(Χάλια φωτογραφίες αλλά ήμουν και σουρωμένος. Δικαιολογείστε με! )
Τόπος NOBar. Περιοχή Ποσειδώνιο. Νέα μουσική σκηνή, λέει. Τρίχες. Μία τρύπα με αυγοθήκες για ηχομόνωση λόγω κατοικημένης περιοχής. Αν και φωνάζει ροκ, παίζουν και έντεχνοι (Βλ. Κουρσιούμης http://www.youtube.com/watch?v=tgzGHC9GL1U ).
Το συγκρότημα που έπαιζε όταν πήγα εγώ λεγόταν "a capella". Το γνωστό αστείο (a capella=καπέλα) με τα παιδιά να φοράνε καβουράκια και να παίζουν από Frank Nash-Prison song, Σιδηρόπουλο-Μπάμπη φλου, Violent Femmes, έως και δικά τους (πρώτο ταξίδι). Χωρίς φάλτσα, με καλές φωνές, αξιοπρεπείς εκτελέσεις. Επιπλέον, γυναίκα στα keyboards, καλή ovation, η άλλη κοπέλα στα φωνητικά με ωραιότατη χροιά, ο μπασίστας από άλλο συγκρότημα "three for the road" νομίζω, όχι κακός, ενθουσιώδης νέος.
Κι αυτό είναι που μένει. Ο ενθουσιασμός του εραστή της τέχνης. Καλός κι ο επαγγελματίας, αλλά πολύ ψύχρα ρε αδερφέ. Επαγγελματισμός πάει στις επιστήμες, όχι στις τέχνες. Εκεί θέλει πολύ ψυχή, πολύ πάθος, πολύ βαράω-τις-χορδές-και-δε-με-νιάζει, νιάτα και ροκιά, ας είναι και τρία ακόρντα. Μας κούρασαν οι χαϊφιντελιστές. Άσε να παίξει και λίγη "βρωμιά". Τι πειράζει;
Καλή τύχη στα παιδιά, τα πράγματα είναι φτωχικά και με αδαείς ανθρώπους "επί των θεμάτων και των αποφάσεων".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου