις προηγούμενες χιλιετίες μας έχει βγάλει ασπροπρόσωπους. Όταν μπορείς να ..μήσεις κάποιον, τον ..μάς και τελείωσε. Άμα βρεις κάποιον κάτω, τον κλωτσάς κι εσύ. Όταν πεινάς, θα σκοτώσεις για να φας. Προτιμάς βέβαια το αρνί ή το γουρούνι, αλλά αν δίπλα σου έχεις μόνο ανθρώπους;;



Η ΦΥΣΗ ΞΕΡΕΙ. Και οι αρχαίοι πολιτισμοί μας τα 'παν (ή τους τα 'παν), κι ακόμα αναρωτιόμαστε!


Ο (φοβερός και τρομερός) Αρκάς τα 'πε όλα:


Αμπελοφιλοσοφία τέλος.

Περίεργο!!!! Με την τελευταία φράση, φαίνεται να μου 'φυγε και το μούδιασμα.
Θεραπευτικό blogging ή αυτοίαση μέσω ανακυκλούμενων σκέψεων;;

Ποιός ξέρει;;;;



Στην ουσία, Ποιός αλήθεια νοιάζεται;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;