ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ο ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ







Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2024

Ακούω το Urbanum

 ....ή με ακούει αυτό, όπως το ακούω!

Δύσκολος ο Θανάσης, σου βάζει δύσκολα, εδώ και κάποια χρόνια δηλαδή. Εγώ έφυγα για Γερμανία με τον Ελάχιστο Εαυτό, του '11. 

Μετά από την Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου (δεν ξέρω, δεν έχω άποψη, πέρασε μέσα μου και δεν ακούμπησε, ίσως πρέπει να τον ξανακουσω) κι έναν δίσκο λάιβ από 5-6 χρόνια συναυλιών, βγαίνουν το '18 και το '21 μες στην πανδημία δύο δίσκοι με κύριο ερμηνευτή το Σωκράτη (το στόμα που γελά και ο απροστάτευτος). Επίσης μέτριο ενδιαφέρον από μεριάς μου. Είχα αλλάξει κι εγώ βέβαια, στο ενδιάμεσο και δεν είδα αυτό το συνεχιζόμενο γαϊτανάκι στη σκέψη του.

Οπότε με ένα κενό στη δισκογραφία, είπα να ακούσω τον πρόσφατο δίσκο. Το Ουρμπανουμ. εδώ 

Το άκουσα. Δεν την άκουσα.

Το ξαναάκουσα. Μπα.


Όχι. Δυστυχώς για μένα. Αυτός είναι δημιουργός. Εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω. 

Πίσω στα παλιά του. Πίσω στα παλιά μου.

Αντίο Θανάση.

Mit sich im Reinen sein

 Psychotherapeuten wie die Annika, sagen ".....Die Vergangenheit, getroffene Entscheidungen und die Person, die man jetzt ist – alles ist irgendwie in Ordnung....."

Keine Reue! Kein schlechtes Gewissen! Das Beste, das er konnte. Alles in dem Moment war richtig so, wäre nichts anders gewesen. Könnte nicht anders verlaufen. 

Es besteht dennoch keine Ordnung, nix Reines und Feines. Enthusiasmus ist Schnee vom gestern, Pessimismus und Fatalismus sind wie das Blutzoll des Lebens. Dazwischen, gequetscht und erstickend, das Gefängnis der Realität (danke Lampe!) Trotz der Farce findet ein Friedensvertrag statt, das endgültige Kompromiss mit sich selbst. 

Im Reinen, in Ruhe, ein Seufzer. Er gab alles was er konnte. Kein Ding, das Ergebnis war nicht das Erwünschte, gelinde gesagt.

Oder andersrum,  das Ergebnis wurde nicht gesehen, nicht wahrgenommen. Das Publikum hat das Stadium vor dem Ende verlassen. Ohne Frust und ohne Traurigkeit. "It's what it is now" wie Mark Knopfler singt.

Jeder sollte mit sich im Reinen enden. 

Aber...das ist das wahre Ende, nicht wahr?

Wechsel der Dinge

 An einem regnerischen Tag, um 06:15, wie immer, unterwegs für die Arbeit, höre ich ein meiner Lieblingsgedichte von Brecht, mit banalen Worten konstruiert, wiederholt und monoton.

 Jung, alt, traurig, erinnernd, morgen, Abend. 

Geschrieben in 1955.

In einem Jahr war er mit 58 tot.



Wechsel der Dinge


Und ich war alt, und ich war jung zu Zeiten

War alt am Morgen und am Abend jung

Und war ein Kind, erinnernd Traurigkeiten

Und war ein Greis ohne Erinnerung.


War traurig, wann ich jung war

Bin traurig, nun ich alt

So, wann kann ich mal lustig sein?

Es wäre besser bald.




Begr

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2024

Shostakovich Symphonie 14, Opus 135

 Για την αρχή επίσης του χρόνου: 

Ένα εντυπωσιακό έργο της εξπρεσιονιστικής περιόδου του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση κι ο Μίκης (είχα γράψει για τη βράβευση εδώ).

Ανήκει στα ύστερα έργα του, γράφτηκε το 1969, έξι χρόνια πριν το θανατό του. Είναι γραμμένο σε σολ ελάσσονα, περιλαμβάνει υψίφωνο, βαθύφωνο και ορχήστρα εγχόρδων με κρουστά. Το λιμπρέτο είναι ποιήματα των Garcia Lorca, Apollinaire, Küchelbecher και Rilke.Ειδικά για τον τελευταίο, έχω ξαναμιλήσει (εδώ). Ο Σοστακόβιτς χρησιμοποιεί το ποίημα "der Tod des Dichters", ο θάνατος του ποιητή, που γράφτηκε στο Παρίσι το 1906.

Μπορείτε να ακούσετε μόνο ένα μικρό απόσπασμα (τη μελοποίηση στο ποίημα του Ρίλκε) εδώ ή ολόκληρη τη συμφωνία με όλα τα ποιήματα, με τη συμφωνική ορχήστρα της hessischen Rundfunk εδώ .

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να εκτιμήσω το μεγαλείο ενός τέτοιου μοντέρνου σύνθετη, που ζει κι αναπνέει σε ένα απολυταρχικό καθεστώς με το φόβο της λογοκρισίας, ή και του θανάτου, εάν ο πατερούλης δεν τα έβρισκε αρκετά "σοσιαλιστικά" τα έργα του. Πάντως με το αυτί μου, δεν τα ακούω ότι κατευθύνονται στον μέσο άνθρωπο, στον ανοίκειο με διαφωνίες και κοντρα-αντιστιξεις, α-μελωδικές γραμμές και ακατανόητα λόγια. Ίσως να μην έχω ιδέα για το τι ακριβώς ήταν αυτή η ρωσική κομμουνιστική ιντελιγκέντσια στις δεκαετίες '50- '60, αλλά το σίγουρο ήταν πήρε πολλές βραβεύσεις από το καθεστώς. Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που ο Στραβίνσκι δεν το γουσταρε, τον κριτικαρε, το σνομπαρε και όταν βρέθηκαν κάποια στιγμή ήταν ιδιαίτερα καταφρονητικός. Παρόλο που ο Σοστακόβιτς τον είχε είδωλο, πρότυπο, τον εκτιμούσε αυτόν και τη μουσική του απεριόριστα.

Τέλος πάντων, οι άνθρωποι ίσως πρέπει να διαχωρίζονται από το έργο τους, αλλά αυτό ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή του cancel Culture, δεν είναι ούτε να το αναφέρεις.

Ξανά στο έργο. Ο ίδιος ο Σοστακόβιτς έδωσε μεγάλη σημασία στην 14η, έλεγε ότι ο,τι είχε δημιουργήσει μέχρι τότε, ήταν η προετοιμασία για αυτό το έργο του. Το οποίο ουσιαστικά είναι η ερμηνεία του για το φαινόμενο του θανάτου. Είχε κουραστεί, είπε, με την ωραιοποίηση και μυθοποίηση της στιγμής που πεθαίνει ο άνθρωπος. Σε μια συνέντευξη είπε: 

"In part, I am trying to polemicise with the great classics who touched upon the theme of death in their work.... Remember the death of Boris Godunov. When ... he dies, then a kind of brightening sets in. Remember Verdi's Otello. When the whole tragedy ends, and Desdemona and Otello die, we also experience a beautiful tranquility. Remember Aida. When the tragic demise of the hero and heroine occurs, it is softened with radiant music."

Quoted in Fay, Mussorgsky and Shostakovich, 22o. Από τη Βικιπαίδεια 

Υπό το πρίσμα αυτό, ακούστε τη μουσική, όχι ως αυτοκτονικό ιδεασμό, ούτε ως καταθλιπτική αίσθηση. Απλά ως τα οράματα ενός δημιουργού, που προαισθάνθηκε και άκουσε μέσα του, αυτό που ήρθε μετά από έξι χρόνια. 

Και να μην ξεχνάμε, ίσως και να μην υπάρχει, μου αρέσει/δε μου αρέσει. Ο δυϊσμός στις τέχνες, όπως και στη ζωή και στην καθημερα πράξη είναι καλός για την απλοποίηση των συνθηκών αλλά όχι τόσο κοντά στην πραγματικότητα. 

Καλή ακρόαση. Καλή αρχή, στο νέο έτος, με πατερίτσες ή χωρίς.

Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2024

Groucho....

 Άντε, για να "αλαφρωσουμε" το κλίμα, χρονιαρες μέρες....

Πράγματα που με αφορούν, με εκφράζουν, είναι σαν να τα είχα πει εγώ....αν ήμουν τόσο έξυπνος!

Growing old is something you do, If you're lucky.

Before I speak, i have something important to say.

Money will not make you happy and happy will not make you money!

He may look like an idiot, talk like an idiot, but don't let that fool you: He really is an idiot! 

I am free of all prejudices, i hate every one equally.

I drink to make other people interesting.

Learn from the mistakes of others. You can never live long enough, to make them all yourself.

Marriage is the chief cause of divorce. (Now, you tell this to me!)

The problem with doing nothing is that you never know when you're finished. 

If you are not having fun, you are doing something wrong.


Και το καλύτερο.... Για μένα

Humor is reason gone mad.

Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2023

Alt! Ο Παλιός!

 Από τον τίτλο θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει ότι θα γράψω για το στρατό (πάλι) , τα παραγγέλματα και τη Slang γλώσσα.

Λάθος! Το Alt το πήρα από τη γερμανική γλώσσα, είναι το αγγλικό old. Οι Γάλλοι είναι πιο διακριτικοί με την ηλικία, τη λέξη vieux vieille την αναφέρουν πολύ σπάνια και μιλάνε κυρίως με χρόνια και ηλικία, quelle âge ή avoir vingt ans, έχω είκοσι χρόνια. 

Οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι....στα ελληνικά είναι ... μεγάλοι! Ενώ στα αγγλικά και στα γερμανικά είναι παλιοί. Όταν είχε έρθει ο φίλος της Σοφίας από το Κλανγκεφουρτ, ο Χούμπερτ και ψιλομαθαινε ελληνικά γιατί πηγαινοερχόταν στο Όρος, ήθελε να πει ότι μεγάλωσε κι έλεγε "είμαι παλιός άνθρωπος" . "Παλιάνθρωπος δηλαδή", έλεγε ο Παναγιώτης και γελούσαμε...

Παλιός. Πεπαλαιωμενος. Αναπαλαιωμένος. Παμπάλαιος. Παλιουρας. 

Γερασμένος. Πρόωρα, αλλά όχι αναπάντεχα. Ένας χρόνος βγαίνει. Σβήνεται. Άδειασε. Ότι είχε να δώσει, το έδωσε. Παλιωσαμε,  το καταλάβαμε. Όλα τρίζουν και θα σπάσουν οσονούπω. Τα κύτταρα είναι παλιά, επιρρεπή σε μεταλλάξεις, χωρίς άμυνες και ιδιαιτέρως ευπαθή. Άρρωστα και δεν το ξέρουν. Η μέση ηλικία είναι η νιότη της τρίτης ηλικίας. Γιατί μετά τη μέση, αρχίζει ο κανονικός κατήφορος. 

Πού είναι όμως η μέση; ποιος το ξέρει; οι στατιστικές; το προσδόκιμο επιβίωσης; Δεν το νομίζω. Στο μυαλό παίζεται ο καθορισμός. Εκεί μοιράζεται η ζωή. Άσε που μέχρι να κάνεις τη μοιρασιά, σε τελειώνει πιο γρήγορα η θανατερή, η λυπητερή. Δε γλυτώνει κανείς, δεν αποφεύγει, ούτε και προλαβαίνει να κρυφτεί. Δεν είναι ούτε ο καθρέφτης, ούτε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι τα μαλλιά, η φαλάκρα, δεν είναι τα μάτια ή οι αρθρώσεις. 

Από μέσα παλιώνεις. Πολύ βαθειά μέσα, το έχεις καταλάβει, πότε έχασες. Και είναι αργά για να σώσεις την παρτίδα. Πάλιωσε το παιχνίδι, η άμμος στην κλεψύδρα κύλησε. Δε χρειάζονται τίτλοι τέλους, δεν το χρειάζεσαι τον επίλογο. Έσπειρες, θέρισες και έφτασες στο τέλος. 

Diminuendo. 

Η και Ε

 Το  μυστήριο με τα γράμματα δεν αφορά πολύ κόσμο, δεν το νοιάζει. Δεν είναι στις πρώτες προτεραιότητες να μάθει κάποιος γιατί γράφουμε έτσι κι όχι αλλιώς. Από πού προέρχεται το κάθε γράμμα, τι υποδηλώνει, πώς προφέρονταν παλιά και πως τώρα, τι σήμαινε η μετάβαση, το πέρασμα από όλα τα παλιά αλφάβητα και πως καταλήξαμε να έχουμε στην Ευρώπη τα συγκεκριμένα και στην Ασία, στην άπω και στην εγγύς κάποια διαφορετικά. Γενικά ως δείγμα πολιτισμού το γράμμα περνούσε απαρατήρητο, διέλαθε την προσοχή των περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι οι περισσότεροι είμαστε τρόπον τινά Α-γραμματοι.  Μείναμε στις λέξεις και στις προτάσεις. Κι εκεί με άπειρα κενά. Κι αυτό είναι λογικό.Είναι σαν να προσπαθείς να καταλάβεις μεγάλες αριθμητικές πράξεις, χωρίς να ξέρεις τα στοιχειώδη κομμάτια, τους αριθμούς και τις μονάδες. 

Τα γράμματα δεν ήταν από την αρχή βασικές δομές επικοινωνίας. Το πέρασμα από τους φθόγγους στα γράμματα, κατά τον Μπαμπινιώτη, σήμαινε τη μετάβαση του προφορικού στο γραπτό λόγο, από τα ηχητικά στα οπτικά σημεία. Στην ουσία ήταν μια πρώτη μορφή συγκεκριμένης τέχνης και αισθητικής. Η συμμετρία των κεραιών η η καμπύλωση τους από τόπο σε τόπο δήλωνε  το ύφος αλλά και τη νοοτροπία των κόσμων και πολιτισμών. 

Πχ  η συλλαβογραφική γραμμική Β' -που φέρνει αρκετά από τα ασιατικά Kana στοιχεία, κανείς δεν ξέρει αν υπήρξε επαφή μεταξύ των πολιτισμών, οι θεωρίες πολλές - είχε να κάνει με μια υποτιθέμενη "οικονομία" συμβόλων ,αλλά η επικρατήσασα αλφαβητική γραφή έδειξε την πραγματική πρόοδο, και ως προς την αληθώς εννοούμενη λειτουργικότητα στη σχέση γραμμάτων και φθόγγων. Το θέμα που συζητιέται συχνά στους γλωσσολογικους κύκλους ήταν αν πραγματικά η μεγάλη προσφορά των φωνηέντων ενίσχυσε τη διττή χρήση του γραπτού λόγου και τη συνέχιση από την προφορική παράδοση εμπειριών και συλλογικής μνήμης. Γεγονός είναι ότι η αρχαία Ελληνική με το ευρύ φωνηεντικό σύστημα της, 12 μακρά και βραχέα, προσέφερε απλόχερα τις φωνολογικές δυνατότητές στην έκφραση, χωρίς να χάνει στο γραπτό κείμενο κάτι από την άρθρωση αυτών. Εξάλλου η αναλογία ήταν περίπου στο 1:1, 12 φωνήεντα, όπως είπα με 13 διφθογγους, μακρεις και βραχείς. 

Επειδή βλέπω να μακρυγορώ και δεν το θέλω.....(ναι, καλά!), θα περάσω κατευθείαν στο θέμα. Το Ε. Προφορά εεεεε ή γράμμα Έψιλον. Το '95 πέφτει στα χέρια μου "η μητρική γλώσσα" του Βασίλη Αλεξάκη, που ξεκινά ή κλωθεται γύρω από ένα Ε στο μαντείο των Δελφών. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι. Με το Ε και με το Η.

Λοιπόν, ξανά κατά τους γλωσσολόγους, μπαμπινιωτικούς ή μη, μέχρι το 400π.χ. το γράμμα Ε δήλωνε όχι έναν τρεις φθόγγους, πρώτα το βραχύ Ε, το μακρό ανοιχτό η και το μακρό κλειστό ει. Με τη μεταρρύθμιση στο αττικό σύστημα, έγινε η μετάβαση από το προευκλείδιο στο ευκλείδειο αλφάβητο και ξεχώρισαν τα Ε και Η, ώστε να μην υπάρχει πολυσημία. 

Αρχικά, στο φοινικικό αλφάβητο ήταν ως hê', οι Έλληνες παρέλειψαν όμως το ασθενές δασύ h κι εστίασαν στο φωνηεντικό στοιχείο Ε. 

Το όγδοο γράμμα των Φοινίκων hêt, περιλάμβανε ένα ισχυρό στην προφορά δασύ h. Εκεί λίγο μπερδεύτηκε το πράγμα κι ενώ αρχικά ήταν να ακουστεί ως χ-ήτα και θα δήλωνε το φθόγγο h, τελικά εξελίχτηκε στο γνωστό φωνήεν, ê δηλαδή το ήτα. Το πώς το χ-ήτα / ήτα (Η, η) ξέφυγε από το αττικό στο ρωμαϊκό αλφάβητο κι έγινε αυτό το μεγάλο h, που οι Γερμανοί ως πιο πιστοί στην προέλευση το αναφέρουν "ΧΑ", ενώ οι Αγγλοσάξωνες " Έιτς", .....είναι μια άλλη πολύ μεγΑααααλη ιστορία. Τώρα θα εστιάσω μόνο στο Ε και στο Η.

Λοιπόν, δε θα μακρυγορησουμε...(Γιώργος Πάντζας στη Σωφερινα). Το Ε λοιπόν μετά το 403 ή 402πχ έγινε μόνο ένα ε-ψιλόν. Το μακρύ Ε άλλαξε σε ήτα. 

Στην ελληνική γραφή έχει μια ή δύο καμπύλες, που χωρίζονται από την κεντρική οριζόντια κεραία, ενώ στο λατινικό αλφάβητο κλείνει η άνω καμπύλη, σχηματίζοντας έτσι έναν κάτι σα δακτύλιο. Ενδιαφέρουσα είναι η προφορά, εμείς λέμε Έψιλον, τα γερμανικά φύλα μένουν στο Ε (α, μπε, Τσε, ντε, Ε), και οι τρελλοαγγλοσαξωνες μπερδεύονται στο "Ι" (έϊ, μπι, σι, Ντι, Ι). Ο,τι να'ναι δηλαδή! Το πιο κουφό είναι ότι επειδή αυτές οι λατινικές γραφές, αγγλικά/γαλλικά/ισπανικά/γερμανικά δεν είχαν ποτέ δασείες ή ψιλες, στο θέμα που ανέφερα "He" ή "Ε", μπερδεύτηκαν και όπου έβρισκαν Έψιλον με δασεία, το κλασικό He δηλαδή, δεν έγραφαν το απλό σκέτο Ε, πχ Ελλάς, αλλά Hellas. Όχι Ελένη, αλλά Helen, Helena. Όχι Έκτωρ, αλλά Hector/Hektor. Όχι Ηρώδης, αλλά Herodes/Herod.

Εδώ να μην ξεχνάμε,.... εσείς δηλαδή, γιατί εγώ δεν ξεχνάω τίποτα! .... το σύμβολο της δασείας στην ουσία του ήταν απλοποίηση του ├ (το αριστερό μισό του Ήτα). Επίσης , η δασεία στην αρχαία ελληνική ήταν ιδιαίτερο φώνημα. Εξ'ου και η Αττική διάλεκτος ήταν δασυντική διάλεκτος. 

Τον Έρωτα, το γράφουν όλοι και τον προφέρουν όπως ακριβώς κι εμείς, λόγω της ψιλής που προηγείται. Eros. Erotik/erotic.

Πάμε τώρα στο Ήτα; (πάμε, γιατί θα ξημερωσουμε, και έχουμε και δουλειές! Δεν είμαστε τίποτα χασομερηδες γλωσσομανιακοί... τελείωνε!!)

Οκ λοιπόν, το Ήτα, το μακρό ανοιχτό πρώην Ε, από τους Φοίνικες ως hêt ή h-êth (χεετ  ή χεεθ) προφερόμενο και σήμαινε φράκτης, περίβολος (λογικό, μοιάζει σαν κάγκελο ή σκάλα). Και αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά. Ενώ όλα τα άλλα φωνήεντα ήταν κατεξοχην λαρυγγικά, ααα, εεε, οοο, στο hêt ή h-êth υπερέχει ακουστικώς αυτή η δασυτητα του αρκτικου γλωττιδικού, ή όπως λέει ο καλός μας Δάσκαλος ο κύριος Μπαμπινιώτης, του γλωττιδικού τριβόμενου συμφώνου. 

Για τον ερασμικό Ητακισμό και τον Ιωτακισμό της εξελιγμένης Νεοελληνικής, ...δεν έχω χρόνο (sic)! Να επανέλθω μόνο για λίγο στην ωραία περιπέτεια που είχε η φωνητική αξία του γράμματος Ήτα. Επειδή έχω αρκετά βιβλία που περιγράφουν π.χ τι ταλαιπωρία επικράτησε στους γραμματιζομενους κυκλους των μεταφραστών, όταν επιβλήθηκε η μικρογραμματη γραφή με το μικρό ήτα να εμφανίζει μια θηλιά ή επιμήκυνση της καμπύλης προς τα άνω ( h ), το οποίο κι επικράτησε στα λατινικά, αλλά φυσικά όχι σαν φωνήεν, ενώ στην ελληνική έκλεισε με χαμήλωμα της αριστερής κεραίας ως η κι εννοείται ότι παρερμηνεύεται και μπερδεύει τους πάντες όταν το συγκρίνουν με το λατινικό n ( το Νι, δηλαδή) . Ο ορισμός της Βαβέλ.

Άλλο παράδειγμα, πιο επίκαιρο κι εννοείται κάτι που με αφορά. Το εβραϊκό όνομα Μιχ-α-έλ δηλώνει αυτόν που μοιάζει, που πλησιάζει στο Θεό, μετάφραση Έλ. Λογικά ακουγόταν κι ως Μιχαέλ, όπως Γαβριέλ, ή Ραφαέλ, όπου Ελ κι Ο Θεός των Σημιτών και των άλλων φυλών του Ισρα-έλ. Ελα όμως που ήρθε στα τραπέζια των αρχαιοελληνων μεταφραστών και διαννοούμενων, οι οποίοι το είδαν ως μακρύ ανοικτό ήηηηη, γι'αυτό και δεν ενδιαφέρθηκαν για το ετυμολογικό αλλά για το γλωσσολογικό. Ergo....Μιχαήλ. Ή Γαβριήλ ή Ραφαήλ...και φυσικά Ισραήλ. Στα λατινικά γράφεται και προφέρεται Michael, κι έτσι και με φωνάζουν Μίχαελ. Αλλά επειδή όλα μεταφράστηκαν από τα πρωτότυπα, κάποιοι στην Ελλάδα σκέφτηκαν..."να μην μπερδέψουμε τα πράγματα, αν κάποιοι δουν το Μιχαήλ ίσως το κάνουν Michanl, Μιχάνλ. Ας το μεταφρασουμε τότε με το νεότερο εξελιγμένο/νεοελληνικό Ι. Μιχαίλ, Michail" 

Μπορείτε να φανταστείτε, υποθέτω, τι ωραία πέρασα εξηγώντας σε ληξιαρχεία, δημαρχεία, ταχυδρομεία, εφορίες, κρατικές υπηρεσίες, κτλ γιατί Ι κι όχι H h κι όχι Εε / Ee. Τουρλουμπούκι.....ή Τουρλουμπούκη. 

Το ίδιο και με τον Πατέρα, πατήρ. Vater. Κρατήρας, Krater. Σημαντική (η επιστήμη της Σημειολογίας), οι Άγγλοι λένε Semantics. Ή το ποίημα, έγινε poem. Στα ιατρικά λεμε σκληρωση ή σκλήρυνση αλλά μεταφράζεται Sklerosis/Sklerose, σκλερόζις/σκλερόζε. Θα μπορούσα νά συνεχισω μέχρι αύριο, αλλά....θα μακρυγορησω και δεν το θέλω. 

Να το κλείσω εδώ; να βάλω βιβλιογραφία; άντε ρε, που θέλετε και evidence. Να ψάξτε μόνοι σας! Κι αν βρείτε κάτι, να φωνάξετε Εύρηκα κι όχι Eureka, που περιέργως ή κατά τον κανόνα οι Άγγλοι το προφερουν Γιουρήκα κι όχι Γιουρέκα. Ενώ οι Γερμανοί παλι, το λένε κανονικά Όϊρέκα. 

Βγάζεις άκρη; όχι

Έχει σημασία; Όχι.

Γιατί ασχολούμαι, ρωτάς; σε νοιάζει; Όχι.

Α και γαμησου (ή gamesou, γαμέσου) Παραμονή Πρωτοχρονιάς! 

Κι ευτυχισμένος ο νέος χρόνος. Αγάπη για τον Πλησίον. Agaplesion, αγκαπλεζιον που λέμε.